Lazarus staat op | Eén ding te verlangen

Goedemorgen, fijn dat je luistert, ik ben Rikko Voorberg en ik schrijf op de ochtend van elke werkdag tussen zes en zeven een overweging. Mijn persoonlijke challenge zogezegd of mijn tijd van reflectie, stilte, hoe het ook heet. Het resultaat deel ik zo tegen zevenen, soms iets later. Maar niet veel, want er moeten ook nog kinderen naar school en alles.

Deze ochtend een PopUpGedachte met de titel:

Eén ding te verlangen – PopUpGedachte donderdag 14 november

Vandaag kom ik een oud stuk poëzie tegen in de teksten van de dag, dat ik zelf niet kende. Opgeleid als theoloog, geboren en getogen in het huis van de dominee, is dat toch een bijzonder moment. Het komt hierdoor: met de selectie van welke serie boeken, brieven, gedichten, liederen en meer nu tot die complete Bijbel moeten horen, zijn er een aantal nipt afgevallen.

De apocriefe boeken horen volgens de katholieken gewoon tot de Bijbel, ze werden in de Statenvertaling opgenomen en vervolgens door geen enkele protestant gelezen bij mijn weten, omdat ze dan toch niet helemaal zuiver op de graat zouden zijn. Waarbij mijn protestantse professor, rechtgeaarde gereformeerd-vrijgemaakte calvinist altijd zei: die boeken waren notabene bíjna bijbelboeken. Van welke boeken kun je dát nou zeggen. Grootste compliment dat er is voor een boek, in zijn ogen. Dus lezen met die handel.

Het boek Wijsheid is een pareltje en ik geef even een paar stukken tekst daaruit mee: De wijsheid is een geest, verstandig, heilig, enig, veelzijdig, subtiel, beweeglijk, doordringend, smetteloos, helder, onkwetsbaar, bedacht op het goede, scherpzinnig, onweerstaanbaar, weldadig, menslievend, standvastig, onwankelbaar, onbekommerd, alles vermogend, alles overziende, alle geesten doordringend, hoe verstandig, zuiver en subtiel ze ook zijn. Want de wijsheid is beweeglijker dan alle beweging;

Een soort totaalverliefde dichter die losgaat in beschrijvingen van zijn of haar geliefde. Er kan werkelijk niets maar dan ook niets kwaads van gezegd worden. Dol van bewondering. En dan dus niet over de man of vrouw die object van de liefde is geworden, maar over wijsheid. Ik denk bij wijsheid altijd aan oude mensen met rimpels of een baard, iets traags en bedachtzaams, maar hier gaat het over de wijsheid zelf, onweerstaanbaar, beweeglijker dan alle beweging, niet te vangen, onkwetsbaar.

Het is zo himmelhoch jauchzend dat je bijna afvraagt of het wel van deze wereld is. Van buitenaardse schoonheid zou je zeggen. En ja hoor, de dichter gaat nog even lyrisch verder:.

Zij doordringt en doortrekt alles door de kracht van haar zuiverheid. Want zij is de ademtocht van Gods kracht. Hoewel zij in zichzelf blijft, vernieuwt zij alles; wat geslacht tot geslacht treedt zij binnen in heilige zielen en maakt hen tot vrienden van God en tot profeten. Want God bemint alleen diegene die met de wijsheid samenwoont. Want zij is schoner dan de zon en overtreft de hele sterrenhemel. Met het daglicht vergeleken blijkt zij de meerdere te zijn, want het daglicht wordt afgelost door de nacht, maar de wijsheid wordt niet overmeesterd door het kwaad. Machtig reikt zij van het ene einde tot het andere en op voortreffelijke wijze bestuurt zij alles.

Ik weet niet wát deze dichter heeft gegeten, danwel gedronken. Er werd in de jaren 70 druk met LSD geëxperimenteerd en die mensen zagen ook van alles. Helemaal van het padje totale schoonheid overal in zien.

En ik me maar afvragen wat dit nu betekent. Deze lofprijzing, wie wijst hij of zij nu aan, waar gaat dit over? Ik kan het bijna niet zien, omdat al wat je aanraakt in deze wereld doortrokken is van dubbelheid. Mensen kunnen schitterend fantastisch zijn en ongelofelijk lelijk van aard en of gewoon heel gewoon. Niets om over naar huis te schrijven. Wakker worden, broodje smeren, naar werk, naar huis, Netflix of boekje, in het weekend naar de kroeg, soms seks en slapen. Waar is de wijsheid dan, hè?

Ze zeggen in Christus. De man van Nazareth. In de aanraking tussen twee geliefden. In de geboorte van een kind dat met pijn en moeite en een explosie van liefde en overgave ter wereld komt, in de ontdekking van het DNA, in de goudgeslagen ring om mijn vinger die herinnert aan een belofte aan mijn geliefde, in de nagels die groeien aan vingers en de manier waarop cellen samenvallen in het lichaam, in de vogel die elk jaar afstanden aflegt van hier naar daar die ik geen 30 jaar bij elkaar reis, zonder google maps of overleg. In de oneindigheid van het heelal en in het jochie wiens boterham ik straks smeer. Heilige wijsheid, heilige schoonheid, om af en toe even in totaalverwondering voor neer te zijgen en dan – snel opstaan – want  ‘Papa, ik heb honger! Ik wil een boterham!’ Oh ja, oh ja. Zoiets. Die verwondering, die wijsheid, in alles.

Tot zover even vanochtend. Op de wijsheid dan maar en vrede gewenst. En alle goeds. Tot morgen weer.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.