Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Altijd geweest, zal er altijd zijn

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Altijd geweest, zal er altijd zijn – PopUpGedachte donderdag 2 april 2020

We zijn allemaal op een gegeven moment geboren. Wat op zich al een wonderlijk gegeven is, waar de meesten van ons geen herinnering aan hebben. Er ging nog een wonderlijker moment aan vooraf: het ontstaan van ons. Dat was ergens tussen de versmelting van ei en zaadcel en geboorte. Ergens begon er zich een ziel of een geest te vormen of hoe je het ook noemen wilt. Het werd een persoontje. Dikke discussies over in pro- en anti-abortus land, wannéér dan precies. Dat is niet waar ik heen wil. Puur de verwondering dat er op een gegeven moment uit de versmelting van twee op zichzelf niet zo heel interessante dingen, eicel, spermatozoïde, een wezen zich begint te ontwikkelen en er het begin is van een geest, een bewustzijn. Een mirakel. Jawel, dat is het.

Het schijnt ook dat het weer voorbijgaat, overgaat, verdwijnt – maar daar zijn de geleerden het dan niet over eens. Het lichaam houdt op, dat is een ding dat zeker is maar de ontstane geest, wat gebeurt daarmee. Wat doet het bewustzijn? Er zijn teveel bijna-doodervaringen die griezelig nauwkeurig het voortbestaan van de geest ten opzichte van een technisch dood lichaam hebben meegemaakt. Oftewel, beginpunt is duidelijk. Dat moet er zijn. Eindpunt is niet helemaal zeker. Met ons ontstaan is er dus zogezegd iets onherstelbaars gebeurd: een nieuwe geest heeft zich aangediend. Tenzij je in reïncarnatie gelooft, dan hoeft het niet per se. Daar heb ik geen greintje verstand van – én het staat conceptueel enigszins haaks op de joods-christelijke waardering van het individu.

Vandaag in de lezing zegt Jezus dat zijn ontstaan niet terug te traceren is tot Jozef en Maria en een fijne nacht van die twee. Hij zegt dit: “Abraham, uw vader, juichte van vreugde bij de gedachte dat hij mijn dag zou zien; hij heeft hem gezien en zich verheugd.' Toen zeiden de Joden tot Hem: 'Gij zijt nog geen vijftig jaar en Gij hebt Abraham gezien?' Jezus antwoordde hun: 'Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: voor Abraham werd, ben Ik.' Toen raapten zij stenen op om Hem te stenigen, maar Jezus trok zich terug en verliet de tempel.

Deze zinnen zijn zo cryptisch dat men maar heeft besloten er iets ludieks mee te doen lijkt het en Abrahampoppen te plaatsen bij de vijftigste verjaardag. Als de geleerden er niets van snappen, kun je er altijd nog een grap van maken, toch? Best goed idee.

Punt hier is onder andere dat Jezus een vrij grote broek aantrekt. Ik was er voor Abraham al. Hij wel. De anderen niet. Er is iets eeuwigs in de mens aan te treffen. In déze mens. En het is zaak dat te herkennen, want er gebeurt met zijn aanwezigheid iets onomkeerbaars in de geschiedenis.

Gisteren kreeg ik de vraag van een luisteraar of ik met de Eeuwige, het woord dat ik graag gebruik in plaats van het woord God – ik weet ook niet precies waarom – ook Jezus van Nazareth bedoelde of dat hij er alleen maar naar verwees. Dat ze zo behoefte had in deze tijd van vaagheid en onzekerheid aan een concreet geliefd zijn, niet een vage Eeuwige.

Dat is precies waar het in de man van Nazareth over gaat. De Eeuwige is een vaagheid waarmee je alle kanten uit kunt. Is ook gebeurd in de geschiedenis. Het gebeurt met Jezus van Nazareth ook, in zijn naam werd er ook ziekelijk huisgehouden op aarde. Maar toch, het is wel lastiger. Het feit dat hij stierf aan een kruis zonder zich te verweren, weerhield de dwazen niet van de gruwelijke kruistochten, maar er is iets concreets met dat kruis. Iets van vergeving, genade en loslaten wat onlosmakelijk nu verbonden is aan God. Aan de Eeuwige. Als iemand beweert dat de Eeuwige je ziet, dan is dat niet zomaar een onder-toezicht-stelling, maar gezien worden met de ogen van de Man van Nazareth. En dat is extreem omarmend én hyperkritisch. Dat is vergevend - totaal - én uitdagend (heb een klein beetje geloof, dan verzet je bergen) én kritisch: zie je het nou nog niet?

In Jezus van Nazareth heeft de Eeuwige zijn punt gemaakt. Dit ben ik, zegt hij (of zij of het). En dat is niet begonnen met Jozef en Maria maar dat punt is er altijd al geweest en zal er altijd zijn. Of wij ons op dat punt willen richten, meer niet. Minder ook niet.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Een hele zinnige donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--