Lazarus staat op | Laat maar zien dan

Laat maar zien dan – PopUpGedachte 9 juni 2020

Er staat een monnik op het veld. Zijn pij wappert in de wind. Hij staat fier rechtop, de handen voor de borst. Om hem heen staan op gepaste afstand, anderen. Een andere monnik staat net even verderop. Ook hij staat er in zijn pij. Men roept: ‘Black Lives Matter’. En zij staan daar en demonstreren mee. ‘Dat mijn pij maar iets bij moge dragen’, zegt een van de broeders. Daarna gaan ze terug naar hun klooster. Een leven in afzondering, in gebed en in stilte. Maar door en door bewogen met het lot van de wereld. En soms moet je er staan, zichtbaar, herkenbaar. Als een statement.

Vandaag lees ik dit en moet denken aan hen:

“In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: Gij zijt het zout der aarde. Maar als het zout zijn kracht verliest, waar mee zal men dan zouten? Het deugt nergens meer voor dan om wegge­worpen en door de mensen vertrapt te worden. Gij zijt het licht der wereld. Een stad kan niet verborgen blijven als ze boven op een berg ligt! Men steekt toch ook niet een lamp aan om ze onder de korenmaat te zetten, maar men plaatst ze op de standaard, zodat ze licht geeft voor allen die in huis zijn. Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is.”

Het is nogal een opdracht die hij aan die paar vissers meegeeft. Hét licht van de wereld? Of ‘een’ licht in de wereld. Wat het ook is, het is niet de bedoeling dat het verborgen blijft. En wat moet dan niet verborgen blijven: het goede doen. Voor het oog van de mensen.

Het staat diametraal tegenover vergelijkbare teksten waarin JC zegt: als je iets goeds doet, laat dan uw linkerhand niet weten wat uw rechterhand doet. Beoefen je gerechtigheid niet voor het oog van de mensen, maar doe het in het verborgene. En uw eeuwige Vader, die heus wel ziet wat zich in het verborgene afspeelt, die zal u er heus om waarderen.

Beide, in één boek. Schreeuw het van de daken, maak het zichtbaar én doe het in het verborgene. Het zijn twee stromingen, ook in christendom. En twee in de mens, misschien wel. De één vindt dat demonstreren en roepen maar bullshit en zegt: ga gewoon in het klein doen wat je anders wilt doen. Wat moet je op zo’n veld met zo’n bord. En soms vindt degene die dat zegt daar religieuze rechtvaardiging voor en zet de eigen overtuiging kracht bij met een citaat van de Rabbi zelf.
Een ander zegt dat er publieke solidariteit nodig is, een hart onder de riem, een symbool, een teken dat onontkoombaar is. En dat was het de afgelopen dagen. Vanwege de omvang en de vele landen, zei iemand dat het de grootste burgerrechtendemonstratie uit de geschiedenis. Black Lives Matter, anno nu.

Wie er zich op laat voorstaan, kan beter naar huis. En doen wat JC zei: gaan doen wat nodig is, leren, begrijpen, verbinden. Maar dat mag nooit een blauwdruk zijn voor iedereen. Er zijn mensen nodig als de monniken afgelopen week, die op pad gaan in hun outfit en zich ferm positioneren. De kerk heeft geen perfecte credentials, juist ook als het gaat om racisme en discriminatie. Tijd om op te staan.

Het gaat niet allereerst om het publieke karakter van dat waar je voor staat. Het gaat allereerst om het doen waar je voor staat. Wie daarmee ophoudt, wordt als zout dat zijn kracht verliest. Handel naar je diepste overtuigingen, voordat het cynisme je te pakken krijgt, je het idee hebt da thet allemaal geen zin heeft, je het leven doorleeft totdat het voorbij is en zuchtend hoopt dat er in de hemel wel iets te vinden is. Dan heeft het zout zijn kracht verloren. Ernaar handelen. En dat heeft een publieke component. Of het nou gaat om Black Lives Matter, vluchtelingenkinderen, zorg voor de kwetsbaren of ouderen. Het goede doen én af en toe zichtbaar, publiek, profetisch misschien, laten zien waar je voor staat. Om de ander niet in de steek te laten en om je eigen licht niet uit te doven. Er is licht nodig, en zout. En weinig dingen helpen zo goed om de hoop levend te houden als het gezamenlijke doen van waar je voor staat. Vraag het maar aan de velen die het doen, aan de monnik in het gras en degenen die waken bij Detentiecentrum Zeist of Schiphol.

Tot zover vanochtend. Een hele goede dinsdag! En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.