Lazarus staat op | Leven is nog niet zo eenvoudig

Leven is nog niet zo eenvoudig – PopUpGedachte Dinsdag 23 juni 2020

Soms weet je prima wat je te doen staat, wie je vrienden zijn, dat je geliefd bent en heb je vertrouwen. Maar er hoeft maar iets te gebeuren of je bent – tenminste voor even – uit het lood geslagen. Ruzie met je vrienden of onbegrip, een rotopmerking van een collega, een foutje in je keuzes. Er is niet zoveel voor nodig om uit evenwicht te zijn. En dan treedt de wet van Murphy in: je reactie op een vriend die je negeert, is zomaar zo venijnig dat de vriendschap gelijk nooit meer goedkomt. Of het zelfvertrouwen dat je nodig hebt om goed in je werk te staan, krijgt zo’n knauw door een laatdunkende opmerking van een collega – dat die nog niet gelijk had over jou toen hij of zij die opmerking maakte, maar door de ontstane onzekerheid maak je er een bende van. Het is nog niet zo makkelijk om op een goede manier een relatie aan te knopen -  om daar dan de stappen in te zetten die wijs zijn en ontspannen en goed. En dat dan ook te blijven doen elke keer als er iets onverwachts opduikt; van ziektes in het leven, tot verliefdheid op een ander of midlifecrises en onbegrip.

De tekst vandaag erkent deze zoektocht tot mijn verrassing. Ik dacht vroeger altijd dat het een nare, dreigende, onheilspellende, levensplezier-dovende uitspraak was van de man van Nazareth. Dit staat er:

“Gaat binnen door de nauwe poort; want de weg die naar de ondergang voert
is wijd en breed, en velen zijn er die hem inslaan.
Hoe nauw toch is de poort en hoe smal de weg die voert naar het leven,
en weinigen zijn er die hem vinden.”

Hier bestaat een afbeelding van die binnen religieus-christelijke kringen bekender is dan de tekst zelf. Het is een beeld waarin langs de brede weg alle plezier van het leven staat, maar die eindigt in de hel, de smalle weg is die van ellende, en pijn en moeite en eindigt in een stad op een berg, een hemels Jeruzalem. Dit leven is dan ellendig, maar je bent tenminste een beter mens dan die anderen die al genietend van het leven hun eigen ondergang tegemoet gaan. Rillingen over de rug, angst bij alles wat genieten is, en gefocust op een hemel, boventijdelijk, onlichamelijk. Is dat dan de weg die voert naar Het Leven? Is dat dan leven vraag ik mezelf vanmorgen af?

Of het is een erkenning van de spanning van elke dag. Waarin het zo makkelijk is om je onzekerheid bot te vieren op een ander, in een relatie de aandacht voor elkaar te laten versloffen, waarin het zo makkelijk is om jezelf te gunnen dat je nu eenmaal zo bent. Waarin het aan de andere kant ook zo makkelijk is om teveel van jezelf te vragen, jezelf niet te vergeven omdat de lat zo hoog ligt, om jezelf en je geweten zo hard te pijnigen dat je er geen fijner mens van wordt. Maar het voelt alsof dat goed is, want je bent tenminste streng voor jezelf – niet als die andere flierefluiters. Maar jezelf niet kunnen vergeven is net zo goed een brede weg die geen Leven brengt.

Vandaag lees ik deze oude tekst als erkenning van de wijsheid en rust die er nodig is om steeds weer op koers te blijven. Niet de moralistische koers van een religie die mensen plezier wil ontzeggen en de hemel voorspiegelt om hedendaags gederfd geluk te compenseren. Het gaat over de levenbrengende keuzes vandaag. Lukt het me om stil te staan bij datgene en diegene die vandaag de aandacht, de waardering en de zorg nodig heeft? Je rent er zomaar aan voorbij. Aan de ander of aan jezelf. En ja, dat stilstaan, brengt leven. Onverwacht levend geluk en zegen. Het leven waar de smalle weg toe leidt, zou weleens niet zo abstract kunnen zijn als ik altijd dacht. Maar voelbaar, kenbaar, ervaarbaar. Voorgegaan door de man van Nazareth en hoorbaar in het gefluister van de stem van de Eeuwige die zo vaak slechts in de stilte te horen is.

Een hele goede dinsdag gewenst, vol leven. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.