Een Groot Verhaal

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

PopUpGedachte Woensdag 28 maart 2019 – Een Groot Verhaal

Zo groot is het verhaal niet hoor. Qua lengte. Het is eigenlijk vrij eenvoudig. Het zegt iets over een aanwezigheid daarboven en daarbuiten en binnenin die ouder is dan we kunnen weten en krachtiger dan we kunnen beseffen, waar we geen controle over hebben, maar die ons op het oog heeft. Een gedachte om jezelf in te koesteren soms, om tegenaan te trappen als dat zo uitkomt, om over te janken, mee te worstelen of om als vanzelfsprekend aan te nemen. Het verhaal zelf is niet groot, de gedachte is groots, dat wel. En dat helpt. Tenminste, dat zei een vriendin die zelf zeker niet gelooft. Die ik ervan verdenk dat ze ook nooit die drempel over zal komen om in de PopUpKerk eens aan te schuiven. Terwijl het zo dichtbij is, zo makkelijk. Maar ja, dat christelijke hè. Wat ik ook in alle toonaarden beweer over de openheid en het bijna dogmatische niet-weten van de club, ik zie haar nog niet aanschuiven.

Dan hebben we het over onzekerheid in de wereld hebben, over Thierry-Baudet stemmers en mensen die het idee hebben dat de overheid niet meer voor hen zorgt dus dat ze mooi voor zichzelf gaan zorgen door op een buitenstaander te stemmen en dan maar zien. Kijken wat hij voor ons doet. Ze snapt hen wel. Ik snap hen ook. Maar ben ook altijd weer gelukkig als ik die We Gaan Ze Halen-mensen zie, veel ouder soms dan ik, geen cent te makken soms ook, er was echt geen tijd voor een universitaire studie of het lezen van veel boeken, maar het helpen van de ander is zó vanzelfsprekend, en het boreale denken zo vanzelfsprekend afschuwelijk, ik vind dat prachtig. Het is geen scheiding tussen links-denkende, gestudeerde whatever en provinciale mensen die zich in de steek gelaten voelen. Onzin. Die WGZH-ers voelen zich net zo hard in de steek gelaten, door iedereen die zijn oren laat hangen naar rechts. En dat maakt hen alleen maar gedrevener in hun verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen.

Ja, zei ze, maar dat zijn misschien christenen. Ik ontkende dat, net als ik dat doe bij de PopUpKerk, maar ik was wel nieuwsgierig wat ze bedoelde. Die hebben een groter verhaal, zei ze. Ik zei dat de linkse mens die opgevoed is met GreenPeace dat toch ook had. Daar was ze nog niet zo zeker van. Ik weet dat ook niet, ik ken alleen mijn eigen weg. En ik vond wel mooi dat ze dat zei. Het was een erkenning van de noodzaak van een groot verhaal. Dat het houvast geeft – hoe je er je ook toe verhoudt.

Dit is de korte samenvatting van het grote verhaal vanochtend. Een stuk uit een lied van vele eeuwen geleden, ver voor Christus, onderdeel van de Joodse liturgie, van de cultuur en het samenleven.

Komt, laat ons aanbiddend ter aarde vallen,
neerknielen voor Hem die ons schiep.
Hij is onze God en wij zijn volk,
Hij is de herder en wij zijn kudde.

Kom laat ons ter aarde vallen. Ja, toch. Doe voorzichtig zou ik zeggen, maar doe het vooral. Hoe fijn is het om je over te geven aan de gedachte dat je niet toevallig in elkaar geflanst bent door de algoritmes van deze planeet, maar dat iets of iemand je zorgvuldig in elkaar heeft gezet. Precies goed. En dat jij de rest van je leven aan het ontdekken bent waarom dit nou precies goed was. En daar vaak anderen voor nodig hebt. Die van je houden, die om je geven, die je snoeiharde feedback geven soms.

En dat je dat ter aarde vallen niet in je eentje doet, maar dat om je heen ook mensen omvallen. Die hetzelfde idee hebben. Of zich koesteren in dezelfde gedachte, als een vogeltje in de eerste zonnestralen van de lente-ochtend. Even een rilling door het lijfje, de veren schudden, warm worden en dan maar eens het verenpak borstelen. Toch wel blij met wie ze is. Zoiets. De ter aarde gevallenen staan op met een beetje geïnspireerd licht in hun ogen en zien elkaar. Wij zijn een volk – of in elk geval samen. En er is een stem out there, een verzamelend principe, een eeuwig begin. Tijd voor koffie nu. Of wijn. Of wat dan ook om te vieren dat we niet moederziel alleen zijn in deze wereld. Niet zelf maar ook niet als mensheid. En dat dit principe hoop mag doen houden en de overtuiging dat de hoop en dit vertrouwen het langer uit zal houden dan welke klotige maatschappelijke ontwikkeling ook. Dan verliest het kwaad zijn greep en de angst. En dat helpt.

Op een groot verhaal. Een klein aantal zinnetjes, een kleine gedachte eigenlijk, maar een groots idee.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Rikko Voorberg (38) is theoloog, schrijver, ‘activist/kunstenaar’ en initiatiefnemer van o.a. ‘We gaan ze halen’.

Wil je betrokken raken bij het werk van Rikko? Kijk dan hier.