Lazarus staat op | En zo bleven we achter

En zo bleven we achter – PopUpGedachte dinsdag 24 mei 2022

Hij had met hart en ziel een heel nieuw Europees netwerk uit de grond gestampt. Met zorg en aandacht had hij mensen uitgekozen, elk van hen voelde zich speciaal, gezien, geliefd. Ze werkten allemaal met vluchtelingen of aan integratie of verwelkoming, ik ook. Ook mij had hij uitgekozen. Met nog vijftig anderen. We zouden een intensief introductieprogramma meemaken en daarna samen in Europa werken aan een verwelkomende wereld, a World Of Neighbours. Voor het introductieprogramma daadwerkelijk begon was hij al ziek, voordat mijn groepje het programma had afgerond was hij al overleden. Een verschrikkelijke slag voor zijn geliefden, voor de vele mensen wereldwijd waar hij iets voor betekende. En wij keken elkaar aan, online dan, met de vraag: wat nu? Er werd natuurlijk doorgewerkt, want hij deed het allemaal niet in z’n eentje. En mensen sprongen bij om te helpen, om de gaten dicht te lopen. Ik ook. Zo organiseerde ik een aantal online ontmoetingen. En als het spannend werd, maar men ook voelde dat er iets belangrijks gebeurde, dan zei er bijna altijd wel iemand dat het was alsof de geest van Dirk Ficca hier hing. Want zo heet hij. Nu, bijna een half jaar later, wordt er nog steeds regelmatig naar hem en zijn werkwijze verwezen. Zijn vertrek was vooral pijnlijk, maar met wat hij had voorbereid en de ambitie en betrokkenheid van zovelen, maakte dit netwerk een grote sprong vooruit.

Vandaag spreekt Jezus van Nazareth zelf – hij is inmiddels geëxecuteerd, maar na drie dagen vertoont hij zich weer tussen zijn leerlingen. Hij eet en drinkt én is soms verdwenen en is er dan weer. Een verwarrende, maar na zoveel verdriet voor de leerlingen, ook een fantastische tijd. En dan zegt hij:

“Toch zeg Ik u de waarheid: het is goed voor u dat Ik heenga; want als Ik niet heenga, zal de Helper niet tot u komen. Nu Ik wel ga, zal Ik Hem tot u zenden.

Als het gaat om Jezus van Nazareth was niet zijn sterven zijn vertrek, maar zijn hemelvaart. Die wordt aankomende donderdag gevierd. Het is – zo denk ik soms – de volwassenwording van de volgelingen van de man van Nazareth. Vanaf nu is er geen leider meer, niemand om je om te verdringen, bij wie je een wit voetje kunt halen, die je op een gegeven moment wakker kan maken als het schip dreigt te vergaan. Waarop die dan moppert, dat hij je een beetje kleingelovig vindt, waarom zou je hem voor een storm wakker zitten te maken. In elk geval, dat kan dus niet meer. De aanraakbaarheid is voorbij, vanaf nu heeft iedereen zijn eigen lijntje met de Messias, maar dan wel onzichtbaar. In plaats van allemaal afwachten wat hij gaat doen, is het een kijken naar elkaar en samen tot een werkwijze komen met het vertrouwen dat elk van de anderen ook iets van die man van Nazareth in het hart ronddraagt. En als je dat nog niet geloofde, dan was er Pinksteren met geest en vuur en storm en meer.

Heb ik nog dat lijntje, geloof ik in die geest? Of ben ik zo doordrongen van de afwezigheid van de Eeuwige, dat ik niet vertrouw dat die Helper, waar het over gaat, in mij leeft. Het is namelijk een precair evenwicht. Aan de ene kant: het zelf moeten doen. Aan de andere kant: gedragen, gestuurd, geleid worden en vertrouwen.

Ik denk soms in dat netwerk dat ik moet voorkomen dat de anderen afhaken. Tot mijn schaamte besef ik dat veel van hen op veel vlakken nog veel hechter verbonden zijn aan dit netwerk dan ik. Wat zat ik nou de last van de wereld op me te nemen, terwijl we eigenlijk rond dezelfde tafel zaten met hetzelfde vuur in de ogen en er eigenlijk alleen nood was aan taakverdeling – niemand hoefde die lege stoel in te nemen, die van de Messias – die blijft leeg. Als een krachtige herinnering aan het feit dat het aan ons is, dat het ons toevertrouwd wordt, dat er een geest in ons huist die voldoende is om geïnspireerd deel te nemen aan het werk van de Man van Nazareth, maar je niet op zijn stoel plaatst.

Wel zelf doen, maar niet alleen – wel samen maar niet zonder de unieke eigenheid van iedereen te waarderen. Het klinkt als de ideale wereld en daar zijn we niet zomaar. Maar het vertrek van de man van Nazareth is de start van dat ideaal.

Tot zover vandaag. Een hele goede dinsdag gewenst en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.