Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Een droom van eenheid

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Een droom van eenheid – PopUpGedachte donderdag 20 mei 2021

Eenheid, één zijn. Het is al niet makkelijk om zelf een mens uit één stuk te zijn, laat staan om een eenheid te vormen met anderen. Waar vind je nou gelijkgestemden met wie het echt goed is? Hoe vaak zit je niet in een veronderstelde eenheid, een gemeenschap, een werkplek waar de eenheid kunstmatig of noodgedwongen is. Je hebt nou eenmaal werk nodig, maar erin geloven? En dat geldt toch ook voor de anderen.

En zo’n kerk? Natuurlijk zijn er goede dingen, maar éénheid? Het is er minstens zo’n zooitje als bij de kibbelende buurtvereniging en nog een beetje erger ook, want het gaat om grote zaken en dan steekt dat kleinmenselijke gedrag er zo schril bij af. We worden een beetje uit elkaar getrokken tussen eenheid en uniciteit, tussen gedreven idealisme met mensen die dat begrijpen en de behoefte aan een familie waar je niets hoeft – maar als die familie dan fundamenteel anders denkt, wordt het lastig én in die gedreven groep idealisten zit ook altijd wrijving – want je wilt het beste, zie dan maar eens harmonie te houden. En dan heb ik het nog niet eens over de eenheid van het huwelijk waarvan de houdbaarheid volgens de cijfers ook niet meer is wat het geweest is, op z’n zachtst gezegd.

Het was de grote droom van Jezus van Nazareth lees ik vanochtend: eenheid. Eenheid onder z’n leerlingen en eenheid onder degenen die door de leerlingen tot geloof zouden komen en zich bij de club zouden voegen. Dit staat er:

“opdat zij allen een mogen zijn zoals Gij, Vader, in Mij en Ik in U: dat ook zij in Ons mogen zijn opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt. Ik heb hun de heerlijk­heid gegeven, die Gij Mij geschonken hebt, opdat zij een zijn zoals Wij een zijn: Ik in hen en Gij in Mij, opdat zij volmaakt een zijn en de wereld zal erkennen, dat Gij Mij hebt gezonden en hen hebt liefgehad, zoals Gij Mij hebt liefgehad

Het refrein van dit fragment uit een gebed van Jezus is éénheid, één zijn. En niet zomaar: een eenheid zoals die van Jezus van Nazareth en de Eeuwige zelf. De man van Nazareth die zegt: ik doe alleen wat ik de Vader heb zien doen, ik kom alleen brengen wat hij te brengen heeft. Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien.

Dat is nogal wat. Wat is er zo briljant aan eenheid dat het overtuigend is? En waarom mist het zo? Gisteren sprak ik nog iemand die vanuit een volstrekt seculiere omgeving regelmatig naar de kerk ging in Amsterdam. Hij zei: het is alsof het hier de enige plek is in mijn week waar er serieus over het leven wordt nagedacht en doorgesproken. En hij werkte bij een zeer idealistische instelling.

Hij is niet de enige met deze reflectie. Het waren er velen die binnenkwamen bij de PopUpKerk en andere kerken met exact dezelfde woorden en verklaring voor het feit dat ze op zondag kwamen opdagen. Zij zagen de interne strijd ook wel, maar er was ook een bepaalde eenheid. En de simpele verbinding die te leggen is met mede-gelovigen – zoals je dat waarschijnlijk ook hebt met mede-activisten of mede-surfers of mede-bergbeklimmers – over heel de wereld is elke keer een feestje om te merken. Eenheid is ver te zoeken, zeker. Maar eenheid bestaat óók echt. Wie zich dieper in de lokale materie ingraaft, komt allerlei chaos en strijd tegen – maar die eerste ontmoeting en herkenning waarmee we onthaald worden omdat je in hetzelfde gelooft (nogmaals, niet alleen religieus, maar fanatieke surfers geloven in surfen en vinden elkaar zelfs als ze elkaars taal niet spreken) – die eerste herkenning is fantastisch. Het geeft je een plek in de wereld en het levert inderdaad geloofwaardigheid op. Voor dat waar je voor staat, het maakt de community aantrekkelijk.

Er is eenheid, en binnen die eenheid is er een hoeveelheid strijd te vinden waar de honden geen brood van lusten. Toch heft die de eenheid niet op. Zoals mijn innerlijke strijd mijn eigen eenheid niet oplost. De vraag van de dag is: lukt het om die eenheid te blijven waarderen en voeden en niet het op te geven, omdat de interne strijd zo pijnlijk kan zijn om te zien of mee te maken. Dankbaar voor de eenheid die er is, voeden van de eenheid die kan en soms de strijd voeren, als het niet anders kan, omdat het ook de relatie kan verdiepen en soms omdat het domweg niet anders is.

Tot zover vanochtend over éénheid, strijd, rust, verlangen en de droom van de man van Nazareth. Morgen weer een nieuwe popupgedachte, voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--