Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Kopje onder in het mysterie van God

Vroeger ging geloven voor Hinke over nadenken en begrijpen. Nu gaat ze naar een klooster en vindt daar een serene rust. Durft ze het aan om werkelijk helemaal kopje onder te gaan en het mysterie van God te ervaren?

Deel:

Ik ben opgevoed in een redelijk streng gereformeerd milieu. Wat dit milieu onder andere kenmerkte was de verheerlijking van de ratio. Met name in de kerk werd rationaliteit gezien als de manier om God te kennen. Je moest op de hoogte zijn van en geloven in de juiste leer over God. Die leer kon je vinden in vijftiende-eeuwse documenten. Wat je daar verder bij voelde of ervaarde was niet van belang of zelfs gevaarlijk, want subjectief. Een woord als ‘mysterie’, daar werd met achterdocht naar gekeken. Dat betekent immers een subjectieve ervaring van God, en dat kan nooit goed zijn.

Nu, tientallen jaren later, wil ik wel eens voorzichtig pootje baden in subjectieve ervaring, in mystiek, nog steeds kritisch en behoedzaam, maar met de overtuiging dat ratio ook niet alles is.

Nou heb ik, net als elke andere millennial, moeite met mezelf toestaan om adem te halen. Mijn dagen zijn gevuld met gehaast en geren, met moeten en willen voldoen aan sociale normen. Mijn leven moet leuk, waardevol, of nuttig zijn en op zijn minst iets toevoegen aan de wereld. Dat laatste wordt vooral bereikt door mijn rationele vermogen. Maar alles bij elkaar put het je ook uit.

Onthaasten in het klooster

In een poging tot pootje baden in mystiek, in combinatie met mezelf toestaan om adem te halen, ben ik afgelopen week een midweek naar het klooster geweest. Een Benedictijner klooster in Oosterhout. Ze houden zich daar aan de liturgie van de uren, wat betekent dat er op vaste tijden gebedsbijeenkomsten en maaltijden zijn.

Toen ik maandagmiddag aankwam voelde ik de onrust van de drukke ochtend nog in mijn lijf zitten. Om 09:00 was ik al op bezoek geweest bij een collega. Direct daar achteraan doorgereden naar een afspraak. Om half twaalf thuis, lunchen, koffers pakken en door naar de volgende afspraak. Om kwart over drie stond ik voor de deur van het klooster. Mijn beddengoed vergeten in alle haast, dat moest ik er nog apart bij huren.

Maar om 17.00 uur liep ik de kerk binnen en werd direct overvallen door de serene rust. De nonnen zongen de psalmen op Gregoriaanse wijze. Het Onze Vader werd gebeden en ik voelde me wegglijden in de rust. Het is lastig om goede woorden te vinden om te omschrijven wat er precies gebeurde. Daarom is mysterie zo’n goede uitdrukking, want het laat zien dat er geen woorden zijn. Ik wist en voelde dat God er is en dat dit het enige is wat ertoe doet.

Ik wist ook dat pootjebaden geen optie was. Het was kopje onder gaan.

De nonnen zingen, je verstaat het niet tenzij je meeleest, je ervaart alleen maar.

Kopje onder

Die dagen in het klooster heb ik gewerkt, maar dat werk werd steeds weer onderbroken door de stilte in de kerk en de nonnen die de psalmen zongen, het Onze Vader, de eucharistie, de zegen aan het einde van de Completen. Soms zat mijn hoofd nog vol met verhalen die op papier moesten, maar als ik de kerk binnenkwam zakte dat langzaam weg en was het weer alsof ik kopje onder ging in de mysterieuze aanwezigheid van God.

Waarom zou je, als je op zoek bent naar rust, naar een klooster gaan in plaats van op vakantie? Een mooie, rationele vraag die iemand me stelde. Het antwoord is mysterie. Je moet het ook maar durven, kopje onder gaan.

Geschreven door

Hinke van Abbema

--:--