Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Hemel op Aarde

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Hemel op aarde – PopUpGedachte dinsdag 24 augustus 2021

In de verte kwetteren vogels, er ruist een snelweg en ik schrijf weer. Het is alweer veel te lang geleden. Dat vroege moment van de dag, zo tussen zes en zeven ’s ochtends en dan niets anders doen dan de lezingen van de dag lezen en een gedachte formuleren. Vandaag dan over de hemel op aarde en die is soms ver te zoeken en soms heel erg dichtbij. Of het nu een camping was aan één van de Friese meren, waar je ’s ochtends boven het water de mist ziet hangen, in de verte nog de zeilen van een skûtsje dat op het spiegelgladde meer voor anker ligt. Of de architectuur van de grote wereldsteden in Europa, de stilte van een berghut, het feestje in de achtertuin met vrienden die je al veel te lang niet hebt gezien.

Het zijn van die momenten die je bijna teveel kunnen worden, dat je snel je telefoon pakt om het te kunnen delen, omdat je anders niet goed weet waar je met dat onwijs blije gevoel in je borstkas heen moet. Hemel op aarde. Maar je hoeft maar net een andere kant op te kijken, en er gebeurt iets heel anders. De worsteling binnen in die ongenadig de kop kan opsteken en waarvan je van twijfelt of het überhaupt nog ooit rustig zal worden, of je ooit jezelf zal overwinnen. De hel van Afghanistan, die de darmen en de ziel doet samenkrimpen van ellende, woede, verdriet en frustratie. De hel op aarde is niet heel ver weg, de hemel ook niet. En daarin leven we dan.

Ik lees vanochtend een fragment over dat hemelse op aarde. Dit staat er in de Openbaring van Johannes: “Een engel kwam naar mij toe en zei: Kom, ik zal u de Bruid, het Lam tonen. Ik raakte in vervoering, en hij nam mij mee naar een heel hoge berg en liet me de heilige stad Jeruzalem zien, die uit de hemel neerdaalde, bij God vandaan. Stralend van de heerlijkheid God; zij schitterde als het kostbaarste gesteente en als een kristalheldere jaspis.”
Allereerst: het blijft boeiend hoe zoveel spiritualiteit gericht is om te vertrekken van de aarde naar hemelsferen, terwijl zoveel van die Bijbelse beelden toch echt spreken over een verandering hier op aarde. Je stijgt niet op, de hele hemelse boel daalt neer. Maak snel ruimte, want anders past het er niet bij..

Het zijn grootse, extatische beelden in dat boek Openbaring, maar toen ik met een aantal bevriende kunstenaars sprak over dit fragment en soortgelijke, zei een van hen heel droog: 'Ik vind het maar een materialistisch verhaal.' Ik keek hem verbaasd aan en hij zei: het is de hele tijd de belofte van dingen van goud en van edelstenen en glimmend en rijk en alles, ik vind het maar een materialistische belofte.

Bekomen van mijn eerste verbazing besefte ik dat het ik het wel een vrij briljante reactie vond. Als ik in een of andere Europese havenstad zo’n jacht zie liggen, blinkend in de zomerzon met veel te veel glimmende luxe en grootte en dikdoenerigheid, dan heb ik daar zo mijn gedachten bij. Deze kunstenaar had de ruimte in zijn hoofd om dat hele stralende goud- en edelsteengebeuren dat beloofd werd eens met die ogen te bekijken.

Heel even stak de oude neiging de kop op om die Bijbel te verdedigen. Dat het heus niet materialistisch bedoeld is, want kijk zus en zo. Zo van; ik mag zelf kritisch nadenken over theologie en bijbelteksten, want ik hoor bij de club, maar oh wee als een ander dat doet die zichzelf niet tot de club rekent. Het was snel weer voorbij de neiging, want er was natuurlijk een veel interessanter vraag te stellen.
Het goud en het glimmen en stralen wekt hoop, vertrouwen, geluk. Het is het beeld van het hemelse, toen en daar. Wat is dat beeld dan nu? Wat hoop je dat in er in godsnaam uit de hemel neerdaalt, een staat van zijn en een manier van leven waar we als de bliksem ruimte voor zouden moeten creëren hier op aarde? Hoe ziet die stad er dan uit als die niet van goud is, maar van goedheid?

Mag die stad dan ook alsjeblieft afdalen in Afghanistan alstublieft en in de krochten van sloppenwijken overal ter wereld, in de ziekenhuizen en centra voor psychiatrie, in de harten van jou en mij. Een stad, een plek om te wonen, te creëren, te werken, te ondernemen, te ontmoeten.
Er werd nog lang nagepraat over de hoop. En ik besef dat mijn stad niet zo groot hoeft te zijn, de stad waar ik op hoop, als er maar ruimte is voor de stilte, voor de ontmoeting, een stad met tijd en – in godsnaam – gerechtigheid voor hen die nu nauwelijks nog de kracht hebben om het hoofd boven water te houden. Ik zou huilen van geluk als in die stad die gekwetste soms gekwelde mensen gearmd door de straten kunnen lopen in de ochtendzon, een nieuwe dag.

De nieuwe dag is begonnen, de ochtendzon begint, misschien is de nieuwe stad al onder ons.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--