Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Het zo graag goed willen doen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Het zo graag goed willen doen – PopUpGedachte dinsdag 25 januari 2022

Er kruipt een radicalisatie in de jongere generatie, zo zei iemand. Hij doelde enigszins gefrustreerd op de priesteropleiding van de katholieke kerk, waar de jongeren die werden opgeleid nou niet bepaald voorbeelden waren van ruimdenkendheid. Integendeel; er leek een nieuw conservatisme in te sluipen. Voor de één een opluchting, voor de ander een drama.

Ik kon het niet controleren, maar ik herken het her en der. De jongere generatie is dan niet langer in verzet tegen vaststaande identiteiten, maar juist in verzet tegen het los zand. Zij nemen een positie in, tegen de stroom in, zowel ter linker- als ter rechterzijde. Je ziet dat zowel bij de jongerenbeweging van Forum voor Democratie als bij Extinction Rebellion – de éne burger staat te juichen bij de ene keus, de ander bij de ander, maar het feit is dat jonge mensen blijkbaar weer ergens voor willen staan. En niet alleen zij. Wat willen we het graag goed doen.

Toen ik net me een aantal keer stevig had uitgesproken over het vluchtelingenbeleid in Nederland, zei ik tegen mijn vrouw dat het natuurlijk niet kon dat we (of ik, eigenlijk) zo’n op zichzelf terechte toon aansloeg, maar dat we zelf niet in ons huis onderdak boden aan iemand die vanwege ons Nederland asielsysteem in de knel was geraakt. Ze was het op zich eens met die consequente redenering, en met de drive, maar ze zei iets als: Ga je nou een vluchteling zoeken bij jouw behoefte om het goed te doen?

Die was wel raak. Dat je zo graag wilt, dat je toch weer iemand een object maakt van jouw op zichzelf mooie idealen. Het was ook geen slecht idee, het moest alleen wat organischer ontstaan. Maak maar die ruimte in huis, dan komt het vanzelf op ons pad. En dat bleek, een mooi en intens halfjaar met Mohammed. Het punt is: het goed willen doen is een risico waar juist in onzekere tijden we allemaal gevoelig voor zijn.

Ik kom erop omdat het vandaag in de katholieke kerken waarvan ik hier elke werkdag ochtend de teksten lees (tenzij ik er even aflig vanwege griepverschijnselen, zoals de afgelopen dagen), in die kerk is deze dag gewijd aan Paulus. Paulus is een van de belangrijkste grondleggers van die nieuwe tak aan het joodse geloof: het christendom. Vandaag zegt Paulus in een toespraak dit:

Ik ben een Jood, geboren in Tarsus in Cilicië, maar opgegroeid in deze stad. Ik heb als leerling aan de voeten van Gamaliël gezeten en ben strikt volgens de voorschriften van de wet van onze voorouders opgevoed. Ik ben een vurig dienaar van God, en u allen geeft vandaag blijk van hetzelfde. Ik heb de aanhangers van de Weg tot de dood toe vervolgd. Mannen en vrouwen heb ik gevangengenomen en laten opsluiten (…) op weg naar Damascus werd ik opeens omstraald door een fel licht uit de hemel. Ik viel op de grond en hoorde een stem tegen me zeggen: “Saul, Saul, waarom vervolg je mij?” Ik vroeg: “Wie bent u, Heer?” En de Heer antwoordde: “Ik ben Jezus van Nazaret, die jij vervolgt.

Goed verhaal. Pijnlijk verhaal ook. Met al je goede bedoelingen het goede zelf achternajagen om het gevangen te zetten, op te knopen, te executeren. En wat is de garantie dat wij, die zo verrekte graag het goed willen doen, niet met eenzelfde blindheid de verkeerde kant op galopperen?

Er is niet zoveel garantie. Er is het verhaal van Paulus, dat helpt dan wellicht een beetje. NIet om ons te vergapen aan bizarre stemmen uit de hemel, maar om de ijver te zien en er vragen bij te stellen, ook die van onszelf. Als ik zo graag het goede wil doen, omdat ik een identiteit zoek, om me te bewijzen, om iemand te zijn? Waar zijn dan de vragen ingebouwd? En tegen wie loop ik eigenlijk te hoop?

Paulus werd hard gedwongen om te luisteren. Kan ik dat nog? Ik ben blij dat ik luisterde naar mijn vrouw. Sowieso meestal een goed idee in mijn leven. Inzet én luisteren, het goede zoeken te doen met aandacht voor blinde vlekken. Het is eigenlijk irritant, want het voelt makkelijker om gewoon je te begraven in het eigen gelijk óf aan de andere kant niemand ooit meer ergens gelijk in te geven, want je weet het toch niet goed te doen. Daartussen is moed nodig; voor inzet en introspectie. Voor het zóeken van het goede en al doende steeds weer te blijven leren.

Tot zover vanochtend.

Een hele goede dinsdag gewenst en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--