Lazarus staat op | Rechtop en oprecht - hemelvaartsgedachte

Rechtop en oprecht – PopUpGedachte donderdag 26 mei 2022

Rechtop en oprecht, dat is een aardig duo, toch? Dat je rechtop in het leven kunt staan, niet gebogen onder de last van generaties aan shit, niet met de schouders opgetrokken, het hoofd gebogen alsof er voortdurend een regenbui op je hoofd klettert – heb je dat ook? Dat je door de regen fietst en merkt dat je de schouders hebt opgetrokken tot naast je oren en het hoofd een beetje gebogen naar voren houdt met de ogen half dichtgeknepen.

Ik doe dat télkens weer, terwijl ik er écht niet natter van wordt als ik de schouders laat zakken, de ogen ontspan en het hoofd recht op de schouders zet. Wat wél gebeurt is dat de regen niet langer als een onwelkome gesel voelt, maar als iets wat er op dat moment nou even bij hoort. Rechtop in het leven, kinderlijk bijna, de nek uitgerekt om niets te missen en van die zachte, open ogen om binnen te laten wat er gebeurt. Niet bij voorbaat defensief, maar stáán. En dat dan oprecht; de handen open als er feedback komt – want die komt er altijd. De ruiterlijke erkenning (waarom dat ruiterlijk heet, dat weet ik dan weer niet) als je niet oké bent geweest, iets vergeten, iets gemist, iets verprutst – zonder schulp of omwegen, oprecht. Oprecht geïnteresseerd ook, willen weten. Rechtop en oprecht, wel echt een mooi duo.

Het is vandaag Hemelvaartsdag en ik stel me voor dat die rechtop en oprecht de houding is waarmee de Messias afscheid nam in dat vreemde verhaal van een opstijgende JC. Rechtop, oprecht, zegen – het is aan jullie. De leerlingen met het hoofd in de nek en een heel wat tevredener gevoel over het verdwijnen van de man van Nazareth dan al die weken geleden, toen ze zich trillend schuilhielden, vloekend ontkenden dat ze bij hem zouden horen en beschaamd, verstrooid, niets rechtop, niets oprecht.

De queeste van die Jezus van Nazareth en christendom is niet het binnenharken van zoveel mogelijk kwetsbare mensen die dan trillend mogen schuilen onder de vleugels in volkomen afhankelijkheid van de genadigheid van God, in de hoop daar dan wel geaccepteerd te worden. Ook voor hen, maar niet met dat doel. Het doel is eerder oprecht, rechtop, vrij van de knagende gewetenslast, vertrouwend op de inspiratie, blij met het goede, het kwade incasserend zonder dat het onderuit schoffelt. Méns zijn en durven te leven of kúnnen leven, misschien wel. Het is niet de durf, het is de bevrijding. Dit staat er vandaag in de lezing, een stukje van een preek van Paulus aan Joodse gelovigen die in Jezus van Nazareth hun Messias hadden herkend, God op aarde. Hij schrijft:

“Laten we God dan naderen met een oprecht hart en een vast geloof, nu ons hart gereinigd is, wij van een slecht geweten bevrijd zijn en ons lichaam met zuiver water is gewassen. Laten we zonder te wankelen datgene blijven belijden waarop we hopen, want hij die de belofte heeft gedaan is trouw.”

Misschien een beetje insidersjargon, maar het zijn ook oude teksten. Toch als je even filtert. Oprecht hart, vast geloof of een vast vertrouwen, zo’n heldere innerlijke core, dat het hart gereinigd is – ik zou willen dat daar een wasserette voor is waar je nog veel tevredener uitkomt dan uit de sauna – bevrijd van slecht geweten – mijn God, dat zou een zegen zijn – en dan dat lijf, dat tintelt alsof het met zuiver, kraakhelder water gewassen is en weer jong, fris en vers gescrubd aanvoelt.

Ja, dan weer weten waar we eigenlijk al die tijd al op hoopten, maar wat we niet meer durfden te zeggen, in het besef dat het feit dat we bestaan al een belofte in zich herbergt. Dat je er niet voor niets bent, dat de lucht, het leven zelf, gedragen wordt door de liefde zelf en jou op het oog heeft en door jou iedereen en alles op wie jouw oog valt.

Mijn zoektocht is niet langer: wat moet ik geloven om daar te komen, wat is waar en hoe zit dat dan. De zoek- en vindtocht begint bij dit verlangen. Dat de woorden in deze zinnen aan een zo diep, misschien wel heilig, innerlijk verlangen raken dat er iets naar buiten geroepen wordt in mezelf dat er al was. Dat het verlangen in zichzelf al een kracht is die me iets meer rechtop en oprecht maakt. Het gaat niet om de mantra’s of de dogma’s (al zijn er schitterende dogma’s in de wereld) en de stroming waartoe je al dan niet behoort: het begint hier en nu met de erkenning van dat verlangen naar een oprecht hart en een vast vertrouwen, een bevrijding van dat slechte geweten, omdat het je toch maar dwars blijft zitten en hartkamers waar eens goed de bezem doorheen is gehaald. Dat is wat die Jezus van Nazareth komt brengen – en als een geloof dat niet brengt, is het dan nog wel waard om geloof te heten of moet het gewoon even geparkeerd totdat het zichzelf weer heeft gewonnen. Vrije, oprechte en rechtop mensen, die richting – dan zwaaien we de Messias uit tijdens een hemelvaart en nemen zijn rechtop en oprecht leven in ons mee.

Tot zover vanochtend deze popupgedachte, het is fijn om weer te schrijven – als je het fijn vindt om te luisteren, maandag ben ik er weer met een nieuwe PopUpGedachte. Nu even een hemelvaartsweekend. Fijne hemelvaart! Tot maandag.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.