Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Wel de toewijding, niet het offer

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Toewijding – PopUpGedachte donderdag 1 juli 2021

Dat je vader er nooit was, of je moeder. Dat de verwachtingen die je hebt van je kind zo hoog zijn, dat je soms van elkaar vervreemdt. Dat de stress van het werk thuis voor verwijdering zorgt. Dat vriendschappen wegkwijnen, omdat er nou eenmaal gewerkt moet worden of gezorgd of gestreden voor een of andere goede zaak.

We offeren nogal eens het een en ander op. Of we worden opgeofferd. Aan allerlei goede zaken, opgeofferd aan de toewijding om het werk goed te doen of te voldoen aan verwachtingen of aan inzet voor mensen die het heel veel zwaarder hebben dan jij en ik. Relaties lijden, kinderen komen op afstand, vrienden zien elkaar niet meer. Klinkt heel dramatisch, maar dat is natuurlijk schering en inslag. In het groot en in het klein. Er wordt nogal wat opgeofferd.

Wat dat betreft is dat bizarre verhaal van Abraham die zijn zoon moet gaan offeren niet eens zo ver weg als het lijkt. Dit staat er vanochtend:

Enige tijd later stelde God Abraham op de proef. ‘Abraham!’ zei hij. ‘Ik luister,’ antwoordde Abraham. ‘Roep je zoon, je enige, van wie je zoveel houdt, Isaak, en ga met hem naar het gebied waarin de Moria ligt. Daar moet je hem offeren op een berg die Ik je wijzen zal.’
De volgende morgen stond Abraham vroeg op. Hij zadelde zijn ezel, nam twee van zijn knechten en zijn zoon Isaak met zich mee, hakte hout voor het offer en ging op weg naar de plaats waarover God had gesproken. Op de derde dag zag Abraham die plaats in de verte liggen.

Alleen al interessant dat dit Moria heet. In het huidige Moria worden nogal wat mensen opgeofferd aan het streven naar een soort van veilig, afgegrendeld Europa. Opgeofferd aan de angst en het onvermogen en misschien wel vooral: aan de gevoelde roeping bij mensen en partijen op hoog niveau om hun land dan wel het continent Europa te dienen. Dat maakt slachtoffers, ook in kamp Moria nog vandaag.

Abraham gaat het gewoon doen en ik heb geen enkele reden om de beste man te verdedigen. Behalve misschien dit: kinderoffers waren gebruikelijk in die tijd. Terwijl ik het zeg, voel ik de walging opborrelen, maar het is wel zo. Én terwijl ik walging voel opborrelen, vraag ik me af hoeveel mensen niet bereid waren en zijn om hun kinderen, het geluk van hun kinderen, de toekomst van hun kinderen op te offeren aan hun ideaal, hun roeping, hun werk. En hoeveel kinderen er geestelijk kapot gingen aan een of andere gevoelde roeping.

Misschien is de key van dit verhaal dan ook wel dit: "Maar een engel van de Heer riep vanuit de hemel: ‘Abraham, Abraham!’ ‘Ik luister,’ antwoordde hij. 'Raak de jongen niet aan, doe hem niets!”

De Eeuwige wil het offer niet. Punt. De toewijding wordt gewaardeerd in hoge mate. Dat ook. Dat je bereid bent om zo het hart of de ziel of de roeping of wat dan ook te volgen. Ik vind het bijzonder, maar het staat er nou eenmaal: de toewijding wordt gewaardeerd, het offer wordt echter niet aanvaard. De zoon gaat mee naar huis. Je mag die jongen gaan opvoeden. Samenleven. Een geschenk uit de hemel, want de hemel wil het geschenk van de aarde niet.

Mag je dat veralgemeniseren? Ik weet het niet, dus doe ik het maar. De toewijding van vaders en moeders, van vrienden en politici – die bereid zijn, soms zonder dat ze het zelf door hebben, om allerlei offers te brengen – dat wordt gewaardeerd, maar het wordt niet geaccepteerd. Niet de kinderen, niet de familie, er zijn grenzen. De Eeuwige zoekt toewijding, maar niet ten koste van Izaäk. Je hoeft geen daad te stellen, ook niet ten opzichte van de baas of ten opzichte van je geweten. Als de Eeuwige je kind niet wil (of een vergelijkbare dierbare) dan vraagt geen enkele zaak of cause om zo’n offer. Wel de toewijding, niet het offer.

Ik vind het op z’n minst weer fascinerend. En ik ga bij mezelf na, wat ik voor gezinstijd offer voor de goede zaak en of ik met dit verhaal in mijn achterhoofd nog eens wat keuzes mag maken. En lees voor ‘gezin’ vergelijkbare dierbare relaties. Ik besef zelf ook geofferd te zijn soms. Natuuurlijk, zou ik bijna zeggen, want zo gaat het vaak – en dat dit pijn doet en heeft gedaan.  Omdat het niet oké is. Niet alleen emotioneel niet oké, ook theologisch niet.

Tot zover de popupgedachte van vandaag. Een hele goede donderdag gewenst en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--