De 5 meest opmerkelijke inzichten na mijn reis door christelijk Nederland

Lees hier de blog van Herman Koetsveld De 5 meest opmerkelijke inzichten na mijn reis door islamitisch Nederland

1. Veel vragen over vrouwen

Mij werden veel vragen gesteld. Dat is niet zo gek natuurlijk, want er is in de samenleving vooral een debat gaande over de islam. Toch had ik ook vele vragen over het christendom. Dat leidde meestal tot een goede uitwisseling van standpunten.

Bijzonder vond ik de intieme stiltemomenten met de zusters Benedictinessen in de abdij van Oosterhout. Die volledige overgave aan God, waarbij zij huis en haard opzeggen en volgens strikte regels leven, ontstaat eigenlijk uit hun diepste bron van inspiratie. Moslims zeggen niet alles op om in de moskee te gaan leven, maar ik herkende bij de zusters dezelfde spiritualiteit als sommige moslima’s die ik ken.

Ook de rol van vrouwen in de kerk lijkt soms op die van vrouwen in de islam. Waarom is de eucharistieviering voorbehouden aan mannen in vele kerken en waarom is de imam bijna in alle moskeeën een man? Dat leverde goede gesprekken op.

2. Diversiteit in het christendom

Ik dacht eigenlijk dat ik meer wist van de diversiteit binnen het Nederlandse christendom dan Herman van de diversiteit van de Nederlandse islam. Maar toch verraste de diversiteit in het christelijk geloof me wel degelijk steeds weer. Het zit hem in kleine zaken die gewichtig ervaren worden.

De zondagviering lijkt overal gelijk, maar is het niet. Het maakt wat uit of je in een zwarte kerk komt of bij een gereformeerde gemeente. Ik ben blij dat ik daar nu over kan vertellen, ook aan mijn medemoslims.

En er zit echt enorm veel muziek in de kerk. In de Bijlmer ging het dak eraf en was er veel dans. In Oosterhout zongen de zusters in het klooster prachtige liederen, alsof ik naar engelen aan het luisteren was. De Koran is ook melodieus, maar in de kerk gaat het echt los. Ook wat muziek betreft zal ik in ieder geval niet meer spreken over christenen als een homogene groep.

Wat zijn jouw ervaringen met andersgelovigen? Waarin hebben zij jou verbaasd of verrast? Deel het met ons via Facebook, Twitter of redactie@lazarus.nl

3. Waarheidsclaims

Het was niet makkelijk om bij een orthodoxe geloofsgemeente op bezoek te komen. Toen ik eindelijk bij een Gereformeerde Gemeente te gast mocht zijn, ontdekte ik natuurlijk de achtergrond van die houding: ik was volgeling van een afgod en ik was verloren, omdat ik niet in de directe verlossing van Jezus geloof. Toch vond ik dat op de een of andere manier een van de betere ontmoetingen, omdat ik die eerlijkheid wel kan waarderen. Spreken met meel in de mond is funest voor oprechte ontmoetingen.

Bij de diverse moslimgemeenschappen heb ik geen theologische weerstand ervaren tegen de komst van Herman. Er was wel vooral veel terughoudendheid vanwege ervaringen met de media. Moslims in Nederland zijn wantrouwend geworden tegen iedereen met een microfoon of camera. Men is er echt klaar mee om geframed te worden en steeds maar weer in de hoek van de probleemgevallen gezet te worden. Het is in zo’n situatie helaas niet meer gemakkelijk om openlijk in de media te praten over de uitdagingen die er wel degelijk nog zijn, zoals de positie van vrouwen in sommige gemeenschappen. Voor je het weet word je als groep dan weer weggezet als achterlijke cultuur.

4. Zorgen om nationalisme

Ik zag waarom de PVV en Forum voor Democratie met hun denkbeelden deels de christelijke achterban weten aan te spreken. Is de samenleving eindelijk ontzuild, dan komt er ogenschijnlijk weer een nieuwe islamitische zuil bij. ‘Dat zijn wij in ieder geval niet!’, en dat roept nationalistische geesten wakker.

Theologie speelt daar ook een rol bij. Daar waar de SGP vaak de maatschappelijke problemen rondom islam agendeert, voeren ze wel degelijk hun eigen theologische agenda uit waarbij de overheid de afgodendienaren dient te bestrijden. Dat idee komt in diverse gradaties voor in de rechterflank van de kerk, zoals ik bij de Gereformeerde Gemeente in Dordrecht heb gezien.

Gelijktijdig heb ik vele christenen gesproken, zoals bij de PKN-gemeente in Rolde, die zich dagelijks het hoofd breken hoe ze hun lokale kerk genuanceerd in het grote maatschappelijke gebeuren willen positioneren. Er zijn veel christenen die het goede voorhebben met de medemens en ik vond dat hoopvol.

5. Eigen houding

Na mijn reis ben ik geconfronteerd met mijn eigen houding. Ik merkte dat ook ik mij laat leiden door beelden en vermoedens. De vraag is daarom belangrijk: door wie laat jij je mening vormen? Er zijn niet altijd moslims en christenen in de buurt met wie je diepgaande gesprekken kunt voeren over al je vragen. Het risico op het overnemen van beelden die je via de media worden aangereikt is dan verklaarbaar, maar niet juist.

Ik was laatst door een groep Turkse eerste generatie migranten uitgenodigd om te spreken over een Europese islam. Ik hoorde een paar keer: 'Zij moeten ons niet.' Toen vertelde ik hen over mijn reis door christelijk Nederland en hoe ik heb geleerd om niet meer te spreken over wij en zij, wie dat ook mogen zijn. Dan kan er een meer intieme, persoonlijke ontmoeting tussen twee mensen ontstaan met alle ruimte voor een goed gesprek.

Ik geloof in dat gesprek. Het zal leiden tot persoonlijke gemoedsrust, vertrouwen in de ander en hopelijk ook tot de bereidheid om op te staan tegen mensen die anderen bij voorbaat veroordelen. Dat is mij alles waard.”

Enis Odaciis publicist en islamdeskundige

Foto Enis: Janita Sassen

Lees hier de blog van Herman Koetsveld De 5 meest opmerkelijke inzichten na mijn reis door islamitisch Nederland

Wat zijn jouw ervaringen met andersgelovigen? Waarin hebben zij jou verbaasd of verrast? Deel het met ons via Facebook, Twitter of mail naar redactie@lazarus.nl

Spiegelreis - een moslim en een christen op reis door elkaars geloof | KOK Boekencentrum | 19,99

Foto: Koetsveld & Odaci