Daar koop ik niks voor

Rikko Voorberg geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag.

Daar koop ik niks voor – PopUpGedachte maandag 2 oktober

Een nieuwe week, een onbeschreven serie dagen. Geen onbeschreven agenda, dat niet, maar de dagen zijn nog onbeschreven wat je in je agenda hebt staan zegt nog niks. Pas als het heeft plaatsgevonden, staat het vast, dan pas is het onveranderbaar. We weten niet wat er gaat gebeuren, we weten iets pas als het gebeurd is.

Voornemens, verlangens, waardering. Het lijkt Jezus van Nazareth niks te zeggen. Pas als het gedaan is, weten we iets zeker. Dan is het deel van je geschiedenis geworden.

Er klinkt frustratie door in de tekst van vanochtend: ‘Waarom roepen jullie ‘Heer, Heer’ tegen mij maar doen jullie niet wat ik zeg? Ik zal jullie vertellen op wie degene lijkt die bij me komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt: Hij lijkt op iemand die bij het bouwen van zijn huis een diep gat groef en het fundament op rotsgrond legde. – Dat is dus even een werkje he, graven, metselen, moeilijk doen, maar het betaalt uit want – Toen er een overstroming kwam, beukte het water tegen het huis, maar het stortte niet in omdat het degelijk gebouwd was.

Voornemens, waardering, hoop, verlangen, verwachting, het zegt blijkbaar nog helemaal niets. Pas als iets gedaan is, is het zeker. We weten niet wat we werkelijk gaan doen als het er op aankomt, pas in het doen weten we wat het is. Dat is pittig, want ik roep altijd dat verlangen de kern van de zaak is en ben gelukkig als mensen getriggerd en geraakt worden door de schoonheid van die bijbelteksten. Zegt nog niks zegt Jezus van Nazareth. ‘Wie wel naar mijn woorden luistert maar niet doet wat ik zeg, lijkt op iemand die een huis bouwde zonder fundament, zodat het meteen instortte toen het water ertegen beukte en er alleen een bouwval overbleef’. Hmm, ok.

Jezus van Nazareth is niet onder de indruk van die belangrijke onderscheiding van de bijbel als Het Belangrijkste Boek. Blijf met je tengels van die Bijbel, zegt mijn favoriete theoloog Stanley Hauerwas, blijf ervan af als je het niet leeft. Hij schreef een essay met de titel: ‘How to take the Bible out of the hand of Northern American Christians.’ Kan iemand het uit hun vrome handen wrikken, onder die amerikaanse vlag vandaan en het mooie boek meenemen zodat ze zich verdomme nooit meer kunnen beroepen op dat ding voor hun zieke nationalistische schemaatjes, zodat ze niet meer vol van haat tegen vreemdelingen of moslims of wat dan ook kunnen zweren op dat boek om dood en vernietiging te zaaien. Zoiets zei hij, ik weet niet exact wat hij zei, te lang geleden, maar dit was the baseline. Als je het boek niet doet, moet je het ook niet mogen lezen.

En naar welke woorden moet je dan luisteren volgens JC en ze doen om ze te begrijpen en te blijven staan? Dat gaat er direct aan vooraf: Heb je vijanden lief, leen geld aan anderen zonder iets terug te verwachten, oh en keer de andere wang toe als iemand je op je bek slaat. En dat is dus niet symbolisch bedoeld he, of bij wijze van spreken, of voor een ideale samenleving of voor heilige mensen, maar gewoon voor mensen als jij en ik. Ik vind dan nog wel de concreetste: geld uitlenen en het dan niet terugvragen. Man, als dat bekend wordt.. daar ga je. Maar ja, Van Nazareth zegt: geld uitlenen aan wie toch terug betaalt, daar is geen kunst aan, zegt hij, dat gebeurt wel. Liefhebben wie jou ook aardig vind, piece of cake, daar verandert de wereld niet mee.

We vinden dit mooi. Hangen het op een tegeltje aan de muur. Zeggen: Hear hear, of heer, heer. Gaat het erom dat je nooit iemand mag herinneren aan het feit dat hij een lening uit heeft staan? Geen idee, geen ja of nee. Het punt is dat anderen heus wel geld uitlenen aan conscientieuze mensen die keurig hun betaling zullen doen. Verwijs die mensen maar door naar ‘gewone mensen’. Als jij wilt dat de wereld verandert, dat er hoop is, deel wil uitmaken van een nieuwe manier van leven, blij wordt van Jesse Klaver of andere idealisten, dan begint het hier en nu met je eigen concrete keuzes.

Applaus is niet zo interessant, tegeltjeswijsheid ook niet. Ik moet eraan geloven. Ik moet eraan gelóven. Of althans, dat hoeft niet maar zeg het dan ook niet. Ga niet met die bijbel zwaaien en je christen noemen en jezus heer enzo als je alleen de woorden mooi vindt. Je hebt geen idee, doe het dan niet. Weg met die Gideon stichting met zijn bijbel in hotelkamers. Krijgen mensen een goed gevoel van als ze zich even klotig en eenzaam voelen maar wat heeft het voor zin. Als het licht wordt is het weg. Met je gevoel. Handen in de klei, proberen, doen, resultaat zien en platzak, gefrustreerd en met twee blauwgeslagen ogen terug naar de teksten en woedend tegen van Nazareth zeggen: kijk dan, ik heb het geprobeerd. Geld weg, moe en dubbel genaaid. En dan daarin rust vinden, dat dit de weg is, dat je daarmee anderen de kans geeft om onverwacht tóch terug te betalen, om zelf te kiezen om je die tweede slag niet toe te brengen, want het kón wel. Dat iemand zomaar zelf besluit om terug te betalen of je iets te geven of opeens iets moois doet met wat jij op je bankrekening had staan niets te doen.

In de gedachte van christendom hangt ons leven aan elkaar van mensen en een god die onszelf kansen en support hebben gegeven zonder ook maar enige zekerheid te hebben dat wij er iets goeds mee zouden doen. Dat blinde geven aan mij resulteert in wie ik ben. Dat beseffen, dat doorgeven en dat heel concreet oefenen, dat baart kunst. Kunst van leven. We zijn niet gevraagd om een kunstenaar te waarderen en oh en ah te roepen bij zijn werk, maar om het te worden. Zelf. Omdat het bij onze aard past. Ook al geloven we niet dat we het kunnen. Gewoon maar gaan doen.

Hosea 14:1-10

Handelingen 22:30 – 23:11

Lucas 6:39-49