Lazarus staat op | De lange weg naar vergeving
Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.
De lange weg naar vergeving – PopUpGedachte donderdag 14 oktober 2021
Die weg hoeft niet lang te zijn, maar het kan wel. Soms is het eenvoudig en direct, dan ligt de zaak open en is spijt voldoende. Dan is er alle redelijkheid van vergeven worden en dat het dan vergeten is. Zand erover, hand erop, mooi principe, cheers iedereen.
Maar dat is natuurlijk niet alles. Het vergeven tussen mensen kan een eindeloos verhaal zijn, een moeizame, soms onbegaanbare weg, zo ook tussen mij en de Eeuwige. Mij vergeven weten, dat het goed is. Man, man. En dan gaat het niet over de ingewikkeld uit te leggen lullige zondes van leugentjes om bestwil of niet genoeg met de ‘het geloof’ bezig zijn– wat dat ook moge betekenen. Het is dat diepe gevoel, wat helemaal niet meer per se religieus van aard is, dat het niet genoeg is. Dat je iets toe te voegen hebt aan de wereld, maar het niet ziet of het simpelweg verrekt omdat je zonodig nog een Netflix-serie moet kijken of weer gezellig ’s avonds laat nog een paar biertjes achterover tikt – en dan gaat het helemaal niet over alcohol, maar je had een voornemen, je wilde scherp zijn, iets toevoegen aan de wereld en je verwijt jezelf weer karakterzwakte.
Dat diepe gevoel van onrust, waar we prima overheen kunnen lachen en grappen, maar wat bij de psycholoog op de bank dan toch echt naar boven komt. Dat gevoel waardoor we onszelf voorbijlopen, dat ongemakkelijke gevoel bij al die shit in de wereld en dan die luxe op je eigen bord of in je eigen huis – waardoor je maar geen journaal meer kijkt, want zie eens al die ellende. En dat het niet helpt want de content van het journaal dringt toch wel je huis of je huid binnen. Dat gevoel van onbehagen, wat met mij te maken heeft. Ik noem het geen schuld, want als ik het schuld zou noemen, dan moet ik er iets mee en dat wil ik juist niet – maar met dat ik het van me af moet houden, realiseer ik me dat het wel een appèl op me doet en daarmee ben ik toch onrustig. Zoek ik vergeving? Ja, misschien wel. Vergeving voor dat waarvan ik niet weet of het míjn taak is, maar wat me wel raakt of naar me roept. Vergeving is dat iemand zegt het goed is, dat het je niet nagedragen wordt. We geloven niet meer automatisch in een man op een wolk met een boek en een richtingaanwijzer naar hel of hemel op basis van je daden. Maar dat verzinsel van de man met het boek op de wolk is wellicht niet veel anders dan een sublimatie van de hamer van ons eigen geweten, ons eigen oordeel over onszelf – vind maar eens rust.
Vandaag in één van de lezingen dit fragment uit psalm 130:
Als Gij zonden blijft gedenken,
Heer, wie houdt dan stand?
Maar bij U vind ik vergeving,
daarom zoekt mijn hart naar U.
Als ik bij mijn eigen onvermogen of onwil stil blijf staan, bij het niet zien of niet vatten of niet kunnen van wat ik toch te doen heb zonder zelfs maar te weten hoe, hoe houd ik dan stand? Als de Eeuwige net zo streng zou zijn als mijn eigen geweten - wat ik kan sussen maar niet het zwijgen op kan leggen - dan ga ik een keer voor de bijl en mag de divan van de therapeut me weer oplappen. Maar zegt deze dichter, bij u vind ik vergeving. En daar eindigt het niet mee, dat zou te makkelijk zijn, maar hij schrijft ‘dáárom zoekt mij hart naar u’. Blijkbaar is er een plek, een ruimte, een aanwezigheid te vinden die enerzijds het goed recht van de aanspraak op jou bevestigt – de wereld heeft je nodig of de ander of wat dan ook - én rust en vergeving biedt en erkenning. Die de autoriteit heeft om de hoogste autoriteit van mijn soms wat knagende geweten te overrulen. Dat is niet zomaar gevonden, dat is een zoektocht van het hart.
De quote van de grote mysticus Rumi verwijst naar dat verlangen; there’s a garden beyond good and evil, i will meet you there. Goed en kwaad zijn de werkelijkheid waar we in leven, een deel van de ellende van deze wereld is dat we het kwaad niet meer slecht noemen maar: slim gebruik van de wet of het recht van de sterkste of zo-gaat-het-nou-eenmaal. En toch, ik zoek ook rust, tijd om te dwalen in de tuin en dan van daaruit te bouwen aan wat goed en goddelijk is.
Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.
Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.
Geschreven door
Rikko Voorberg
