Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Bob Venus: 'God heeft zich bevrijd uit mijn hoofd'

Bob Venus ging jarenlang met mensen in gesprek over zingeving, God en geloof. Hij stopt met dat werk, omdat hij steeds meer moeite kreeg met het christelijk geloof. Hij beschrijft hoe dat proces is gegaan.

Deel:

Ik heb de afgelopen jaren op de eerste rij gezeten wat betreft zingevingsthema’s. Door het organiseren van evenementen als Brieven aan God en Losing my religion heb ik inmiddels honderden mensen ontmoet die me iets van hun eigen reis, weg en worsteling hebben verteld. In deze gesprekken heb ik woordeloos mogen luisteren, met aandacht en betrokkenheid. Daarin ben ik een klankbord geweest en heb ik altijd de mens achter het verhaal gezien. Nooit heb ik mensen gezien als kerkloos, godloos, afvallig, of weet ik veel wat, maar als mensen. Mooie mensen van wie sommigen zo dapper zijn dat ze uit de boot stappen en hun eigen weg gaan. Met grote bewondering kijk ik zo naar kerk- of geloofsverlaters vanwege het feit dat ze hun eigen gevoel serieus nemen en vragen durfden te stellen. Ik ben dankbaar voor al die mooie mensen die ik daarinheb mogen leren kennen.

Zelf ben ik ook steeds meer vragen gaan stellen. Dat was niet altijd makkelijk, omdat sommige mensen verwachtten dat ik, omdat ik betaald kreeg door een kerk, iets van antwoorden of dezelfde kaders zou hebben als mijn werkgever. Dat stempel viel mij altijd zwaar.

Ik kan en wil niets anders meer zijn dan de persoon die ik ben: een prachtige gek, een zalige zot, die ruimte maakt voor iedereen. Zonder agenda, maar met een liefdevol hart en een luisterend oor. Iemand die goed wil doen en liefde wil uitdragen. Alles wat afbreuk doet aan dat verlangen, wat mij kneedde tot een beeld wat ik niet ben, kostte mij veel energie.

Verloren mens?

In het afgelopen jaar kreeg ik steeds meer moeite met het christelijk geloof, te beginnen bij het christelijke mensbeeld. Dat verhaalt van een mens die verloren, ongelukkig of zelfs schuldig zou zijn/staan richting God. Met deze leer kan ik persoonlijk niets meer. Zo wil ik mijn medemens (en mijzelf!) niet zien.

Ook het verlossingswerk van Jezus deed de radartjes draaien. In ben opgegroeid met een leer die zei dat ik als mens schuldig was, waardoor ik Jezus nodig zou hebben. Ik heb dit kunnen denken, omdat ik mij in een wereld begaf die mij leerde zo te denken. Toen ik die wereld verliet door zelf kerkloos te worden, leerde ik mensen kennen die helemaal geen last hadden van die schuldgedachtes. Simpelweg omdat ze niet binnen die wereld waren opgegroeid die zei dat ze schuldig waren.

Ik besefte steeds meer dat wat ik voor waarheid aannam, een waarheid was binnen de wereld waarin ik verkeerde, maar niet zozeer daarbuiten. Ik heb nog steeds wel wat met Jezus, maar niet meer als de man die voor mijn zonden moest sterven. Het is te veel gerelateerd aan een christelijk frame dat zegt dat zaken zo zondig zijn. Maar wat als je uit dat frame raakt en ziet dat zaken soms heel anders zijn? Dat is wat er bij mij gebeurd is.

Ongrijpbaar mysterie

Ik heb binnen de christelijke wereld geloofd dat er één weg tot God is. Nu geloof ik überhaupt niet meer in een of één weg, dat zou namelijk al die andere wegen veroordelen. Het sluit gigantisch veel mensen buiten en met die uitleg kan ik niets meer. Ik geloof dat God ontstaat, soms, in momenten. Dat hij stroomt, en ‘is’, ongrijpbaar als de wind.

Als ik denk aan God kan ik weinig meer met de ‘persoonlijke God’ van de Bijbel die de haren op mijn hoofd geteld zou hebben. Die een plan voor mijn leven heeft of zich druk zou maken over de keuzes die ik maak. Ik kan niets met een God die afdaalt om een relatie met mij te hebben. Dat lijkt mij de omgekeerde wereld. Als God God is, dan moet hij wel dat ongrijpbare mysterie zijn - of blijven op zijn minst. Dat wat niet te bevatten is. Een bron van liefde, hoop, ongrijpbaarheid, maar nooit een naam, een wet, een boek, of een kader. Alles wat hem die kaders oplegt, lijkt hem te vermenselijken of te kleineren tot iets waar wij dan bij kunnen, maar wat hem degradeert. Dat past mij gewoon niet meer.

Misschien heeft God zichzelf wel bevrijd uit mijn hoofd.

Misschien heeft God zichzelf wel bevrijd uit mijn hoofd. Ik hoef hem ook niet meer te bevatten. Hij is vrij, uit mijn hoofd, uit mijn ‘weten’, maar aanwezig. Mijn geloofsbelijdenis zou zich in die zin verhouden tot deze zin: ‘There is nothing, there is God, God is everywhere’ en ik voel mij er helemaal oké onder. De ruimte die ik heb gevonden zat niet in een kerk, niet in een God, niet in een theologie, niet in het verhaal van verlossing, maar in alles wat ik daarover wist los te laten. De bevrijding daarvan dat bleek verlossing.

Dat zette mij in de vrijheid om verwonderend en ontvankelijk door het leven te gaan. De wereld waarin ik leef gaat niet meer gaat over wat God ergens van vindt, hoe we beter kunnen omgaan met (vul maar in) of over hoe wij ons geloof telkens weer als superieur zien. Wij zijn allemaal gewoon maar mensen. Doodgewone normale mensen. Laten wij daarin de kwetsbaarheid van het leven omarmen en de schoonheid en verwondering als iets goddelijks zien.

Aanstaande zaterdag is de laatste Brieven aan God. Bob gaat de avond afsluiten met een eigen brief aan God en daarvoor kun je luisteren naar de brieven die o.a. schrijfster Franca Treur en journalist Pauline Weseman voorlezen. Wil je erbij zijn? Ga naar de site, lees meer en/of meld je aan.

Bob Venus was eerder bij ons te zien in de serie Holy Shit! Hij vertelde aan Marjon Moed over de 'experiences' die hij maakt, waarmee hij mensen wil raken. Bekijk de aflevering hieronder.

Foto boven: still uit aflevering 3 Holy Shit!

--:--