'Ik weet niet wat de waarheid is over abortus. En ik wil het niet weten ook.'

'Met jouw verhaal zou je een geweldige ambassadeur voor de pro-life beweging zijn!' Mijn gastvrouw snijdt cake in royale plakken en kijkt mij stralend aan. 

Ik glimlach met opeengeklemde kaken en geef mijn volle aandacht aan het blazen in mijn koffie. 

Anti-abortus organisaties zouden mij als voormalig tienermoeder maar wat graag als vrijwilliger hebben, zo wordt mij zo nu en dan meegedeeld. Het kind dat ik op mijn zeventiende kreeg is ondertussen volwassen en netjes afgeleverd aan de maatschappij. Haar vader en ik zijn nog altijd samen en wij zijn christen. Dit alles maakt ons kennelijk experts in hoe je om dient te gaan met ongeplande zwangerschappen. 

Ik neem kleine ongehaaste slokjes van mijn koffie, terwijl ik in mijn hoofd een genuanceerd antwoord probeer te formuleren. Ik loop lang genoeg mee om te weten dat een stevige mening tegen abortus nog al eens geldt als keurmerk voor gedegen christendom. Ik zal te licht bevonden worden.

De waarheid

Want laat ik nou helemaal niet weten wat precies de waarheid is rond het wel of niet afbreken van een zwangerschap. En laat ik het nu domweg niet willen weten. 

Liever schort ik mijn oordeel op over de oververmoeide moeder van drie jonge kinderen, die tot haar ontsteltenis twee weken over tijd is, opnieuw zwanger van haar alcoholverslaafde echtgenoot. 

Liever denk ik met compassie aan het naïeve meisje uit mijn straat, en over wat er gebeurde met een knappe oudere jongen in een steegje achter ons huizenblok. Liever laat ik de keus bij haar wat zij wil doen met de beroering in haar buik.

Wat weet ik van de depressie van de moeder op het schoolplein? Wat weet ik van het gebroken hart van mijn buurmeisje? 

Zestien en zwanger

Ik weet iets van een zwanger meisje van zestien en zelfs die beelden zijn na al die jaren diffuus.

Ze knipte de voorkant uit haar spijkerbroek. Met blote benen en in het geruite overhemd van haar vriendje zat ze achter haar moeders naaimachine, terwijl ze een halve maan van joggingstof in de gehavende broek stikte. Uit de koptelefoon van haar walkman klonk Peter Cetera.

'I am a man who would fight for your honor, I'll be the hero you're dreaming of,' zong hij. 

Onder het flanel van haar overhemdtrokken ongeduldige paarse striemen over haar gezwollen buik en over haar onvoltooide meisjesborsten, als onderhuidse bliksemflitsen, als kronkelende slangen. 

'We'll live forever, knowing together that we did it all for the glory of love,' beloofde Peter.

"Het is moord om het weg te laten halen."

Stevige mening

'Vanaf de conceptie', zeggen zelfverzekerde christenen. 'Vanaf de conceptie heeft de vrucht een ziel en is het moord om het weg te laten halen.' 

Een stevige mening. Glashelder, wanneer je aan wal staat. 

Maar ook voor christenen zijn er meerdere opvattingen mogelijk, zo leer ik van de Lutherse voorganger Nadia Bolz-Weber. Wat heb ik genoten van haar boek 'Shameless', waarin ze met schokkende eerlijkheid en grote compassie nieuw licht werpt op beklemmende dogma's rond seksualiteit en puurheid in de kerk.

In haar boek lees ik dat de gangbare conservatief christelijke mening over abortus nog niet zo oud is. Honderden jaren voordat de christelijke pro-life beweging een vuist maakte tegen alle vormen van opzettelijke abortus, gingen de meeste Joodse en christelijke leiders er van uit dat de ziel niet bij de conceptie het lichaam betreedt, maar pas bij de eerste ademtocht.

Zielloos wezen

Dit maakt van een foetus een zielloos wezen, zijn bestaansrecht ondergeschikt aan de wensen van de omgeving. 

Zonneklaar. Een opluchting voor diegenen die abortus niet perse met moord willen associëren. 

Maar ook... nogal kil. Ik deel deze zienswijze liever niet met de vriendin die het kind in haar buik 's middags nog voelde schoppen, terwijl ze de muren van de babykamer zachtgeel verfde. Diezelfde avond kleurden haar lakens bloedrood. 

Met de bijbel in de hand

De ziel betreedt het lichaam bij de conceptie.

U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder.

De ziel betreedt het lichaam bij de eerste ademtocht. 

Hij vormde de mens uit stof, uit aarde, en blies hem levensadem in de neus. 

Twee tegengestelde meningen waar ik als christen uit kan kiezen, met de bijbel in de hand. Opvattingen waar we elkaar weer ouderwets gezellig mee om de oren kunnen slaan. 

'Een voet! Ik voel een voetje!'

De avond na het ongemakkelijke gesprekje met de pro-life mevrouw, zit mijn oudste dochter onderuit gezakt op onze versleten, maar o zo comfortabele bank. Ze heeft haar benen oncharmant op tafel gelegd, languit en een stukje uit elkaar, om ruimte te maken voor haar bolle buik die zij in haar gevouwen handen draagt. Ze straalt. Aan haar rechter- en aan haar linkerzijde zitten knappe blonde mannen met dezelfde oogopslag als zijzelf. Haar vader en haar broer. Zij schuift haar trui een stukje omhoog, en op haar uitnodiging leggen de mannen voorzichtige handen op haar blote huid. De buik golft en bobbelt en de aanstaande opa droogt zijn ogen met de mouw van zijn geruite overhemd. 

'Een voet! Ik voel een voetje!', jubelt de oom. Hij brengt zijn mond dichtbij de buik van zijn zus en praat tegen zijn nichtje door de koker van zijn handen. 'Ik ga Nikes voor jou kopen, Flapje, veel te dure, dezelfde als die van mij, maar dan piepklein.'

Mijn waarheid

Zij hebben haar lief. Deze mannen hebben dit ongeboren kind lief en zij geven haar een ziel. 

Zoals haar moeder zesentwintig jaar geleden een ziel kreeg toen haar onzekere tienerouders een kringloopbedje voor haar beitsten, liedjes voor haar zongen en een naam voor haar bedachten. Zij hadden haar lief en haar ongeboren leven was heilig.

Of dit een Bijbels goed onderbouwde theorie is weet ik niet, maar voor mij het is waar. Voor een ander weet ik het niet. Voor een ander wil ik het domweg niet weten. 

Annemieke Reesink schreef debuutroman Zwaartekracht, dat deels is gebaseerd op haar eigen leven. 

Zwaartekracht | Annemieke Reesink | Uitgeverij Vuurbaak | € 19,99