Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Bewaar je hart en je feedback voor degene die het waard is...

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

PopUpGedachte dinsdag 25 juni 2019 – bewaar je hart

Ze wilde nog zoveel tegen ze zeggen. Hoe hadden ze haar zó onrechtvaardig kunnen behandelen? Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Moet je nou zien wat er van komt! Ze deed de gesprekken in haar hoofd, avond aan avond, nacht na nacht. Wetend dat het geen zin zou hebben, want ze zouden niet luisteren. Maar, dacht ze, dan is het maar van mijn schouders. Ik snapte de redering. Natuurlijk wil je het van je af, wil je het nog één keer dan ter afscheid en om het bij hen achter te laten, bij hen neer leggen. Maar, vroeg ik me opeens af, zijn ze het waard?

Ze keek verbaasd. Dit ging toch niet over hen? Dit ging over haar en de frustratie die ze kwijt wilde, de gerechtvaardigde woede aan hun adres. Dan hadden ze het maar gehoord. We wisten allebei dat ze het niet zóuden gaan horen. Waren ze het waard, vroeg ik haar en realiseerde me het tegelijkertijd: feedback is kostbaar. Zelfs je gram over iemand uitstorten is een waardering van de ander die je niet zomaar geeft.
Als je je hart geeft, kies dan aan wie. Als de ander niet openstaat voor feedback, als er geen relatie is waarbinnen overgedragen kan worden op welke manier dan ook, dan gaat het niet opluchten – sterker nog, dan geef je jezelf – hoe boos en hoe nijdig het ook is wat je dan geeft – en wil je dat wel? Dát geven aan een ander die het niet wil hebben. En die, hoogstwaarschijnlijk ook weer uit zelfbehoud, jou pijn gaat doen als je jouw pijn op tafel legt.

Ze zuchtte. En ik had weer iets geleerd. Hoe waardevol is het om te mogen horen van de pijn van een ander. Doordat je er zelf niet middenin zit, kan er soms zomaar een lichtje opgaan waar je zelf ook de rest van je leven nog plezier van hebt.

Vanochtend staat er dit in de lezing van de dag, een van de Bijbelfragmenten die vanochtend in kerken over heel de wereld zal worden gelezen:

“In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Geeft het heilige niet aan de honden en werpt uw paarlen niet voor de zwijnen, opdat zij ze niet met hun poten vertrappen, zich omkeren en u verscheuren.”

Zo’n mooie levensles. Klinkt goed, poëtisch beeld, past precies op een wandtegel. Maar wat het betekent? Ik kon niet anders denken dan aan het gesprek met haar. Check of de ander je feedback wil, of hij of zij je feedback waard is. Zelfs als het lelijke feedback is, woede, frustratie. Ook die heeft een bepaalde heiligheid. Heilige verontwaardiging, hoe je het ook wilt noemen. En geef dat heilige niet aan de honden en werp uw paarlen niet voor de zwijnen.

Dit gaat niet over bepaalde mensen die nu eenmaal altijd eikels zijn of altijd als varkens eikels zullen zoeken. Dit gaat mijns inziens over hoe de ander er in zit. In het contact. Sta je samen als volwassenen tegen over elkaar, als vrienden, als mensen die interesse tonen in elkaar, die willen leren, ontdekken, optrekken? Of voel je eigenlijk de nekharen van de ander overeind staan, de bovenlip trillen die daaronder een paar van die felle tanden ontbloot, de rug gekromd? Geef dan niet wat je heilig is.
En als iemand in het contact vooral in de modder zit te wroeten, in de gorigheid van jouw leven of van dat van anderen. Geen oog heeft voor jou, maar enkel op zoek is naar zichzelf, naar voedsel of naar eikels. Laat het dan maar. Het helpt niet om wat jou heilig is bij de ander neer te leggen. Je kunt de ander niet veranderen. Sterker nog, ze worden er alleen maar chagerijniger van. En ik zou zeggen: dat is soms hun schuld, soms de jouwe, maar meestal iets tussen beide.

Het is een realistisch vers voor jonge idealisten, leerlingen van Jezus, die op pad gaan om iedereen te vertellen dat de nieuwe wereld aangebroken is. Dat het licht geworden is op aarde en dat we het maar hoeven geloven om te zien, ons maar hoeven te bekeren van ons cynisme of onze lamheid om met beide handen in ons leven en dat van de mensen om ons heen te beginnen vorm te geven aan de liefde, de zorg, de goedheid. Want het kan, er komt geen beter moment, geen beter mens dan wij hier nu.

Die boodschap. Van vergeving (we zijn om onze stommiteiten als mens niet overgeleverd aan onze soms zo wederzijdse haatdragendheid, er is hoop, energie, liefde beschikbaar. Laten we het leven) van bekering (geef er vorm aan, leef het uit) en hoop (je bent gezien, geliefd, de ander ook). Check bij wie je dat brengt en of die het wil hebben. Maak van degene die zich als een varken of hond tegenover je opstelt niet je eigen projectje, waar jij weleens een portie goedheid of overtuigingskracht of feedback zal brengen. Loop gewoon door, je graaft anders je eigen graf. Met je projectjes. Een ander moment, een andere ontmoeting, en het kwartje valt wel. Laat maar. Reis verder.

Een dosis realisme op de dinsdagochtend. Wie weet raakt het ergens aan voor je, is het niet nu dan wel later. Goeds! En tot morgen.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--