Lazarus staat op | Kan ik het nog wel zien?

Kan ik het nog wel zien? – PopUpGedachte dinsdag 10 mei 2022

Wat te dichtbij is, valt soms buiten ons blikveld. Heel gek, maar het is alsof het van een afstandje nog goed te zien is, maar dichtbij ongrijpbaar wordt. Als mist of wolken, van veraf is het ondoordringbaar. Sta je er middenin, dan is het wat grijs, maar je vraagt je onwillekeurig af waar die dichte mist is gebleven. Zo ook met hoop en verwachtingen. Of het nu gaat om die kinderdroom van een bepaalde baan of een specifieke bijdrage aan de wereld; het zijn vaak de anderen die je moeten herinneren aan het feit dat je het aan het leven bent. Ineens dringt het tot je door; je hoopte ooit de liefde te vinden en dagdroomde ervan. Nu heb je een geliefde of bent getrouwd of verliefd of al 40 jaar huwelijk verder. En het is heel fijn om te beseffen dat wat je hoopte, ook gebeurt. Maar er is ook vaak even die scheut van teleurstelling. Is dít het? Ja, verdorie, wauw. Laat ik er blij mee zijn. Laat ik genieten van de hopen en dromen die in vervulling gaan.

Wat is dat? Dat hele vage gevoel van teleurstelling en dat niet herkennen van het daadwerkelijk plaatsvinden van dat waar je zo op kon hopen? De realiteit van de gedroomde werkelijkheid is natuurlijk altijd gemengder dan de droom. In de droom is er een zweven en genieten, je ziet het voor je en gaat er een beetje van stuiteren. Als dát toch zou gebeuren… Zit je er middenin dan is het roze nooit helemaal zo roze, is de wolk niet zo spectaculair als in je droom en heeft het leven heel veel facetten tegelijkertijd. Dat vage gevoel van teleurstelling is het inruilen van het droomkasteel voor het echte kasteel, dat onderhoud vraagt en wat domweg went.

Vandaag zegt Jezus van Nazareth dit tegen zijn volksgenoten, die allemaal geboren zijn uit generaties en generaties wachten op De Messias, de Verlossing, De Oplossing, De Redding – alles met hoofdletters. En dan staat er dit:

“In die tijd werd te Jeruzalem het feest van de tempelwijding gevierd. Het was winter, en Jezus hield zich op in de tempel in de Zuilengang van Salomo. De Joden kwamen in een kring om Hem heen staan en zeiden tot Hem: 'Hoelang houdt Gij ons nog in spanning? Als Gij de Messias zijt, zegt het ons dan rond­uit.' Jezus gaf hun ten antwoord: 'Ik heb het u gezegd, maar gij gelooft het niet. De werken die Ik in naam van mijn Vader doe, zij leggen getuigenis over Mij af.

Het is aan het gebeuren; die verlossing van de wereld, dat waar iedereen op gehoopt heeft. Maar het is als de mist en de wolk – van veraf is het concreet en afgebakend, als het licht erop schijnt is het fantastisch om te zien. Als je er middenin staat is het vaag en ongrijpbaar en niet wat je verwachtte. Nog steeds wachten christenen op veel plekken op dat het goed komt, dat de verlossing staat te beginnen – maar de claim van Jezus lijkt hier dat het allang begonnen is, dat het aan het gebeuren is, dat het plaatsvindt direct om je heen op aarde. Maar de verwachting dan? Roept iemand wanhopig. De verwachting is net zozeer noodzakelijk als het dat het een risico is. We kunnen ook zwelgen in verwachting terwijl de realiteit van dat wat gedroomd wordt om actieve inzet vraagt.

Ik zit vandaag in Brussel, in een voormalig klooster met tientallen mensen uit Europa die veelal van multi-religieuze achtergrond zich maximaal inzetten voor een gastvrij Europa dat leert samenleven als geboren Europeanen met mensen onderweg. En zomaar ga ik met hen dromen over wat er niet is, plannen maken, elkaar opzwepen. Terwijl het feit dat we hier zijn, dat we elkaar leren kennen, dat we van elkaars bestaan weten, al een droom is die in vervulling gaat. Dat wat we hopen is al aan het gebeuren, kan ik de teleurstelling van de realisatie een plekje geven en volop vieren wat er gebeurt. Kan ik het erkennen? Dan kan ik ermee werken.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst, morgen weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.