Clarice Gargard: ‘Neem geen genoegen met het feit dat je minder zou zijn’
Clarice Gargard laat geen mogelijkheid onbenut om zich uit te spreken tegen racisme, tegen ongelijkheid. Ze kreeg als jong meisje al mee dat wat ze zei ertoe doet, vertelt ze in Café Lazarus. Nu probeert ze op die manier om van de wereld een betere plek te maken.
Journalist, schrijver en programmamaker Clarice Gargard werd geboren in Amerika en groeide op in Liberia. Haar vader was directeur van een telecombedrijf en een van de vertrouwelingen van dictator Charles Taylor.
Op vierjarige leeftijd kwam ze naar Nederland en belandde in een totaal andere wereld. Van onderdeel van de elite, werd ze onderdeel van een minderheid. Toch bleef ze ervan overtuigd dat het waar was wat zij op jonge leeftijd al had meegekregen van haar omgeving: wie ze was deed ertoe en dat wat ze zei ook.
Van elite naar minderheid
Clarice vertelt: ‘Toen ik in Nederland kwam, werd ik ineens geconfronteerd met het feit dat ik bij een minderheid hoorde en anders was, dat kwam niet zozeer vanuit mezelf, maar vanuit anderen die je daarop wijzen en dat benadrukken.
Je merkt dat op systematische wijze minderheidsgroepen een achterstand hebben, en dat wordt het dagelijkse leven herhaald. Op school bijvoorbeeld verwacht men niet dat je het goed doet, of dat je goed Nederlands spreekt, nog steeds zijn mensen daar verrast over trouwens. Ik heb ook meegemaakt dat er direct racistische uitspraken werden gedaan, dat je wordt verteld dat je niets waard bent. Maar vaak is het subtiel: in de verwachting die er van je is, in hoe er naar je gekeken wordt, hoe er over je gesproken wordt.’
‘Als kind krijg je dat mee, het is heel belangrijk wat jouw omgeving je meegeeft. En als een deel van je omgeving jou meegeeft dat je minderwaardig zou zijn vanwege je huidskleur dan ga daarover nadenken en dan ga je dat internaliseren. Dan wordt dat een gevecht met jezelf en met de samenleving.’
Het recht om je uit te spreken
Clarice vertelt dat ze zich daartegen probeert te verzetten door zich uit te spreken. Zo was ze in 2019 een jaar lang VN-vrouwenvertegenwoordiger: dat betekende dat ze mocht spreken over vrouwen en mensenrechten tijdens de algemene vergaderingen. ‘Het is een recht om onze stem te laten horen, ook in dit soort organen als de VN.’
Omdat Clarice zich uitspreekt, krijgt ze veel over zich heen. Om niet ten onder te gaan in de negativiteit vertelt Clarice dat ze zichzelf daarom soms ook bewust naïef houdt, om toch nog met een soort van hoop naar de wereld te kunnen kijken. ‘Je weet dat al die dingen er zijn en het is goed om daarvan op de hoogte te zijn, maar je moet jezelf daarin niet willen onderdompelen. Dat betekent ook kijken naar wat ertegenover staat, de mooie dingen die er zijn, de rolmodellen die je hebt, maar ook de toevoeging die je zelf kunt hebben aan het verbeteren van de samenleving. Ik denk dat dat op een bepaalde manier veerkracht geeft, omdat je het heft in eigen handen neemt. Daarmee onderstreep je je eigen waarde, omdat je er geen genoegen mee neemt dat je minder zou zijn om welke reden dan ook.’
Café Lazarus met Clarice Gargard is terug te kijken via NPO Start .
Foto boven: Willem Jan de Bruin
