Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Het moet soms weer even stilvallen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

het moet soms weer even stilvallen – PopUpGedachte dinsdag 9 november 2021

De ene dag rijgt zich aan de andere dag, het werk, de school, de ontspanning, de boodschappen, de was, de sport, de momenten van ontspanning, inspanning, geld verdienen, geld uitgeven, soms op je kniëen als dat bij je past, een religieus moment, een stiltemoment, de afwas, de planning waar je nooit je helemaal aan houdt, de vragen van kinderen of de vragen die je jezelf de hele tijd blijft stellen en waar wel nooit een antwoord op lijkt te komen, dag in en dag uit en dat is vertrouwd, soms bevredigend, soms vermoeiend, maar we doen het ermee.

Drie dagen geleden zag ik een berichtje langskomen in één van de groepen waar ik ooit betrokken bij was en soms betrokken bij ben – het is Kerkbed, een netwerk van mensen die onderdak zoeken voor mensen die op straat terecht zijn gekomen. Die hebben niets anders dan de straat om te overleven, omdat de asielprocedure niet voorziet en de overheid het recht op werk of een slaapplaats ontneemt. Een jongeman uit Gambia sliep al dagen op straat en wij hebben hier net een ruimte leeggehaald en zijn bezig om die in te richten als gemeenschappelijke ruimte van de woongemeenschap. De inrichting kan nog wel even duren, dus kom vooral logeren. Een blind date natuurlijk, want je hebt werkelijk geen idee. En zo zit je op een reguliere donderdagavond opeens op de bank met iemand die veel jonger is dan ik, de shit van de wereld aan alle kanten heeft ondervonden, die fanatiek muziekliefhebber is en waar je dan maar je favoriete liedjes mee uitwisselt – overdag hebben de buren de plek beneden omgetoverd tot een kleine hotelkamer.

Niet bedoeld als voorbeeld van ‘kijk ons nou eens’, maar simpelweg dit: dat was niet mijn idee van de donderdagavond. Dat was ofwel rust, ofwel werken, maar niet met een wildvreemde op de bank praten over de kampen in Libië, een inspirerende priester in Italië, muziek en wat er verder allemaal niet langskwam. Even was er niks anders dan dit en ik ben dankbaar. Het leven werd even omgegooid.

Ik moet eraan denken vanwege de lezing van vanochtend, die overigens heel wat disruptiever is dan mijn muziek-luister-avond, maar het gaat ook over ruimte creëren:

Toen het paasfeest der Joden nabij was, ging Jezus op naar Jeruzalem. In de tempel trof Hij de verkopers van runderen, schapen en duiven aan en ook de geldwisselaars, die daar zaten. Hij maakte een gesel, dreef ze allemaal uit de tempel, ook de schapen en de runderen; het klein­geld van de wisselaars veegde Hij van de tafels en wierp die omver en tot de duivenhande­laars zei Hij: 'Weg met dit alles! Maakt van het huis van mijn Vader geen markthal!

Waarom waren in die tempel schapen en runderen en wisselaars en duiven en wat niet al? Hadden ze er een handelsvloer van gemaakt met aandelen en de aanbidding van het geld? Was hij daarom zo nijdig? Nee, het was gewoon praktisch. Het idee was dat je kwam offeren en je kunt dan een dier uit je kudde meeslepen de hele weg van je stoffige dorpje, door bergen en heuvels naar Jeruzalem om daar dan het mes erin te laten zetten – of je stopt wat munten in je zak, doet die wandeling fluitend, koopt een schaap en laat dáár dan het mes inzetten. Beetje pijnlijk hier voor dierenliefhebbers en vegetariërs, maar dat is een ander gesprek. Punt is: het is niet slecht wat er gebeurt, per se. Tenminste, dat lijkt het niet te zijn. En toch moet er ruimte gecreëerd. Sterker nog: de tempeldienst die ten allen tijde door moest gaan als dienst aan de Eeuwige, wordt stilgelegd. Er is namelijk geen toegang meer, je kunt niet meer kopen en verkopen en hoe moet je dan door met je offers. Dan maar even niet, lijkt de man van Nazareth te zeggen; er is ruimte nodig.

In de markthal wordt het leven geleefd; roddels uitgewisseld, eten en drinken gekocht, vriendschappen gesloten en bevestigd en worden voorbereidingen getroffen voor de maaltijd thuis of dat je een fijne rustige zondag hebt met goed eten. Zo gaat het dag in dag uit; tot er iets inbreekt dat ruimte opeist, dat vraagt dat alles even uit de handen mag vallen, dat het tijd is om stil te staan, de handen te openen en te beseffen dat er meer is dan de dagelijkse gang der dingen. Voor mij was het heel even onze vriend uit Gambia, soms is het iets anders; maar mag mijn leven nog verstoord, stilgezet? Mag de ruimte worden opgeëist zodat het even stilvalt daar op het tempelplein? Wil ik me nog laten verstoren? Heel vaak niet, maar de tekst van vandaag brengt me weer in herinnering dat de Eeuwige zo vaak werkt: verstoren, de vaat even de vuile vaat laten en stilvallen om het moment voor te laten gaan op de voortgaande gang der dingen. Het is belangrijk – denk ik – om ons te laten verstoren.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Een hele goede dinsdag gewenst – met verstoring waar nodig en mogelijk – en verder vrede gewenst, natuurlijk, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--