Lazarus staat op | Geen vreemdeling meer op aarde

Geen vreemden meer op aarde – PopUpGedachte maandag 28 oktober 2019

Het is maandagochtend, een wat slaapdronken moment voor de meesten van ons. Zeker als je net een herfstvakantie erop hebt zitten. Mogen we ons nog gelukkig prijzen dat ze het verzetten van de klok nog niet hebben afgeschaft. Daardoor voelt het allemaal ietsje later dan het volgens de cijfertjes is.

Niet alleen de slaap kan je dronken doen voelen of wankel in deze wereld, ook het nieuws kan je murw beuken. Heeft Trump nou die IS-commandant werkelijk gevonden? Of is het een verhaaltje na een move in Turkije die hem de nieuwe verkiezingen zou gaan kosten. Bioscoopmoorden en dode mensen in een koeltruck. Je thuisvoelen op deze aardkloot? Met een kussen op je hoofd, je vingers in je oren en luid tralalala roepend misschien...

Anderen hoeven niet het nieuws te lezen, die zijn depri van zichzelf. Of van die ander. Ik wil niet alles naar boven halen op deze maandagochtend, we moeten nog een hele week, maar je snapt wat ik bedoel. En daarom vind ik het volgende fragment uit de lezing van de dag ook zo briljant:

Broeders en zusters, gij zijt dus geen vreemde­lingen en ont­heemden meer,
maar medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God.

Zegt Paulus, tegen gelovigen in Efeze in het jaar 0. Of ietsje later eigenlijk. Geen vreemdeling op aarde, niet ontheemd. Ondanks alles. Huisgenoten van God op aarde. En zelfs als je niet in een God gelooft, dat thuisvoelen op deze planeet is fijn, zeker als dat is samen met de mensen die je waanzinnig hoog acht omdat ze te lief zijn voor deze wereld of te goed, omdat ze plastic uit de rivieren trekken (lekker bezig Boyan Slat op de rivier, goed ook, want ik werd een beetje depri van de - op het oog zo terechte- kritiek op de Ocean Clean Up), omdat ze vrede stichten, omdat ze tegen de stroom in wonden verzorgen in vluchtelingenkampen of protesteren tegen dictators, heiligen. Samen met hen medeburgers van een andersoortig koninkrijk dan dat van Assad, Erdogan, Trump, Rutte of wie dan ook maar de scepter zwaait in landen of in bedrijven.

En de demonstrant met zijn bord, de chocolademaker die het anders wilde doen (dank je wel Tony Chocolonely), de vluchteling die een ander van eten voorziet en de burger die weigert om cynisch te worden, ze zijn geen vreemdelingen en ontheemden meer – want zo kan dat zomaar voelen – maar medeburgers, heiligen en huisgenoten van God.

God heeft huisgenoten.
Ik ken ze alleen uit mijn studententijd: huisgenoten. Maar de Eeuwige heeft ze ook. En nee, dat zijn niet de vrome gezichten of de mannen dan wel vrouwen met macht. Het zijn steeds de mensen die beseffen hoe hard ze falen als ze dom doen wat ze denken dat goed is. Of wat hun recht is. Het zijn mensen die hun eigen kwaad in de ogen hebben gekeken en het verlangen voelen zijn blijven voelen om te leren deugen, steeds opnieuw. Zij zijn de studenten in het huis van God. Ze vieren feest met brood en wijn en doen alsof de nacht dag is en de dag nacht. Ja toch? Ze zeggen dat het voor de Eeuwige zo is: dat elke duisternis voor hem oplicht als de dag. Omdat hij niet terugdeinst, maar binnengaat en vuurtjes stookt om licht en warmte te brengen. Wee degene die het uitpist, trouwens.

De week is begonnen. De shit die ons omgeeft was er al en zal er ook wel even blijven. Toch is er ook iets anders te horen. Als je oplet, zo zegt de psalmdichter in die andere lezing vanochtend

De dag roept het toe aan de volgende dag,
de nacht geeft het door aan de nacht.

Geen woord wordt gesproken, geen stem weerklinkt,
geen enkel geluid is te horen;
toch klinkt over heel de aarde hun roep,
hun boodschap dringt door tot de rand van de wereld.

Tot zover. Meer is er te vinden op lazarusstaatop.nl en ken je iemand die dit ook wel kan gebruiken, stuur het vooral door. Abonneren kan ook.

Voor nu: Vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.