Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Annemarie zit in een geloofscrisis en vertrekt zonder verder plan naar Zuid-Afrika

Deel:

Annemarie groeide op in een vertrouwde evangelische bubbel. Het leven blijkt weerbarstiger en de bubbel knapt. Stap voor ontdekt Annemarie een nieuwe manier van geloven. Ze neemt je mee op weg in deze nieuwe serie van vier blogs. Nu deel 3: Thuiskomen in een vreemd land.

Radicale stap

Het is nu ruim tien jaar geleden dat mijn man en ik een radicale stap maakten. Ik zegde mijn baan op, we verlieten de woongroep zonder een nieuw huis te hebben en sloegen al onze huisraad op in een oude schuur. Met twee koffers, een baby in de kinderwagen en een peuter in de buggy, stapten we op het vliegtuig naar Zuid-Afrika om ons te storten in een vijf maanden lang avontuur.

Hoe moest het nu verder met God, geloof en kerk?

De laatste maanden in de woongroep had ik me vaak letterlijk benauwd gevoeld door alle spanningen. Er viel daarom heel wat van mijn schouders af toen we dat hoofdstuk konden sluiten. Tegelijkertijd waren mijn man en ik ons ervan bewust dat er nog een hele weg voor ons lag. Ook wij moesten dealen met onze teleurstelling. Met een realiteit die botste met onze idealen. Met onze vragen over hoe nu verder? En wat met God, geloof en kerk?

Voor die vragen vond ik op dat moment geen ruimte in de kerk of in de christelijke wereld. Daar voelde ik me vaak veroordeeld, zoals die keer in de woongroep. Meer van dit soort momenten volgden elkaar daarna snel op. Geloofsgesprekken in de familie ontaarden in irritaties en veroordeling. Sommige vrienden werden bezorgd en stuurden me christelijke lectuur toe. Goed bedoeld, maar ik werd er kriegelig van.

Vlucht

Dus kwam dat wilde plan om vijf maanden te gaan reizen als een soort superlange retraite als geroepen. Er waren mensen die onze reis een vlucht noemden. Teleurgesteld in God en de kerk je wonden gaan likken in een exotisch oord. Zoiets. Anderen vonden het onverantwoord om met twee kleine kinderen naar zo’n gevaarlijk land te gaan. Misschien waren we al wat murw geslagen door wat we over ons heen hadden gekregen, maar ik kan me niet herinneren dat het me erg deerde wat anderen zeiden.

Dit was precies wat we nodig hadden.

Er was vooral een diepe overtuiging dat het goed was om ons even letterlijk los te maken van huis en haard. Een half jaar lang trokken we door Zuid-Afrika en Namibië. Zonder plan, zonder doel. Leven met de dag. Soms vroegen we ons af wat we in hemelsnaam aan het doen waren als we weer eens een nacht niet geslapen hadden door een huilende baby en we weer met koffers, buggy en al op zoek moesten naar een nieuw logeeradres.

Maar de ruimte die we vonden, werkte helend. De woeste golven op het strand van Kalk Bay, de ruige woestijn van Namibië, de verstilde dorpjes in de Karoo…. Dit was precies wat we nodig hadden. Op afstand van familie en vrienden in een onbekend land kwamen we weer tot onszelf.

Weer terug

En tot God. Want tijdens die reis maakte ik kennis met het werk van de Zuid-Afrikaanse Dominicaan Albert Nolan. Ik las zijn boek Jesus Today: a spirituality of radical freedom. Het boek hielp me om te zien hoe God verbonden is met deze wereld, met de natuur, de mensheid. Het was een prettig confronterende uitnodiging om verder te kijken dan het ik-en-mijn-geloof-cirkeltje en oog te krijgen voor meer universele thema’s als ecologie en gerechtigheid.

Al bezochten we vijf maanden geen enkele kerk, toch kwam God weer terug in mijn leven.

Ik raakte stukje bij beetje mijn teleurstelling en cynisme kwijt. Ging de confrontatie aan met mezelf, met mijn gevoelens. Pelde de laagjes een voor een af, totdat ik bij de kern kwam en ontdekte dat er nog steeds een vlammetje brandde. En al bezochten we die vijf maanden geen enkele kerk, toch kwam God weer terug in mijn leven. Of nee, Hij was natuurlijk nooit weggeweest.

Dit is het derde deel in een serie van vier blogs waarin Annemarie een nieuwe manier van geloven ontdekt. Volgende week deel 4: Opnieuw beginnen in een ‘seculier’ dorp.


afbeelding
afbeelding.

Annemarie van den Berg-Nap is moeder van twee kinderen en cultureel antropoloog. Ze werkt als redacteur en freelance journalist, schrijft voor Lazarus en deelt blogs op haar eigen site lachomjezelf.nl. Annemarie schrijft graag over haar zoektocht én worsteling met geloof, leven, en alle verwachtingen inside en outside zichzelf.

Geschreven door

Annemarie van den Berg

--:--