Lazarus staat op | Kun je de liefde verplichten?

Kun je de liefde verplichten? – PopUpGedachte donderdag 14 mei 2020

Het is een mooi moment, zo tussen zes uur en zeven uur ’s ochtends. Niet het moment dat de wekker gaat, dat nou niet per se. Maar het feit dat er nog niemand is. Behalve ik. Hier in de stad en in huis lijkt alles nog te slapen en ik kan mijn eigen gang gaan. Niemand wil iets van me, ik hoef me tot niemand te verhouden, ik sta even op het balkon en staar naar de lucht, opgaande zon, wolken, een oneindig universum daarachter en voor een heel klein moment ben ik alleen op de wereld. Ik hoef niets met mensen, zij hoeven niets met mij. Ik heb koffie, lees teksten, schrijf en deel. That’s it.

Ik hoef even niemand lief te hebben als ik alleen ben. Natuurlijk zijn er luisteraars, maar dat is een abstractie. Ik schrijf dit niet voor anderen, het is mijn eigen zoektocht. Ik weet ongeveer wat er om me heen gebeurt tussen zes en zeven, namelijk helemaal niets. Wat een rust. Ik hoef even niet lief te hebben. Niet direct, niet onverwacht, ik hoef geen mails te beantwoorden, social media te checken, kinderen eten te geven of buren te woord te staan. Men noemt zoiets een spiritueel moment, maar als ik de tekst van vandaag lees, vraag ik me af of dat wel zo is. Of dat het een voorbereiding is op spirituele momenten die plaats kunnen vinden gedurende de dag.

Als de rabbi uit Nazareth, Jezus, zijn leerlingen een opdracht geeft, geeft hij hen maar één ding te doen. Hij zegt vandaag dit:

Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, zoals Ik u heb liefgehad. Niet gij hebt Mij uitgekozen, maar Ik u en Ik heb u de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen, die blijvend mogen zijn. Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt.

Ze krijgen de taak om lief te hebben. Gek eigenlijk want de liefde overvalt je toch? Die klik, dat romantische gevoel, dat verlangen in al je botten, verliefdheid, liefde voor je kinderen, dat gevoel van totale verwondering als een waanzinnig stuk natuur zich voor je ontvouwt, liefde voor je huisdier desnoods. En dan nu een opdracht, een gebod, een verplichting. Ik weet dat nog zo net niet.

Het wordt pas interessant, dit gebod, als ik besef dat hij duizend andere verplichtingen had kunnen geven. Over het geven van giften, het zorgen voor zieken, het eerlijk verdelen van goederen, of juist religieuzer: vasten, bidden, lezen, mediteren, stille tijd nemen, vroeg opstaan. Niets van dat alles. Alleen dit: heb lief. Daar zit een bijna dwaze hoeveelheid vertrouwen in. Want hoe weet de mens in godsnaam wat het is om goed lief te hebben. Er hebben mensen verraad gepleegd om de liefde, gemoord om de liefde, ze hebben gehaat om de liefde en jaloezie gevoeld om de liefde. Nee, zegt dan iemand, dat is een andere liefde. Dat lijkt me sterk, er is maar één liefde in duizenden vormen en hier wordt geen onderscheid gemaakt. Heb lief. Geef jezelf, dien de ander, laat de ander stralen, die liefde.

Het is een vertrouwen dat we misschien niet helemaal waard zijn – die opdracht om lief te hebben. En toch, we krijgen het, we zijn er zelfs op uitgekozen. Zo zou je het kunnen lezen in elk geval. Zoals de man uit Nazareth zelf zijn leerlingen had uitgekozen – geen van hen had zelf gesolliciteerd – zo heeft de Eeuwige ons uitgekozen. Wij hebben niet gekozen om geboren te worden, wij hadden geen idee wat te doen met ons leven, totdat we al opgroeiend allerlei culturele verwachtingen en innerlijke verlangens tegenkwamen.
Nu zegt de Eeuwige -  en laat dit dan de vulling van de stilte  zijn - Hé liefje, ik heb je uitgekozen voor een bijzondere taak. Ik zou het bijzonder waarderen als je die taak op je neemt. Gemakkelijk wordt het niet, maar ik vertrouw het aan je toe. Wil jij ieder ander om je heen liefhebben zoals ik de mensheid en de planeet liefheb? Alsjeblieft? Ik heb je nodig. En ik heb maar één opdracht. En dat is deze: heb lief. Dat is mijn enige verwachting.

Als in de stilte die stem weer klinkt, is de voorbereiding voor de dag gedaan. Dan kan de dag weer ‘spiritueel’ worden zogezegd. Want niet deze stilte is het moment van spiritualiteit, hoogstens een herinnering om uit je ziel te leven. De ziel die geroepen is. De mijne. En de jouwe ook, gok ik zo.

Tot zover de PopUpGedachte vanochtend. Een hele goede werkdag gewenst deze donderdag. Met maar één echte taak eigenlijk. En daarmee vrede gewenst, en alle goeds.

PS. Vanwege veranderde voorwaarden van What's App hebben we geen app-service meer. Wel kun je elke morgen de overdenking van Rikko ontvangen in je mailbox om 08.00 uur. Hier meld je je ervoor aan. En natuurlijk vind je de overdenking ook dagelijks via onze social mediakanalen op Facebook, Twitter en Instagram. 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.