Jurjen worstelt met een grote vraag: Is er nog een leven na dit leven?

Trigger warning: in dit stuk heeft de schrijver het over gedachten over zelfdoding

Ik heb een nieuwe fascinatie gekregen voor bijna-doodervaringen (BDE). Mensen met een BDE zijn een korte tijd klinisch dood geweest - variërend van een paar minuten tot een aantal uur - en weer tot leven gekomen. Er zijn honderden, zo niet duizenden van dat soort verhalen op het internet of in boeken.

Ik heb er inmiddels vier boeken over gelezen.

• Stel je de hemel eens voor van John Burke, een Amerikaan die honderden BDE’s heeft gelezen en er veel over vertelt in zijn boek.
• Een wat ouder boekje: De doden sterven niet van Willem Cornelis van Dam van een predikant die een reeks getuigenissen beschrijft.
• Heaven is for real (in het Nederlands: De jongen die in de hemel was) van Todd Burpo die vertelt over zijn zoontje Colin die de hemel bezocht zou hebben toen een ernstige blindedarmontsteking hem bijna fataal werd.
• En tot slot het boek van neurochirurg Eben Alexander: Na dit leven - een neurochirurg over zijn reis naar het hiernamaals. Wat aardig was aan deze laatste titel was dat de beste man niet geloofde in een hiernamaals en zichzelf altijd als atheïst beschouwd had. Na zijn BDE is hij gelovig geworden.

Als ik er een zou moeten aanraden zou dat op dit moment de eerste zijn: Stel je de hemel eens voor van John Burke. Dat boek doet echt een grondig onderzoek naar het fenomeen en baseert zich op honderden verslagen van BDE'ers. Daarnaast probeert de schrijver het allemaal in een Bijbels perspectief te plaatsen.

Opzien tegen een nieuwe dag

Vanwaar de fascinatie? Omdat ik op slechte dagen weleens kan denken: dit wordt helemaal niets meer. Mijn leven voelt zo vaak als compleet voorbij. Dan beleef ik geen enkele vreugde meer of voldoening. Dan kan ik alleen maar opzien tegen een nieuwe dag. En voor ik het weet, ben ik serieus aan het fantaseren over hoe ik mijzelf van het leven zou kunnen beroven. Dat gebeurt op de écht donkere dagen nog steeds weleens.

Zo kwam ik uit bij bijna-doodervaringen, omdat ik benieuwd ben naar wat er gaat gebeuren als ik doodga. Is er nog een leven na dit leven? En hoe ziet dat er dan uit? Geloof ik daarin? In de verhalen van BDE'ers, dacht ik iets van hoop te vinden voor mijn eigen toekomst.

Is de hemel een plek?

Ik wil heel graag geloven dat we iets eeuwigs in ons hebben. Dat onze geest voortleeft wanneer ons lichaam sterft. Maar terwijl ik dit soort dingen opschrijf, merk ik alweer hoeveel vragen ik hierover heb. Want hoe moet ik dit dan zien? Mijn schoonzus is bijvoorbeeld een paar jaar geleden veel te jong overleden aan darmkanker. Is zij nu ergens anders? En is het daar goed? Waarom zijn we dan allemaal daar nog niet? Waar wacht God dan nog op? Waarom moeten sommigen nog aanmodderen in dit leven terwijl anderen al naar 'de hemel' mogen? En wat is de hemel eigenlijk? Is het een plek?

Volgens BDE'ers is het inderdaad een prachtige plek met poorten van goud en watervallen en bossen op glooiende heuveltjes met mooie bospaadjes door Teletubbie-achtige grasveldjes en weet ik veel wat voor prachtigs allemaal. Maar ik kan mij daar niets bij voorstellen.

Geen biefstuk?

Wat ik me ook afvraag: hoe ziet die hemel eruit als er geen dood meer is? Hebben we dan dus ook nooit meer een stukje vlees te eten? Want daar moet tenslotte iets voor sterven. En is dat überhaupt niet de motor van het leven hier op aarde: dat er iets moet sterven? Iets wat ooit een plant was of een dier eet ik op om te leven. Maar daarvoor moest er wel iets geoogst worden of geslacht. Zoals ik begreep uit een verslag van één van de BDE'ers, was er in het hiernamaals wel fruit dat je kon eten. Hij beschrijft: ‘Toen ik het plukte, groeide er meteen weer een nieuwe voor in de plaats.’

Maar serieus: nooit meer een broodje shoarma? Of een lekker biefstukje? En zal er nog alcohol zijn in de hemel? Jezus heeft het wel over de wijn die hij zal drinken met Zijn discipelen op de 'jongste dag'. (Matteüs 26: 29) Maar kun je daar dan nog lekker aangeschoten van worden? Of is dat dan ook voorbij?

Vertrouwen dat het goedkomt

Hoe verder en hoe meer ik erover nadenk, hoe meer vragen ik erover krijg. Op zo'n moment ga ik in gedachten vaak weer even terug naar het begin van mijn overtuigingen. Geloof ik dat er een God is? Ja, dat geloof ik. Daar zijn hele goede argumenten voor (waar ik ook eerder een blog over heb geschreven). Als er een God is, dan is het aannemelijk om te geloven dat ook wij iets eeuwigs in ons hebben. En dan moet ik op de rest dus maar vertrouwen dat God weet hoe het zit. En dat het uiteindelijk goed gaat komen. Hoe ingewikkeld de werkelijkheid ook is, ik ben uiteindelijk niet God. Hij overziet het allemaal. En daar probeer ik dan maar op te vertrouwen.

En dat lukt de ene dag beter dan de andere.

Heb je gedachten over zelfdoding of heb je mensen in je omgeving die met deze gedachten worstelen? Bij 113.nl zitten mensen die naar je luisteren en je verder helpen. Je kunt naar de site gaan en chatten of hen bellen (0800-113).
Bij 113 kun je ook een online cursus doen om mensen in je omgeving te helpen.