Lazarus staat op | We hebben geen idee

We hebben geen idee – PopUpGedachte dinsdag 12 april 2022

Als dát zou gebeuren, dan zou ik er écht wat aan gaan doen. Als ík in Oekraïne, of Syrïe had gewoond, dan had ik wel echt ten strijde getrokken. Als ik in de Tweede Wereldoorlog had geleefd, dan denk ik wel dat ik aan de goede kant had gestaan. Nee, ik ben geen verrader, echt niet.

Denken we. Maar we hebben geen idee. En met dat we beseffen dat we geen idee hebben, geen idee of we aan de goede kant zouden staan, wordt het een beetje eng. Want oorlog is opeens niet meer ondenkbaar én hoe lang laat de echte overstroming van Nederland op zich wachten. En er zijn niet eens zulke grote drama’s nodig om in situaties terecht te komen, waar moed gevraagd wordt. En inzicht.

Op Follow The Money las ik een uitgebreid verslag van het tot stand komen van de mondkapjesdeal. Één vrouw uit het team was geschrokken, toen iemand van hen triomfantelijk zei: we gaan er allemaal een miljoen aan overhouden. Achteraf is het makkelijk praten, je denkt zomaar: ik zou die vrouw zijn, ik zou schrikken, ik zou me terugtrekken, ik zou er niets mee te maken willen hebben. Maar dat is maar de vraag, want aan de voorkant van de situatie ziet het er heel anders uit dan aan de achterkant. Ik zou m’n positie niet misbruiken zoals de mannen bij de The Voice, ik zou … Ach, wat weten we nou.

Vandaag lees ik over Petrus. Het is de week voor Pasen en die verhalen komen voorbij. Jezus heeft net gezegd dat hij ergens heen gaat, waar ze hem niet zullen kunnen volgen. In elk geval niet meteeen. Dan staat er: “Petrus vroeg Hem: 'Heer, waarom kan ik U niet terstond volgen? Mijn leven zal ik voor U geven.' Jezus antwoordde: Uw leven zult gij voor Mij geven? Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Nog eer de haan kraait, zult ge Mij driemaal verloochend hebben.'

Tsja, Petrus. Er zit zoveel schoonheid in de directheid en felheid waarmee hij reageert. Het heeft hem uiteindelijk tot een leider gemaakt – maar dan wel door schade en schande heen. Niets beloven is ook niet alles, maar degene die hier teveel belooft gaat het meemaken. De haan, het kraaien, de spijt. Het leek zo logisch die verloochening, want dan kon hij bij Jezus in de buurt blijven, leugentje om bestwil ook. En voor het redden van zijn eigen leven. Tot de haan kraait en bij daglicht je beseft dat je intenties en het innerlijke goedpraten niet overeind blijven in het onbarmhartige licht van de dag. Dan ben je gevallen, of ben je een inhalige of heb je op een andere manier het verkloot.

Dat is niet het einde van de wereld. Dat is meer de boodschap van het verhaal, dan ‘beloof niet teveel’. Als je teveel beloofd hebt en je bent door het ijs gezakt, dan is dat niet het einde van de wereld. Dus hoef je het ook niet te rechtvaardigen of voor de spijt weg te duiken, want er is een weg door de spijt en het falen heen. Voor Petrus, voor mij, voor jou. En die weg brengt je naar wie je bij aanvang al hoopte te zijn: iemand met moed en inzicht. Die heb je niet zomaar, die leer je door jezelf tegen te vallen, dan weer op te staan, toe te geven en een volgende keer het beter te zien.

Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst, en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.