Lazarus staat op | Rustig wachten

Rustig wachten – PopUpGedachte dinsdag 30 maart 2021

Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel wachten. Een enkele keer is het te doen, dan schijnt de zon, dan heeft mijn telefoon voldoende batterij om een podcast of muziek te luisteren, dan is er een bankje en koffie. Dat is eigenlijk geen wachten, dat is rust. Maar domweg wachten, met je sleutels in je hand en je tas klaar, wachten totdat je kinderen of je partner een keer zover zijn. Wachten totdat het water kookt. Domweg wachten? Niet mijn hobby en ik heb het – zo vrees ik – overgedragen op mijn kinderen, want die krijgen een punthoofd van wachten. Hoe kort het ook is. En ze gebruiken bij hun mopperpartijen over wachten exact dezelfde woorden als ik, wanneer ik écht geen zin heb om nog langer te wachten. Gênant.

Was toch aardig geweest als ik aan de volgende generatie iets van geduld had kunnen overbrengen. Iets van rust in het lijf, waardoor je gewoon even de tijd kunt nemen. Dat je niet per se meteen op zoek hoeft naar je mobiel of naar een toko waar ze koffie verkopen of naar nog iets anders om de tijd te doden. Dat je gewoon de tijd even kunt laten passeren. Maar helaas.

De tijd laten passeren is sowieso een opgave voor onze hele generatie, zo lijkt het. Dat waar we op hopen of wat moet gebeuren, kan heus wel even wachten maar niet te lang. We hebben een roeping in het leven, een weg om te gaan, iets om te doen. En dat moet hoorbaar en zichtbaar vormgegeven. Het moet een naam hebben en dan liefst ook gelijk een Facebookpagina en een website, het moet natuurlijk op insta en dat moet bijgehouden met naam en logo. Stappen vooruit zetten al weet je nog niet precies wat het wordt. Ik weet niet of je het herkent, maar de hoeveelheid url’s op mijn naam, zijn niet meer zomaar te tellen. Elk iets is een plan, een naam, een idee – en er zit iets krachtigs in die haast, in dat koe bij de horens vatten, gelijk inzetten en aanzetten.

Toch hebben sommige processen tijd nodig in plaats van een socialmediapost. Sommige processen hebben jaren rust nodig, gekoesterd in de gaten en kieren van je hart, niet verdwenen maar ook niet Instagram-publiek. Kunnen we dat nog, kan ik dat nog? Mezelf bewaren? Mijn denkrichting en groeirichting rustig laten ontwikkelen in de schaduw? De drang van binnen en van buiten om de dingen meteen publiek te maken, om ervoor te gaan staan, anderen erin te betrekken, kan ook contraproductief zijn. Soms moeten dingen jaren sudderen, weken, rustig wachten. En dan weet niemand het, dan wordt er niet over gepraat, dan is er niet eens een Facebook- of Insta plek van, maar bestaat het wel degelijk. In de schaduw, waar het kan groeien.

Ik lees vandaag dit, een profetische voorzegging van de verlosser, de nieuwe insteek, de vervulling van de hoop die komen zou, uit Jesaja.

Mijn tong maakte Hij scherp als een zwaard, Hij hield me verborgen in de schaduw van zijn hand; Hij maakte me tot een puntige pijl, Hij stak me weg in zijn pijlkoker. Hij heeft me gezegd: ‘Mijn dienaar ben jij.

De ‘Hij’ hier kan ook een ‘Zij’ zijn of een ‘Het’ en het verwijst naar de Eeuwige. De Eeuwige die hier de mens, de dienaar, voorbereidt op een belangrijke taak om hem of haar dan een plek te geven in de schaduw van zijn hand. Een puntige pijl die niet meteen wordt afgeschoten, maar wacht in de pijlkoker op het moment. En in die pijlkoker krijg je de woorden: je bent mijn dienaar.

Gezien zijn zonder dat het zichtbaar is voor iedereen. Gehoord worden zonder dat het een publiek verhaal is. Kan ik dat nog? Durf ik dat nog? Het helpt me om me daar af en toe aan over te geven. De tijd komt wel. Ik ben gezien, gehoord, bedoeld – ook al zie ik nog niet de toepassing van wie ik ben in de wereld om me heen. Dat komt wel. Laat ik nu nog maar rusten in de schaduw, in het vertrouwen dat ik niet vergeten ben noch onbruikbaar. Soms vraagt iets tijd. En rust. En schaduw.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst, morgen weer een nieuwe PopUpGedachte en voor vandaag? Vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.