Lazarus staat op | Een plek om te rusten

Een plek om te rusten

Goedemorgen en van harte welkom bij de PopUpGedachte. Ik ben Rikko en ik schrijf ’s ochtends tussen zes en zeven – op werkdagen dan – een overweging om de dag mee te beginnen, op basis van de teksten die op deze dag in katholieke kerken over heel de wereld worden gelezen. Met de vraag of er een gedachte in zit voor de dag. En het begint altijd met een titel. Vandaag:

Een plek om te rusten – PopUpGedachte dinsdag 20 april 2021

‘Red je het nog een beetje?’, vroegen ze gisteravond. ‘Hou je het nog vol?’ Wat een fantastische vraag. Gewoon even een check-in of het energetisch nog allemaal op orde is en of je er nog een beetje zin in hebt. Ik had net een overzicht gegeven aan de aanwezigen wat er dat jaar allemaal was gebeurd was met de gecrowdfunde bijdragen van vorig jaar qua acties, projecten, kunst, schrijven. Elk jaar een belangrijk moment van terugblikken en de aftrap van weer een nieuw crowdfundjaar. Het was ondanks corona een vol jaar en misschien was dat het wat aan enkele aanwezigen de vraag ontlokte: red je het nog een beetje, energetisch.

Of je nu op eigen initiatief projecten en acties mag lanceren zoals ik of in dienst bent en je elke keer weer fris op kantoor – of tegenwoordig: in de online zoomomgeving mag presenteren – of je nou je studie af moet krijgen, je eindscriptie of je zoveelste sollicitatiebrief, het is altijd een fantastische vraag, ook aan jezelf: red ik het nog een beetje? En zo niet, wat dan? Kan ik ergens rusten?

Voor mij is misschien wel het meest illustratief dat als ik het niet red of geen idee meer heb, bijvoorbeeld hier in de PopUpGedachtes - en dat opschrijf – dat dit dan de best beluisterde popupgedachtes zijn. Zeven minuten tekst over het feit dat de inhoud van de teksten me geen snars zeggen en het me niet kan boeien om een of andere geestelijke platitude uit de tekst te halen om toch maar wat te zeggen te hebben. Als dat kan, dan blijkt dus het niet af te hangen van de vraag of ik energie en zin heb, maar dat net niet-weten of moe zijn en dat delen, net zo goed deel is van het werk.  Zoals het voor de voorganger essentieel is om zijn eigen twijfels en niet-weten te delen – kunnen de luisteraars ook even opgelucht ademhalen dat zij het ook niet allemaal hoeven te weten. En voor de manager of bedrijfsleider om gewoon te vertellen dat hij of zij moe is – even. Kan zomaar een hoop rust geven op de werkvloer. Als dát kan, dat het erdoorheen zitten onderdeel is van de bijdrage die je hebt te doen in het leven, dan schept dat in elk geval bij mij een hoop lucht. Dan hoef je wat minder hoog te houden.

Aan het eind van de zoomsessie gisteravond, bleef nog iemand even hangen. Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: niet echt. Ze had even wat teveel ellendige docu’s gekeken, waarin de mens gewoon niet echt een jofel wezen is. Oorlog, kwaadaardigheid, het is gewoon niet zo goed te verdragen. En terwijl je niet weg wilt kijken van wat er echt aan de hand is in de wereld, ga je er ook een beetje aan stuk. Is er dan ergens rust te vinden?

Dit staat er in de lezing van vandaag: “Wees mij een rots waar ik vluchten kan, een sterke burcht waar ik veilig kan toeven. Want altijd zijt Gij mijn rots en mijn vesting, uw Naam is mijn leider en gids. Vertrouwvol leg ik mijn geest in uw handen, Gij zult mij beschermen, getrouwe God.”

Dat is eigenlijk best kwetsbaar, hoor. Zo’n psalmschrijver die het ook niet meer weet. Die weet wat vluchten is en moet erkennen veiligheid nodig te hebben. En dat dan gevonden heeft. Nog niet gemakkelijk voor de westerse mens anno nu – voor wie voor zovelen het idee God een bizar concept is. Maar het verlangen kennen we allemaal; een plek om te schuilen. Dat je weet waar je heen kunt als het antwoord op de vraag of je het nog een beetje redt allemaal, ontkennend beantwoord moet worden. Het feit dat iemand het vraagt, betrokken en met aandacht, maakt al dat ik weer meer geloof in zo’n tekst. Dat er meer veiligheid en draagvlak is in deze wereld dan ik soms zie. En je dus ook rustig even mag rusten.

Na nog even gepraat te hebben, besloot ze maar eens iets te gaan kijken waar ze wist dat ze gelukkig of ontspannen van zou worden. ‘Gewoon even goed voor je ziel zorgen', want dat hebben we hard nodig. Een plek, een tijd, om te rusten zonder het gevoel dat daarmee de wereld instort, of je de ellende negeert. Een rots waar ik even vluchten kan, om hoog en droog uit te kijken en de zon te zien opgaan – of ondergaan. In stilte.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst. Morgen weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede, en alle goeds.

Wil je betrokken raken bij zijn werk, kijk dan hier. 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.