Ben ik in de greep van satan, omdat ik depressief ben?

'Het is zondag. Samen met mijn stevige depressie zit ik in de kerk. Er spreekt een christelijk kopstuk en de preek gaat over mentale ziekten en problemen. Goed dat hier aandacht aan besteed wordt, want het is geen makkelijk onderwerp.

De strekking van het verhaal maakt me nieuwsgierig. De voorganger begint aan zijn praatje en noemt wat thema’s die me bekend in de oren klinken. Eenzaamheid, het gevoel dat je te veel bent, depressie. Ik kijk geïnteresseerd naar het beeldscherm waar het gezicht van de man op geprojecteerd wordt. Plots zegt de voorganger met ogenschijnlijk groot gemak: 'Als satan je in zijn greep heeft, gaan dit soort dingen spelen'. 

'Als satan je in zijn greep heeft, gaan dit soort dingen spelen'. 

Het feest van herkenning is abrupt voorbij. Enigszins verbouwereerd hoor ik aan hoe deze basisgedachte de kern van zijn praatje is. Hij legt uit hoe er volgens hem een causaal verband is tussen de greep van satan en mentale ziekten. Als pessimist kan ik me er ergens wel in vinden. Maar is het niet wat kort door de bocht? Want ben je ook in de greep van de boze wanneer je je enkel hebt verstuikt? 

God aanbidden met je bestaan

De voorganger besluit zijn verhaal met het geven van handvatten. Want hoe kan je tegen de greep van satan vechten? Het antwoord: door God te aanbidden met je bestaan. Dat klinkt me vrij abstract in de oren, maar hij gaat verder. 'Vecht voor gerechtigheid en vind daar zin in.' Daar heeft hij een punt. Tegelijkertijd overvalt me een gevoel van machteloosheid. Wat als je al moet vechten om energie op te brengen om je haar ‘s ochtends te borstelen? 

De band wordt terug op het podium geroepen en terwijl de muziek weer aanzwelt roept de voorganger tot slot: 'Zing dit lied uit over je leven'. Heel veel concreter wordt de instructie niet, dus ik beweeg mijn lippen gedwee mee met de tekst. 'You are good, you’re good, whoow.' Het refrein wordt vaak herhaald. Ik vind het wel weer goed, ja goed, geweest. Ondanks dat de dienst netjes in elkaar zat en het ergens best sympathiek klonk, voelde de boodschap als een pak slaag voor mijn moegestreden ziel. satan heeft me in zijn greep, ik moet vechten, liederen zingen over mijn situatie.

Verkwikkende regen

Thuis lees ik in psalm 72:6: ‘Hij zal neerdalen als regen op het gemaaide veld, als regendruppels die de aarde bevochtigen.’ God roept niet met donderende stem dat ik in de greep van satan verkeer. Hij vraagt geen gevechtshandelingen van mij; moegestreden en verslagen mens. Hij stort zijn liefde uit ongeacht de omstandigheden. God is als een lichte regen op kwetsbaar, versgemaaid gras. Geen felle zon die het uiterste aan vechtlust vraagt van het beschadigde gras, maar een regen die verkwikkend over de opengereten stengels wasemt. Herstellend en onvoorwaardelijk. Bij Hem mag ik zijn.'

Jeannette sprak al eens eerder iemand met een depressie. Je leest het hier: 
Leven met depressie: ‘Kon ik maar vliegen en vluchten’