Lazarus staat op | Het Universum en de Vierkante Meter

Het Universum en de Vierkante Meter

Hemel- en helbestormen, dat zijn de grote momenten van het leven. Toevallig ben ik zelf verzeild geraakt in zo’n bestorming deze dagen. Niet geheel toevallig, overigens. Als je een organisatie hebt die We Gaan Ze Halen heet, die zich altijd bezig gehouden heeft met relocatie van vluchtelingen aan de grenzen van Europa, dan is het niet gek dat deze tijd vraagt om een kleine wederopstanding. En naar Lesbos ga je niet met de bus, dus we zijn druk bezig om een vliegtuig te huren met allemaal donateurs – allemaal mensen die van frustratie, verdriet en woede soms niet meer weten waar ze het zoeken moeten. Dus huren we alvast een vliegtuig, zonder enige garanties dat er iemand terugkomt, maar men moet van dat eiland af.

Een kleine hemel- en helbestorming. De hemel bestormen omdat er hopelijk ergens een kracht is die het geroep om vrijheid en evacuatie van de vluchtelingen heeft gehoord én wil en zal handelen. En de politieke hel van onmenselijke en onmogelijke deals bestormen.

Dit is mijn werkelijkheid voor het moment. Anderen knokken om een baan te houden, proberen het faillissement van hun bedrijf of hun relatie af te wenden, zijn bezig om te herstellen van dramatische ziektes, gaan trouwen, grote levenszaken. Ze betreffen het universum. Maar naast het universum is er ook altijd de vierkante meter. Geliefden en vrienden om je heen, mensen voor wie je verantwoordelijk bent of taken die klein lijken maar net zo relevant zijn voor degenen om je heen. Het was hier in huis eigenlijk al een veel te volle maand, nou gaat er ook nog een volle hemelbestormingscampagne van start. Kan dat wel?

Ik lees vandaag de teksten en zie dat de rabbi in zijn allergrootste hemel- en helbestorming ook de tijd neemt voor de vierkante meter. De allergrootste daad in de geschiedenis van de mensheid, misschien wel de bekendste onder de mensen van nu, de kruisiging van Jezus van Nazareth. En naar wie kijkt hij, naar z’n moeder.

In die tijd stonden bij Jezus' kruis zijn moeder, de zuster van zijn moeder, Maria de vrouw van Klopas en Maria Magdalena. Toen Jezus zijn moeder zag en naast haar de leerling die Hij liefhad, zei Hij tot zijn moeder: 'Vrouw, zie daar uw zoon.' Vervolgens zei Hij tot de leerling: 'Zie daar uw moeder.' En van dat ogenblik af nam de leerling haar bij zich in huis.

Zo eenvoudig. Hij weet dat hij gaat sterven. Maar weet zich ook in een krachtenveld in de geschiedenis dat groter is dan welk ander krachtenveld dan ook. Het grote moment dat komen zou, aangekondigd door aartsvaders en oermoeders, door profeten, priesters, koningen, richters – eeuwen- en eeuwenlang. Dat staat te gebeuren of is aan het gebeuren. En Jezus in martelende pijn, fysiek en geestelijk, ziet z’n moeder en vertrouwt haar toe aan de zorgen van z’n geliefde leerling Johannes.

Het universum en de vierkante meter, die bij elkaar houden is een kunst die ik niet machtig ben op de manier die ik zou willen. Het lijkt wel alsof je je op de vierkante meter altijd te kort voelt schieten tegenover universele zaken en andersom. Misschien wordt het beter als je wat ouder en wijzer bent, die 39 jaar leven is misschien gewoon te weinig. Het zou ook beroerder kunnen gaan als je ouder wordt, omdat je ziet hoe moeilijk die balans is en je ogen meer opengaan voor de noodzaak van de dingen.

Winst van vanochtend is dat ik de zinsnede ‘Het Universum en de Vierkante Meter’ als een nieuw sprookje meeneem. Een opdracht aan mezelf, geïnspireerd door de Eeuwige. Als zelfs dat moment daar en toen geen excuus was om de vierkante meter even te negeren, dan is niets het.

Een hele goede dinsdag vandaag. Vrede gewenst, in hoofd en hart en ziel en handen, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.