Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Niet aan z'n lot overgelaten

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Niet aan z’n lot overgelaten – PopUpGedachte dinsdag 3 maart 2020

Het ligt er misschien net aan welke nieuwsbronnen je gebruikt, maar ik ga ervan uit dat gisteren werkelijk niemand eromheen kon. Europa gaat een nieuwe fase binnen van grenspolitiek op een manier die nog niet eerder is voorgekomen. Het is deprimerend om te zien hoe weinig licht er in deze tunnel schijnt. Het komt niet uit de lucht vallen, Turkije dreigde al heel lang, de situatie op de Griekse eilanden en op heel de Balkan was al heel lang totaal verwaarloosd, explosief en schrijnend. Maar als het dan gebeurt, is het zeer moeilijk te zien waar er dan nog licht schijnt.

Europa roept ‘te wapen’ – maar tegen wie? Tegen mannen, vrouwen en kinderen die werkelijk niets meer te verliezen lijken te hebben. Turkije ís te wapen, tegen Syrië. Wat doen de Russen? Wat weet ik eigenlijk van politiek? Wat ik wel weet is dat vrienden die betrokken zijn bij Stichting Bootvluchteling, de organisatie die ontstond na onze reis naar Lesbos, zich nu op een onbekende plek op het eiland Lesbos schuilhouden omdat een aantal rechts-extremisten met geweld het eiland terroriseren en vluchtelingen en helpers niet veilig zijn. En dat op je nuchtere maag op de ochtend. Kan ik niet gewoon iets vrolijks schrijven, iets verzachtends en omhelzend, want daarmee moet de dag toch beginnen?

De sterren staan nog aan de hemel, de lucht is zacht en licht en er fluiten vogels. Dat is waar. Dat is gelukkig waar. Ik leef en in de kamers van dit huis liggen gezinsleden te slapen. Er is zoveel goeds, teveel om op te noemen. En toch, de knoop in de maag gaat niet zomaar weg.

Het is de grenspolitiek die mij raakt, pijnlijk en hard. Waar we onze Walk Of Shame voor uitzetten, internationaal georganiseerd – zonder precies te weten hoe het moet, maar je gaat zoiets gewoon maar doen. Wetend dat als je er meer tijd voor zou nemen je het beter zou kunnen organiseren, ook daarvan weet je niet precies hoe.

Voor een ander is het ecologisch van aard, die depressievigheid. Of een depressie zelf. Is het de familie die maar niet wil helen, waar patronen zich eindeloos herhalen. En je niet weet of het anders wordt. En ook dan weet je dat de lucht zacht is, de sterren flonkeren en de vogels kwetteren dat het een lieve lust is. En dat is een zegen, maar dat neemt de knoop niet weg. En als een vriendin door een scheiding heen moet – en ze is niet de enige – en het zo moeilijk is om vooruit te komen, om af te ronden, opnieuw te beginnen.

Het is dinsdagochtend, drie maart. Gewoon een punt in de tijd. Ik zit aan tafel in de achterkamer en een fragmentje van het leed van de wereld passeert zo de revue. En ik denk: Gelukkig ben ik God niet. Ik kan die shit niet dragen. No way, nog niet een begin ervan. Dus ik zit stil. Het donker laat zich ook niet weigeren, overschreeuwen of negeren is geen optie. Het is. Dat allereerst.

En dan toch de profeet Jesaja citeren. Omdat deze vragen niet de vragen van mij zijn of van jou of van deze tijd. Het zijn de vragen van alle eeuwen van zoveel plekken op aarde in zoveel momenten. Er is zoveel gelachen, gevreëen, gedanst en gezongen in de tijd dat de mensheid bestaat. En zo veel gehuild en gebeden en gezocht in diezelfde tijd. En in de oude teksten als die van de Bijbel blijven een paar van die paretljes bewaard die mensen houvast hebben geboden. Om de dag weer in te gaan. Vandaag staat er dit:

Zo spreekt God de Heer: “Zoals de regen en de sneeuw uit de hemel vallen en daar pas terugkeren,
wanneer zij de aarde hebben gedrenkt, haar hebben bevrucht, zodat zij groen wordt, wanneer zij het zaad aan de zaaier hebben gegeven en het brood aan de eter, zo zal het ook gaan met het woord; dat komt uit mijn mond, het keert niet vruchteloos naar Mij terug, het keert pas weer, wanneer het Mijn wil volbracht heeft en zijn zending heeft vervuld.”

Er is een woord gesproken dat de aarde en de mensheid uit liefde tot stand heeft gebracht. Er heeft een woord rondgelopen dat genezing en vergeving en kruisiging en opstanding bracht. De wereld is niet aan zijn of haar lot overgelaten, noch jij en ik. Ook al kan het zo donker voelen. In het donker is het nooit alleen. We hoeven het niet te dragen, ook al kunnen we het niet negeren. Ergens beginnen soms en de hoop uithouden. Omdat de hoop die huist in het hart de ogen opent voor voldoende van het licht om in het donker de weg te vinden. De liefde zal niet leeg terugkeren, beloftes van de Eeuwige zijn geen gebakken lucht, het doordrenkt de wereld en zal steeds weer het nieuwe, het goede her en der laten bloeien. Verwacht geen aangeharkte perken van eensoortige lieflijkheid, maar helend onkruid, dwars door de gaten en de kieren.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Meer PopUpGedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl

(en PS. Mijn crowdfunding is begonnen – ook voor het continueren van PopUpGedachtes en het andere werk. Morgen maken we het publiek, wie alvast wil kijken of meedoen, check rikko.nl)

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--