Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Palestijn Ibrahim: ‘Wij zijn geen terroristen, maar bezetting vraagt om verzet’

Deel:

Noem ‘Israël’ en je hebt al snel ruzie. Anna woonde enkele jaren in Israël, schreef de verhalen die ze er hoorde op en legt er nu een paar voor aan een moslim, een christen en een jood. In de hoop op wederzijds begrip. Vandaag: Gewelddadig verzet van Palestijnen, is dat legitiem? 

Anna legt een fragment uit haar boek Hipsters, baarden, martelaren voor aan een panel van drie: Simcha de Vries (31), Paula Schot (24) en Lotfi El Hamidi. Simcha is joods, schrijft regelmatig voor De Brug (het magazine van Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechtenorganisaties) en Een Ander Joods Geluid. Paula is christen en was lijsttrekker voor de Amsterdamse SGP en Lotfi is moslim, historicus en NRC-redacteur.

In een eenvoudig ingerichte woonkamer in Oost-Jeruzalem ontvangt Ibrahim Hijazi familie en vrienden die hem komen ‘feliciteren’ met de dood van zijn zoon Mu’ataz. Die is de ochtend ervoor doodgeschoten door ordetroepen van het Israëlische leger en dus ‘martelaar’ geworden. Mu’ataz had, naar alle waarschijnlijkheid, kort daarvoor een (mislukte) aanslag gepleegd op het leven van een Joodse kolonist.
Hij [vader Ibrahim] antwoordt dat hij niet verbaasd zou zijn als bleek dat Mu’ataz de dader was. ‘Wij zijn geen terroristen. Maar bezetting vraagt om verzet, dat begrijpt toch iedereen?’

De Vries: ‘Ik kan er vanuit deze positie, vanuit het veilige Nederland, moeilijk over oordelen. Maar ik denk wel dat je het recht hebt om je te verzetten als je wordt bezet.’
Schot: ‘Als de Palestijnen dat zo ervaren, dan begrijp ik dat ze zich willen verzetten. Maar op deze manier? Verzet dat kan lijden tot de dood van iemand anders is nooit te rechtvaardigen, zeker niet als het gaat om burgers.’
De Vries: ‘Gewelddadig verzet tegen soldaten is in principe legitiem. Maar wat Hamas eind jaren negentig deed, het opblazen van bussen en discotheken: dat is terrorisme. Die aanslagen hebben het imago van de Palestijnen ook geen goed gedaan.’

Waar ligt de grens?

Schot: ‘Ik vind het ook heel bizar dat de vader van die Mu’ataz trots is op wat zijn zoon heeft gedaan. Of hij het nu meent of dat dit in die cultuur van hem verwacht wordt – ik weet niet wat erger is.
El Hamidi: Ik denk dat iedereen wel begrijpt dat bezetting om verzet vraagt, als ze zelf hebben ervaren wat bezetting is. Een Algerijn weet dat hij zich moest verzetten tegen de Fransman en die weet op zijn beurt weer dat hij zich moest verzetten tegen de nazi’s. Maar waar ligt de grens? Dat is heel lastig.
De Vries: Ik heb er in ieder geval geen probleem mee wanneer een meisje van zestien een soldaat met vlakke hand in zijn gezicht slaat. [De Vries refereert aan Ahed Tamimi, de Palestijnse die veroordeeld is voor mishandeling van een Israëlische soldaat.] Ehud Barak, oud-premier van Israël, heeft zelf eens toegegeven: ‘Als ik een Palestijn van de juiste leeftijd was, zou ik op een bepaald moment ook bij een van de terroristische organisaties zijn gegaan.’

Heel links frame

El Hamidi: ‘Wanneer je als onderdrukte partij soldaten niet effectief kunt bestrijden, ga je over tot terreur om de tegenpartij te dwingen aan de onderhandelingstafel te komen. Maar het effect is natuurlijk vaak het tegenovergestelde.’
Schot: ‘Ik denk dat we in Nederland een heel links frame hebben over dit conflict, vooral door berichtgevingen in de media. Palestijnse aanslagen wordt niet hard genoeg veroordeeld door linkse journalisten en dat beïnvloedt de publieke opinie.’
El Hamidi: ‘Dat is onzin. Het is sowieso niet de taak van journalisten om geweld te veroordelen of namens een land of groep te schrijven. Dat Israël er niet meer goed vanaf komt, heeft toch echt met de dagelijkse praktijk van de bezetting te maken. Daar heb je geen ‘gekleurde’ of ‘pro-Palestijnse’ journalistiek voor nodig.’

Foto: Flickr


afbeelding
afbeelding.

Anna Krijger is journalist en arabist en woonde zo’n drie jaar in Israël als correspondent. In haar boek Hipsters, baarden, martelaren schrijft ze over de ontmoetingen die ze had in het hedendaagse Israël en de Palestijnse gebieden. Over drie van deze ontmoetingen praat ze in deze serie door.

Eerdere blogs van Anna, ook in deze serie voor Lazarus lees je hier.

Geschreven door

Anna Krijger

--:--