Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Geven om wat je is gegeven

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Geven om wat je is gegeven – PopUpGedachte donderdag 17 september 2020

Het is nog maar een paar uur geleden, dat we op het Plein stonden in Den Haag voor de ingang van de Tweede Kamer. Daar waren de Algemene Beschouwingen aan de gang, de koers van de verschillende partijen werd toegelicht in een reactie op de begroting en koers van de coalitie. Van de inhoud hebben we niets meegekregen. We stonden buiten en zongen zo’n bekend Taizé-lied dat op vele wakes al werd gezongen ‘Als alles duister is’.

Het was een vervreemdend gezicht. Vijftig mensen op anderhalvemeter afstand, een kaarsje in de handen, voor hen stond als bijna een soort altaar: twee vliegtuigstoelen. Met We Gaan Ze Halen wordt gepleit voor een luchtbrug, er worden stoelen gesponsord door mensen die willen dat de luchtbrug nú al op gang komt, dat vliegtuig is hun signaal. Ik heb nog nooit vliegtuigstoelen gezien bij een wake, zeker niet met kaarsjes en We Gaan Ze Halen sjaals eroverheen. Op het Tweede Kamergebouw had iemand een vliegtuig geprojecteerd.

Wat een tijdsinvestering. Wat een geld ook voor zo’n vliegtuig. Is het niet allemaal zwaar verspillend? Zinloos? Voor mensen die tijd over hebben? Moet je niet gewoon je werk goed doen en de rest overlaten aan degenen die nu eenmaal in de politiek zitten? En er voor je gezin zijn ook? Verspilling is de terugkerende vraag rondom het vliegtuig dat We Gaan Ze Halen regelt.
Het is de terugkerende repliek naar wakers, protesteerders, marcheerders, mensen die hier tijd en middelen voor vrijmaken. Waarom zou je? En als je de mensen ziet staan… Het was een bont gezelschap van oude mensen en jonge mensen. De eerste groep was bijna allemaal 65+. Fantastisch, zegt de één. De ander; moeten we daarmee de oorlog winnen?

Vandaag lees ik dit:

'Een vrouw nu die in de stad als een zondares bekend stond, was te weten gekomen, dat Jezus in het huis van de Farizeeer te gast was. Zij nam een albasten vaasje met balsem mee en ging schreiend achter Hem, bij zijn voeten, staan. Haar tranen maakten zijn voeten nat, die ze met haar hoofdhaar afdroogde. Zij kuste ze keer op keer en zalfde ze met de balsem.
Toen de Farizeeer die Hem uitgenodigd had dit zag, zei hij bij zichzelf: 'Als dit een profeet was zou Hij weten wie en wat voor een vrouw het is die Hem aanraakt; het is immers een zondares.' Jezus gaf hem ten antwoord: 'Simon, Ik heb u iets te zeggen,' waarop deze zei: 'Zeg het, Meester.' 'Een geldschieter had twee schuldenaars, de een was hem vijfhonderd, de ander vijftig denarien schuldig. Omdat zij die niet konden terugge­ven, schold hij ze aan allebei kwijt. Wie van hen zal nu het meest van hem houden?' 'Ik veronderstel,' antwoordde Simon, 'diegene aan wie hij het meeste heeft kwijtgeschol­den.' Jezus zei tot hem: 'Uw oordeel is juist.'”

Het lef, hè, van deze vrouw. Om onder het oog van al die aanwezigen naar binnen te stappen en zo’n publiek gebaar te maken. De camera’s draaien, elk moment kan iedereen haar herinneren aan het label dat ze draagt. En toch is ze daar, bij degene op wie alle ogen gericht zijn. En ze aarzelt niet, ze huilt, kust de voeten, zalft ze met olie. En natuurlijk komen dan de reacties, niet alleen naar de vrouw maar ook naar degene die het toelaat dat ze dichtbij komt, de rabbi zelf. Met haar geassocieerd worden is gevaarlijk, je glijdt zomaar mee in de bodemloze put van publieke afkeuring.

Het antwoord is eenvoudig. Zij weet wat haar is kwijtgescholden. Hij ontkent het falen van de vrouw niet, verdedigt haar niet, hij stelt alleen dat het haar vergeven is. En dat maakt deze vrouw een dankbaar mens. Punt.

Een enkele politicus kwam bij de wakers staan. De Christenunie en de Partij voor de Dieren – oh en eventjes Thierry Baudet met entourage, maar die had zich vergist. Hij dacht dat de rood-wit-blauwe vlag die er hing met zijn club te maken had, maar het levensgrote PARDON?! op de vlag verwees naar het Kinderpardon. Hij maakte zich snel uit de voeten. Geen mensen met wie hij geassocieerd wilde worden. Stieneke van der Graaf, van de ChristenUnie wel. Het was een uur of 01.00 uur, de wakers stonden al uren en uren buiten. Ze nam het woord en was zichtbaar en hoorbaar ontroerd door het eindeloos herhaald gezongen: ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft’. Ze dankte de aanwezigen en toonde dat het geluid gehoord werd in de Kamer en in haar fractie.

Wie veel is gegeven, geeft veel. Wat van buiten soms aandoet als verspilling van tijd en geld van merkwaardige mensen, is voor de ander een ontroerend oprecht klein gebaar – in verhouding tot het vele dat zomaar om niets aan deze zelfde mensen gegeven is. De verspilling is een kleine gift uit de overvloed van leven. In de hoop iets goeds te doen.

Tot zover de PopUpGedachte van vandaag. Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.  

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--