Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hoe de game Final Fantasy XIV Erik een ander perspectief op God geeft

Erik is dol op games en heeft al vaker gemerkt dat die games hem gaandeweg ook inzichten over het leven geven. En over God. Dat is ook het geval als hij Final Fantasy XIV - Endgame speelt.

Deel:

Let op:
-In dit blog wordt gesproken over gedachten aan zelfdoding. 
-Dit blog bevat SPOILERS over de verhaallijn van de nieuwste uitbreiding van Final Fantasy XIV – Endwalker.

Het Bijbelverhaal van De toren van Babel – en Gods handelen daarin – heb ik altijd al een vreemd verhaal gevonden. Als kind was het op zich makkelijk te vatten. Mensen blijven bij elkaar en bouwen een toren, maar God wil dat niet. God wil dat mensen de hele aarde gebruiken om te wonen, dus creëert spraakverwarring. Clou van het verhaal: gewoon doen wat God wil, makkelijk zat.

Maar als volwassene heb ik vooral vragen bij dat verhaal. Waarom mochten de mensen niet bij elkaar wonen? Wat was er zo verkeerd aan die toren? En ook dat mysterieuze zinnetje in de tekst: ‘Dit is één volk en ze spreken allemaal een en dezelfde taal, dacht de HEER, en wat ze nu doen is nog maar het begin. Alles wat ze verder nog van plan zijn, ligt binnen hun bereik.’ Het lijkt alsof God het vernuft van de mensen erkent en inschat dat ze meer dan een toren kunnen bereiken. Mooi toch juist? Technologische vooruitgang binnen handbereik. De mogelijkheid om af te rekenen met ziekte en rampen. Het lijkt alsof God ons het niet gunt.

Dit gebeurt er als machtige mannen technologie in handen krijgen

Lees ook over:

Dit gebeurt er als machtige mannen technologie in handen krijgen

Een lang leven

De afgelopen tijd speelde ik het spel Final Fantasy XIV, met de uitbreiding Endwalker erbij. De verhaallijn die in 2010 is begonnen, wordt met deze laatste uitbreiding afgerond. Een goed laatste seizoen van een tv-serie, als het ware.

In dit slotstuk staat de vraag centraal waarom wij bestaan en ervoor kiezen om te blijven leven, ondanks zoveel leed, ellende en kwaadaardigheid in de wereld. Deze vraag wordt extra lading bijgezet door de verhalen van verschillende technologisch ver ontwikkelde volkeren die tot wanhoop zijn gedreven. Allen hadden een lang leven. Sommigen kenden geluk, ziekte en rampen waren geschiedenis. Maar er was niets meer te doen, verveling sloeg langzaam toe en de mensen zochten uiteindelijk wanhopig naar de dood. Anderen zochten kracht en dominantie in technologie om zich te verdedigen, maar hadden uiteindelijk geen tegenstanders meer. Een planeet van as bleef over.

Ik wilde anderen geen verdriet doen

Deze vraag: ‘Waarom zou je blijven leven in een wereld van ellende’, brengt me terug naar mijn tienerjaren. Als eenzame 15-jarige jongen vroeg ik me vaak af waarom mensen eigenlijk bleven leven. Ik zou als gelovige christen toch naar de hemel gaan, dus waarom zou ik er dan geen einde aan maken? Waarom blijven leven in ellende, als het alternatief zo veel beter zou zijn? Ik had toen niet echt iets om voor te leven, maar wilde anderen geen verdriet doen. Dus ik bleef, God zij dank. Maar die tijd maakt wel dat dit thema vandaag de dag nog steeds bij mij resoneert en ik altijd benieuwd ben hoe anderen een antwoord geven op deze vraag.

In de wereld van Endwalker blijkt dat er in het verre verleden een veel sterker menselijk ras was dat scheppingskracht bezat. Ze konden allerlei wezens maken en kleurden zo de wereld in. Het was een paradijselijke wereld voor de mens, tot ze op een dag de controle over de scheppingskracht verloren. Al hun angsten en nachtmerries werden geschapen en deze monsterlijke wezens begonnen de wereld te vernietigen. Om de orde te herstellen, schiepen de mensen een krachtig goddelijk wezen, maar dan moest wel de helft van de wereldbevolking worden opgeofferd.

Gruwelijke prijs

De orde werd hersteld tegen een gruwelijke prijs. Mensen konden weer scheppen en wilden terug naar het paradijs. Ze wilden het leed negeren, de ramp ongedaan maken en waren bereid om zelfs nog meer levens hiervoor op te offeren.

Een wijze vrouw zag in dat dit niet de juiste weg was. Ze koos ervoor om haar scheppingskracht in te zetten om de kracht van de mens te breken. De mens werd een schim van zichzelf, kleiner in gestalte en de scheppingskracht was voorgoed afgenomen. Er was geen weg meer terug naar het paradijs. De mens moest leren leven met leed, ellende en kwaadaardigheid. Herkenbaar, dit hoort er in het echte leven helaas ook bij. Ontkennen of negeren heeft geen zin en geeft op de lange termijn meer ellende.

Wat 'The Witcher' mij over vergeving leerde

Lees ook over:

Wat 'The Witcher' mij over vergeving leerde

Tegen onszelf beschermd

Op dat moment in het verhaal moest ik denken aan de toren van Babel en die tekst: ‘Alles wat ze verder nog van plan zijn, ligt binnen hun bereik.’ Zou het kunnen dat God ons tegen onszelf heeft beschermd? Wat als inderdaad alles binnen ons bereik lag? Wat als wij ons technologisch zo ver hadden ontwikkeld dat we het paradijs zouden benaderen? Of dat we elkaar zouden uitroeien? Zouden wij ook niet wanhopig verlangen naar de dood, zoals de volken in het spel? Misschien kunnen wij gewoonweg niet omgaan met hypertechnologische ontwikkelingen?

Ik zag Gods handelen bij Babel altijd als een straf van Hem. Maar ik denk nu dat het genade is geweest. De mens blijft klein, wordt verspreid over de aarde. Ze lijden in een gebroken wereld, maar mogen de wereld ook gaan ontdekken. Samen met de mensen die hen nog wel verstaan. Verbonden ontdekkend op reis. En langzaam komt er ruimte voor het kleine geluk.

Verwonderen en ontdekken

In Endwalker concludeert de hoofdpersoon dat er legio antwoorden zijn op de vraag waarom we ondanks alle ellende blijven bestaan. Een herkenbare conclusie: er is niet één sluitend antwoord, iedereen heeft zijn eigen redenen. Mijn jongste zoon bijvoorbeeld is gewoon blij om er te zijn. Hij kruipt de kamer rond en geniet van alle nieuwe dingen die hij ziet en ervaart. Zijn hele leven is een ontdekkingstocht waar hij intens van geniet.

Mijn zoon leert mij om opnieuw op ontdekkingsreis te gaan en mezelf kinderlijk te verwonderen over oude en nieuwe dingen. Samen ontdekken, elkaar ontmoeten en delen in de vreugde van het kleine geluk. Ik heb in deze dingen mijn redenen gevonden. Geen torenhoge doelen of hemel-omvattende plannen. Nee, het kleine geluk, dat maakt het leven voor mij de moeite waard.

Schilderij boven: De Toren van Babel door Pieter Bruegel de Oude

Geschreven door

Erik Dijkstra

--:--