Anne: ‘Ik wil de ander zien en zorgen dat hij zich gezien voelt’

Toen het langzaam maar zeker tot de wereld doordrong dat corona iets groots zou worden en er veel zou veranderen, ging ik vooral in de actiemodus. Wat kan ik doen? Wie heeft er hulp nodig? Dit past bij mijn manier van reageren op crisissituaties: laat mij maar wat doen. 

Tegelijkertijd zag ik op social media ook allerlei artikelen verschijnen van mensen die dit alles geestelijk probeerden te duiden: is dit een straf van God? Wat wil God hiermee zeggen? Laten we het de wereld uit bidden…  
Eerlijk gezegd werd ik er een beetje obstinaat van. Hoezo ‘wat wil God hiermee zeggen’? Waarom zouden we tijd nemen om het de wereld uit ‘te bidden’? Zien jullie dan niet de nood? De eenzaamheid? Geen woorden, maar daden wat mij betreft (en dat van deze Ajacied). 

Laat ik nou ook nog bij Stichting Present werken: een club die mensen wil inspireren om naar een ander om te kijken. Dat doen we door zowel sociale als praktische klussen voor mensen te doen: een tuin opknappen voor een oude dame, pannenkoeken bakken in een verpleeghuis, een muur witten voor een kwetsbaar gezin...

Of eigenlijk: dit was wat we deden, want ons werk kwam stil te liggen zoals bij zoveel organisaties het geval is. Er ontstond gelukkig ook iets nieuws. We stampten met ons kleine team in een paar dagen een nieuw, groot project uit de grond om zoveel mogelijk mensen bij te staan op corona-gepaste manier: Present, nabij in nood. 

Waar ben je mee bezig 

Na een week hard werken kwam het weekend. En met het weekend kwam voor mij toen de stilte…. Het moment dat ik met een kop koffie even de tijd kon nemen om te reflecteren op alles wat er gebeurt in de wereld. 

En toen voelde ik me #welalleen. Ik was uitgeput en klaar met geven, en wilde alleen maar domme series op Netflix kijken en chocola eten. Voor mij een signaal dat ik even moet herijken. 

In die stilte stelde ik de vraag: God, wat wilt u zeggen? Disclaimer: dus niet wat wilt u hiermee zeggen! Want laten we over één ding duidelijk zijn: deze situatie is wat mij betreft niet door God gestuurd, gebracht of gemaakt.

Het mooie was: ik keek een studie van mijn favoriete kerk, luisterde naar een podcast van de hoofdredacteur van Quote (mijn guilty pleasure) en eigenlijk was de boodschap van beide hetzelfde: misschien is dit wel een tijd om te resetten. Waar ben je mee bezig? De plek waar je staat, is dit waar je wilt staan? Heb je je prioriteiten op orde in je leven? En zelfs - ja, ook een tip van de hoofdredacteur van Quote - vraag je af: wat geeft je leven zin?

Zien en gezien worden 

Over die vraag hoefde ik niet zo lang na te denken: mijn leven krijgt zin door er te zijn voor anderen. Ik wil de ander zien en zorgen dat hij zich gezien voelt. Tegelijkertijd mag ik ook mezelf in het oog houden, blijven herijken door me af te vragen wat God tot mij wil zeggen. Dat ik door hem gezien wordt en dat hij me accepteert zoals ik ben. 

Vol goede moed ging ik de volgende week in: mijn opdracht is nu, misschien juist nu in deze corona-tijd: de ander (en mezelf) zien zoals Hij ons ziet! En ik weet: dan zijn wij #nietalleen. 

Wil je net als Anne graag aan de slag om anderen te helpen? Kijk op de kaart op www.nietalleen.nl. Zoek een initiatief bij jou in de buurt en meld je daar als hulpgever, of zoek de dichtstbijzijnde Present-stichting op www.stichtingpresent.nl.

Foto boven:  Kelly Sikkema via Unsplash