Lazarus staat op | Een anker voor de ziel

Een anker voor de ziel

Goedemorgen en van harte welkom bij deze PopUpGedachte. Ik ben Rikko Voorberg en ik schrijf werk-dagelijks overwegingen om de dag mee te beginnen. Vandaag met de titel

Een anker voor de ziel – PopUpGedachte dinsdag 18 januari 2021

Definitief voor anker gaan, dat zie ik nog niet zitten. Teveel zeeën om te bevaren, rivieren om te verkennen, er is simpelweg nog teveel water. Zondagavond keken we met de kinderen A Life On Our Planet van David Attenborough die een getuigenis geeft over de stand van de aarde, op 93-jarige leeftijd. En zelfs hij gaat niet voor anker op zijn oude dag. Hij heeft zoveel gezien, meer dan ik kan waarmaken al zou ik willen – alleen al om de simpele reden dat zo rap reizen als hij dwars ingaat tegen zijn oproep om de wereld te bewaren voor ons en de komende generaties. Maar in zijn negentiger jaren begint hij rustig een nieuwe queeste, een nieuw geluid. Niks voor anker, geen geraniums, geen oudedagsisolatie, maar spreken, reizen en wat niet al.

Vanochtend een gedachte over een anker, niet voor het lijf, niet voor de geest, maar voor de ziel. Zodat het lijf kan blijven reizen en de geest kan blijven razen, maar de ziel weet waar het aan toe is. Als we de oude David Attenborough met alle pathos die hij in zich heeft – en dat is heel wat – van het scherm zien spatten, met priemende ogen kijkt hij ons aan, als ouders, maar hij kijkt net zo goed naar onze kinderen in basisschoolleeftijd, die straks als volwassenen in een andere wereld zullen leven als wij. Als je hem ziet spreken, weet je dat zijn ziel een anker gevonden heeft. Een anker van hoop, een anker van roeping en vanaf die ankers is hij veilig gezekerd in wat hem te doen staat, richt hij hart en ziel tot de mensen waar ook ter wereld.

Vandaag lees ik over dat anker in Paulus z’n preek aan de Hebreeën. Hij zegt: Toen God aan Abraham zijn belofte deed, kon Hij bij niemand zweren die hoger was dan hijzelf, en dus zwoer Hij bij zichzelf: ‘Ik zal je rijkelijk zegenen en je talloze nakomelingen geven.’ Toen God de erfgenamen van de belofte ervan wilde doordringen hoe vast zijn voornemen was, stelde Hij zich met een eed garant. Met deze twee onomkeerbare daden – die uitsluiten dat God liegt – heeft Hij ons krachtig moed in willen spreken. Onze toevlucht is het vast te houden aan de hoop op wat voor ons in het verschiet ligt. Die hoop is als een betrouwbaar en zeker anker voor onze ziel.

Twee keer roept de Eeuwige; ik zweer het je! Niet met de hand op de Bijbel, die werd ondertussen geschreven fragment bij fragment, niet op de Koran die pas later kwam. De Eeuwige zweert bij zichzelf, wat dat ook moge betekenen. Niet bij je moeder, niet op het graf van zijn eigen moeder – er ging geen moeder aan de Eeuwige vooraf – maar hij of zij of het zweert bij het eigen bestaan dat inzet voor het goede, geloof, hoop en liefde – vergeving, genade en waarheid en het gevecht voor werkelijke rechtvaardigheid, niet onbeantwoord zal blijven. Dat deze inzet aan het langste eind zal trekken. Daar is een geduld voor nodig dat soms onze levensverwachting overtreft – maar het is zo belangrijk dat velen die ons zijn voorgegaan besloten hebben dat het simpelweg te belangrijk is om het op te geven. Al profiteer je er niet van – toch is het de enige zinnige weg.

Als David Attenborough in zijn documentaire wel van het scherm wil spugen: als je voor de natuur zorgt, zorgt die voor jou. Als je haar leegzuigt, opvreet, uitbuit – ga je zelf ook kapot, gegarandeerd. Vul in ‘God’ en je hebt een heel deel van de Tenach te pakken. Niet alles, maar wel iets. En als je denkt dat God vergevingsgezinder is dan de natuur? De natuur kan ook een hele hoop hebben, heel veel. Maar er zijn grenzen.

Paulus noemt het een anker voor de ziel. We hebben het nodig om niet stuk te slaan op de rotsen of in stormen ten onder te gaan. Ankers zijn dood gewicht en voelen zinloos bij een mooi weertje met een lichte bries. Maar dat is niet de blijvende staat van zijn. Er is geen levensreis waarbij we het anker wel kunnen loskoppelen en dumpen omdat het zo lekker gaat. Daarom deze momenten van toewijding in de ochtend of avond, van belofte, van focus, ze zijn een oproep tot vertrouwen dat het anker het zal houden als je maar durft geloven. Wie dacht het anker kwijt te zijn, moet maar effe zoeken. Het kan zo nog ergens in het ruim liggen weg te roesten. Kijk of het vast zit, smijt het overboord, wijd je opnieuw toe aan het goede en aan de hoop. Handig als het hard golft in het leven of er tandige rotsen onder het wateropppervlak lijken te huizen.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.