Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Onverwachte ontmoeting luidt voor Annemarie het einde in van haar zwart-witgeloof

Deel:

Annemarie groeide op in een vertrouwde evangelische bubbel. Het leven blijkt weerbarstiger en de bubbel knapt. Stap voor ontdekt Annemarie een nieuwe manier van geloven. Ze neemt je mee op weg in deze nieuwe serie van vier blogs. Nu deel 2: Deze ontmoeting luidde het einde in van mijn zwart-wit geloof.

Wisselmoment

Wanneer je terugkijkt op je leven besef je dat sommige gebeurtenissen of ontmoetingen een grote impact hebben gehad. Als een soort wissels die je leven op een ander spoor zet. Zo’n wisselmoment had ik in 1998.

Ik liep stage voor een Britse NGO in Pakistan en woonde daar een retraite bij. Een van de sprekers tijdens deze retraite was de Australische Dave Andrews. Ik was nogal onder de indruk van zijn voorkomen. Fors, charismatisch, een soort hippie die uit de jaren zeventig leek ontsnapt.

Een bijzondere kerel, niet alleen qua uiterlijk, maar nog meer door zijn levensgeschiedenis. Hij was nog piepjong en net getrouwd toen hij met zijn kersverse echtgenote naar India vertrok om in de sloppenwijken te gaan wonen en werken. Dit deden ze vele jaren en samen met Indiers brachten ze zichtbare positieve veranderingen voor heel veel armen, o.a. door middel van microfinanciering programma’s.

Deze man opende voor mij een heel nieuwe blik op christen-zijn.

Nieuwe blik

Tot het moment kwam dat ze geen werkvisum meer kregen voor India en noodgedwongen terug verhuisden naar hun thuisland Australie. Ze vestigden in Brisbane waar ze zich in gingen zetten voor achtergestelden, onder wie aboriginals. Ze combineerden sociaal werk met activisme, waarbij ze demonstreerden voor meer rechten. En dat doen Dave en zijn vrouw Ange tot op de dag van vandaag.

Driftig pende ik de ene na de andere quote neer in mijn schriftje.

Deze Dave sprak dus tijdens de retraite en opende voor mij een heel nieuwe blik op christen-zijn. Ik weet nog hoe ik driftig aantekeningen zat te maken in mijn schriftje en de ene quote na de andere neerpende. Ik was de jaren ervoor al wat sceptischer geworden ten aanzien van christelijke bobo’s die van alles verkondigden, maar in hun leven soms iets heel anders lieten zien. Dave maakte indruk omdat hij helemaal leek samen te vallen met zijn boodschap.

Scheidslijn

Een van de meest fascinerende dingen die Andrews zei, was dat de scheidslijn tussen gelovig zijn en niet-gelovig zijn misschien helemaal niet zo scherp te trekken is. Het was alsof ik door de bliksem getroffen werd. Ik, die altijd een erg zwart-witgeloof had gehad, die altijd heel zeker dacht te weten wat werelds was en wat van God. Die bang was voor alles wat met andere religies te maken had. Ik wist in eerste instantie niet wat ik ervan moest denken.

Het is een idee waar ik nog een paar jaar op gekauwd heb. Terwijl ik de eerste voorzichtige stappen buiten mijn omheinde tuin zette en ontdekte hoe ruim genade is, ervoer ik ironisch genoeg mijn eigen excommunicatie moment.

Excommunicatie

Het was jaren later en ik woonde inmiddels met mijn man en ons peuterdochtertje in een woongroep. Vanuit ons idealisme om iets voor anderen te betekenen, hadden we ons kleine flatje verruild voor een grote villa die we deelden met een ander gezin, twee vrijgezellen en drie jongeren. We boden de jongeren op laagdrempelige wijze begeleiding, totdat ze de stap tot zelfstandig wonen aankonden. Een mooi concept, maar het begon al snel te wringen. Niet in de laatste plaats door uiteenlopende opvattingen over het geloof.

Er viel een ijzige stilte en mijn huisgenoten vroegen zich  hardop af of ze nog wel langer met mij konden bidden.

Een voorval was daarbij typerend voor de steeds stroevere verhoudingen. In mijn enthousiasme -en zekere naïviteit- deelde ik met mijn christelijke medebewoners de ruimte die ik had gevonden in Andrews’ woorden. Er viel een ijzige stilte en mijn huisgenoten vroegen zich daarna hardop af of ze nog wel langer met mij konden bidden. Want‘geloofde ik nog wel hetzelfde als zij?

Pijnlijk moment

Het was een pijnlijk moment. Maar achteraf gezien een belangrijke wissel die omgezet werd. Mijn geloof was lange tijd zwart-wit geweest. Zoals ik nu weggezet werd, zo had ik zelf dus ook jarenlang mensen gediskwalificeerd. Omdat ze in mijn ogen niet radicaal genoeg waren. Hoe zelfingenomen was ik al die tijd niet geweest? Wie had ik niet allemaal pijn gedaan met mijn beter-weten? Ik begon te twijfelen aan mijn blik, aan hoe ik geloof zag, hoe ik God zag. En ook hoe ik naar de wereld om me heen keek.

Er brak een tijd van zoeken aan voor mij en mijn man. We hadden ruimte nodig. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. We verlieten de woongroep om een lange reis te maken.

Dit is het tweede deel in een serie van vier blogs waarin Annemarie een nieuwe manier van geloven ontdekt. Volgende week deel 3: Thuiskomen in een vreemd land.


afbeelding
afbeelding.

Annemarie van den Berg-Nap is moeder van twee kinderen en cultureel antropoloog. Ze werkt als redacteur en freelance journalist, schrijft voor Lazarus en deelt blogs op haar eigen site lachomjezelf.nl. Annemarie schrijft graag over haar zoektocht én worsteling met geloof, leven, en alle verwachtingen inside en outside zichzelf.

Geschreven door

Annemarie van den Berg

--:--