Christine en haar dochter werden aangereden door een auto: ‘Alles wat ik voelde was rust’
Op weg naar school worden Christine en haar 5-jarige dochter geschept door een auto. Haar dochter moet worden opgenomen in het ziekenhuis. Een intense en ook bijzondere week volgt, waarin ze wijze levenslessen leert van haar dappere kleuter.
Het is maandagmorgen en mijn 5-jarige dochter vraagt of ze op haar eigen fiets naar school mag rijden. ‘Dat is goed’, zeg ik, ‘maar dan moeten we nu echt gaan’. In rap tempo trekt ze haar sandalen aan, pakt haar tas en knuffelkonijn. We rijden op het fietspad voor ons huis, richting de voorrangsweg die we moeten oversteken. ‘We kunnen’, zeg ik en met een zwaaiend gebaar spoor ik haar aan om vaart te maken. Als ik weer voor me kijk zie ik ineens een witte motorkap van dichtbij…
In de milliseconde voor we de auto raken kan ik alleen maar denken: dit gebeurt nu, wij gaan vallen. Het enige wat ik voel is rust. Een tel later liggen we inderdaad op de grond – ik heb niet eens doorgehad dat ik over de motorkap ben geslingerd en de voorruit heb geraakt. Wonderwel mankeer ik niets en gauw zoek ik mijn dochter, die nog onder haar fiets ligt. Ze kijkt me aan met een mond rood van het bloed, grijpt naar haar buik en zet het op een huilen. Huilen, dat is goed teken, denk ik. Dan ziet ik dat ze tanden mist. Oei, geen goed teken. In een waas loop ik met haar naar huis, de ravage en de automobilist -die ons voorrang had moeten verlenen- laat ik achter me. Alles komt goed, zeg ik steeds tegen mijn dochter, in een poging haar en mijzelf gerust te stellen. Pas bij ons huis besef ik dat ik mijn bril kwijt ben en schiet ik even in paniek. Met vlakke hand ram ik op het raam om mijn man te waarschuwen. Help!!
Het leven in een notendop
Enkele uren later zijn we het in ziekenhuis beland. Terwijl mijn dochter rustig alle vervelende prikken, bloeddrukmetingen, een CT-scan, het verwijderen van losse tanden en het eindeloze wachten ondergaat, kan ik niet anders dan haar bemoedigend toespreken, heel trots op haar zijn en ondertussen van de spanning wat tranen laten. Mijn dochter moet 3 dagen blijven vanwege een scheur in haar milt. Ze mag nauwelijks bewegen en zeker niet haar bed uit. De eerste dag mag ze niets eten, omdat ze bij een nieuwe bloeding acuut geopereerd zal moeten worden. Slapjes ligt ze in haar bed, beduusd van wat haar is overkomen. Haar mond is een rechte streep en daarbinnen missen 4 voortanden.
Zoals ik vaker heb ervaren - zittend aan het ziekenhuisbed van iemand die me lief is - besef ik nu opnieuw dat dit is waar het echte leven zich afspeelt. Niet alleen die dagen van zonneschijn, waarop je lachend foto’s van hoogtepunten maakt. Maar juist ook die dagen dat de dingen anders liepen dan je had gedacht en gewild, waarop je wordt geconfronteerd met rauwe pijn, hulpeloosheid en verlies. Dit is waar het werkelijk om gaat in het leven: niet de obstakels overwinnen om dan te gaan leven, nee, de hobbels zijn het leven. Dat je je op die momenten in vertrouwen kunt overleveren aan de goede zorg van het ziekenhuis en van de mensen om je heen. Dat je dan dicht bij elkaar blijft, elkaar vasthoudt, terwijl je zacht fluistert: 'Het komt goed'.
Levenslessen van mijn lieve kleuter
De eerste dagen voel ik me schuldig: ik was verantwoordelijk voor haar op het moment van het ongeluk. Ik had haar moeten beschermen en ik heb daarin gefaald. Maar het is als ouder natuurlijk een onmogelijke taak om je kind tegen alle onheil te beschermen. Langzaam laat ik het inzicht toe dat het als ouder misschien veel meer je taak is om je kind bij te staan in tegenslagen, dat je band daardoor kan groeien en je kind bovendien iets essentieels leert (voor als jij er straks niet meer bent): veerkrachtig omgaan met wat er in het leven verkeerd loopt.
Na een gekke week met 3 dagen ziekenhuis is onze dochter enorm opgeknapt. Wat een herstellend vermogen zit er in een 5-jarig lijfje! Ik ben onder de indruk van haar fysieke én geestelijke veerkracht. Zonder oordeel nam ze deze dagen alles zoals het kwam. Ja, het was niet leuk, maar nu is het voorbij, het ziekenhuis en de prikken. 2 dagen lang was haar mond een streep 😐 maar op de 3e dag verschijnt daar alweer een glimlach. Stoer showt ze haar 4-tanden-brede-fietsenrek. Blijven glimlachen, ook al liggen je tanden eruit, zou ik dat durven? Enkele dagen na een ongeluk gewoon weer grappen en zingen? Zonder angst weer op je fiets stappen en het kruispunt oversteken waar je leven ineens een andere wending nam?
Ze doet het zonder schroom en accepteert dat dit is hoe haar leven loopt. Vol vertrouwen en zonder verwachtingen gaat ze steeds opnieuw een nieuwe dag aan. Ik sta erbij en kijk ernaar, en zie wat ik in 35 jaar kennelijk ben verloren.
‘Mama, weet je nog dat jij na het ongeluk steeds zei: het komt goed?’ ‘Ja, en vond je dat fijn?’, vraag ik. ‘Ja’, zegt ze met een glimlach. Ik besluit om het oordeel over mijzelf als ouder los te laten en duik met haar mee in de stroom van het leven.
Waarom ik geen auto heb (en er ook geen wil)
Christine is niet bepaald dol op auto's. Liever trekt ze erop uit met de fiets en de trein. Maar er zijn nog meer redenen waarom ze geen eigen auto voor de deur heeft staan...
Geschreven door
Christine Raven
