Lazarus staat op | De bergen zullen vrede brengen

De bergen zullen vrede brengen – PopUpGedachte dinsdag 17 december 2019

Een laatste PopUpGedachte vanuit Bosnië. Als tenminste onze vlucht hier vertrekt. Smogvorming wil zit een groot deel van de vluchten hier in de weg. De reis is afgelopen: een week lang heb ik met een groep journalisten geprobeerd te begrijpen wat er allemaal speelt rond de vluchtelingensituatie en de politieke situatie hier zelf. Een week is daarvoor veel te kort, maar ruim voldoende om van heel dichtbij de onmenselijke situatie te ervaren van vluchtelingen die vastlopen op de Europese muur. Dat zal me nooit meer loslaten.

En vandaag begint een nieuwe dag. Ik ga het land achterlaten. Zoals zovelen deden en weer zullen doen; even komen kijken en dan weer vertrekken. Even helpen en dan weer vertrekken. Even een vergadering en dan weer vertrekken. En de pijn blijft. Zoals we bij depressieve vrienden langsgaan of hoe het gaat in de familie: de pijn blijft. We redden de ander niet. Nooit niet eigenlijk. De ander wordt heus weleens gered (jijzelf ook), maar dat heeft altijd met zoveel factoren te maken.

We verlaten de pijn weer om verder te gaan, al zal de pijn ons nooit helemaal meer verlaten. Het verandert je. En terwijl er vannacht weer mannen (hopelijk geen vrouwen en kinderen) hoogstwaarschijnlijk in de Bosnisch-Kroatische bergen lopen. In de hoop dat ze deze keer niet gepakt zullen worden. Dag in dag uit, zo diep mogelijk dat Europese land in, berg na berg en heuvel. En dan de politie weer, de slaag, de vernedering, de diefstal en de terugkeer .

Vandaag lees ik deze Psalm, de dag dat ik over deze bergen het land uit zal vliegen (beetje vliegschaamte, maar ja, alles afwegend toch maar voor vliegen gekozen) Dit is de Psalm, een stuk poëzie van een vroege dichter uit de mensengeschiedenis. En hij schrijft:

De bergen zullen de vrede brengen,
de heuvelen gerechtigheid voor het volk.
Moge Hij recht doen aan de zwakken,
redding bieden aan de armen.

Moge in zijn dagen de rechtvaardige bloeien,
de vrede wereldwijd zijn tot de maan niet meer bestaat.
Moge Hij heersen van zee tot zee,
van de Grote Rivier tot de einden der aarde.

Dat de bergen van Bosnië vrede mogen brengen, in plaats van slaag. Vrede voor de migranten, maar ook voor de locals. Ook voor de Bosniërs is het een niet te verdragen zaak. Ook hun heuvels zijn een podium van onrecht en ellende geworden. Moge er iemand recht doen aan de zwakken. Dat zijn trouwens niet zij, zij zijn de sterken – in een uiterst kwetsbare positie, dat wel.

Jij en ik gaan de vrede niet brengen, maar er was een hardnekkig gerucht dat er iemand zou komen die dat wel kon. Een koning. Zoiets. En nu gaat het nog hardnekkiger gerucht dat die koning gekomen is en met zijn regering is begonnen. Van zee, tot zee, van de grote rivieren tot aan het einden der aarde.

Wil je ’m zien regeren? Kijk dan hoe de mensen zijn. Overal waar de liefde werkt, waar mensen geraakt worden door onrecht en zich uitspreken, overal waar mensen van elkaar houden dwars door verschillen heen, daar is die regering zichtbaar. De rest van de regeringen is tijdelijk. Deze blijft.

En aan mij de taak om steeds weer deelnemer te zijn van dat Koninkrijk.

Tot zover. Reageer en deel vooral. En voor nu: vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.