Lazarus staat op | Tijd

Tijd - PopUpGedachte donderdag 16 juli 2020

Tijd is
te traag voor hen die wachten
te snel voor hen die vrezen
te lang voor hen die treuren
te kort voor hen die zich verheugen
maar voor hen die liefhebben,
is tijd dat niet

Deze woorden zijn geschreven door Henry van Dyke, Amerikaans protestants predikant, schrijver en dichter in het begin van de 20^e eeuw. Ze werden in de oorspronkelijke Engelse versie natuurlijk, geplaatst op een gedenksteen in Londen ter herinnering aan de Engelse slachtoffers van 9/11.

Ik zoek naar woorden en vind ze bij hem, als ik nadenk over de lezing van de dag. Het is Jezus van Nazareth die meldt dat zijn juk zacht en zijn last licht is en dat klinkt allemaal fijn en aantrekkelijk. Maar waarom zou dat zo zijn? Wat maakt die last dan licht? Dit staat er:

In die tijd nam Jezus het woord en sprak: Komt allen tot Mij die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schou­ders en leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart; en gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Uitputting, onder lasten gebukt gaan, we kennen het allemaal wel. Misschien op het moment even niet, of op het moment even niet zelf, maar het is nooit heel ver weg. In je eigen leven of dat van geliefden. En de rabbi zegt niet dat je alles kunt afleggen, dat het niet nodig is om iets te dragen, dat het allemaal goed is en dat je kunt rusten. Dat vast ook. Maar hij stelt voor om het juk dat je draagt te vervangen met een ander juk.

Zo’n juk is bij mijn weten een houten balk om je nek waardoor je een ploeg kunt trekken of iets anders kunt dragen. Twee emmertjes water kun je ermee halen bijvoorbeeld. Het stelt je in staat om te werken. En die van de man van Nazareth is zacht en de last is licht.
Er is werk te doen, een nek mag gebogen, een juk ontvangen met een last, maar zacht en licht. We zijn bedoeld om te creëren, om ons in te spannen, om te dienen en ergens aan te bouwen. Er is niets zo slopend als dat er niets uit je handen komt. Geen juk, geen functie, niets te dragen. Vrij zijn kan zomaar leeg voelen. Burn outs ontstaan niet altijd door teveel werk, maar soms ook door te weinig of door zinloosheid.

Een lichte last. Maar wat is dat dan? Vorige week schreef ik op de dag van zijn begrafenis over Michael. Hij en zijn vrouw zijn een lichtend voorbeeld van geloof, liefde, inspanning en schoonheid. Zij deelde een ander gedicht van Henry van Dyke gisteren. Hoe de liefde en geloof een zwaar verlies tot een last maar een lichte kunnen maken. In de oorspronkelijke taal:

GONE FROM MY SIGHT
"I am standing upon the seashore.
A ship at my side spreads her white sails to the morning breeze,
and starts for the blue ocean.
She is an object of beauty and strength,
and I stand and watch her until she hangs like a speck of white cloud
just where the sea and sky come down to mingle with each other.
Then someone at my side says: “There! She’s gone!”
Gone where? Gone from my sight – that is all.
She is just as large in mast and hull and spar as she was when she left my side,
and just as able to bear her load of living freight
to the place of her destination.
Her diminished size is in me, and not in her.

And just at the moment
when someone at my side says: “There! She’s gone!”
there are other eyes that are watching for her coming;
and other voices ready to take up the glad shout:
'There she comes!'

Henry Van Dyke

Tot zover vanochtend. Een hele lichte donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.