Lazarus staat op | Uitzoomen

Uitzoomen – PopUpGedachte donderdag 27 mei 2021

De uitdaging van de dag kan net teveel zijn, of veel te veel. En is dat niet vandaag, omdat vandaag toevallig wel te overzien is, dan ken je die dagen heus wel. In mijn eigen chaosmos, licht chaotische, half geordende kosmos, begin ik dan maar ergens. Zorg dat er iets gedaan is, dan kun je tenminste daarmee verder. Ik herinner me een reclame uit mijn studententijd voor één of ander schoonmaakdoekje, waarbij in een studentenhuis het aanrecht afgeladen was met rommel en troep. In plaats van alles op te ruimen, werd er één plekje op dat aanrecht leeggeruimd en glimmend schoongepoetst met dat ene, te adoreren, schoonmaakdoekje. Dat was genoeg, puinhoop aan alle kanten, maar in elk geval dat ene plekje. Het lijkt soms wat op mijn dag, of een uur van mijn dag. Dat er in elk geval ergens iets geordend plaatsvindt.

Punt is dat de chaos eromheen opeens over je heen kan vallen als een te hoge stapel ongewassen borden die het dan uiteindelijk toch begeeft. Overspannen, burn-out, stress – net hoe je het allemaal wilt noemen, maar het hakt er hard in en is misschien wel volksziekte numero uno. De coaches en psychologen slepen ons er dan weer doorheen.

Vandaag begint de lezing aan de andere kant. Niet het stukje aanrecht wat ik vrijmaak, niet het ene taakje wat ik net wél kan overzien, zodat ik dat tenminste kan doen. Het beschrijft een orde rondom de chaos van mijn leven. In bijna naïeve termen. En toch. Een fragment uit een Psalm, numero 33 om precies te zijn.

Hij heeft de hemel gemaakt door zijn woord,
zijn stem schiep de hemelse machten.
Als in een waterzak bergt Hij de zee,
de stromen in regenbakken.

Heel de aarde vreze de Heer,
En al de bewoners moeten Hem duchten.
Hij sprak slechts een woord en alles ontstond
Hij gaf bevel en het kwam tevoorschijn.

Dit is honderd procent naïef creationisme natuurlijk, hè? Geen enkel woord over evolutie, de ontwikkeling van soorten, de wetenschap. Pure magie van de goddelijke soort. Maar kijk er dan nog eens poëtisch naar, wat gebeurt hier? En dan met name deze twee regels: “als in een waterzak bergt hij de zee, de stromen in regenbakken.” Op een vreemde manier zijn de woorden troostend. Ze zijn zo concreet. Een bak voor de zee, een trog voor de oceaan. En ik zie de doorsnee plaatjes van de oceaan weer voor me met het lichte wateroppervlak aan de bovenzijde en de kleine vissen en het donker diep onderin met de vreemde zeeschepselen. Het is inderdaad net een waterzak, met regenbakken voor de stromen, regenpijpen die vanaf de bergen naar de zeeën liggen in een wirwar door het land.

Zou het kleine beetje orde dat ik creëer om wat overzicht te houden in mijn leven, niet enkel een manier zijn om me staande te houden in een chaotische wereld, maar ook een weerspiegeling van een grotere orde rondom de chaos van het dagelijks bestaan? Dat water de kringloop blijft volgen, dat de nerven in de bladeren van de bomen zich altijd volgens een vast patroon zullen blijven vertakken, dat de liefde de diepste wet zal blijven. En ja, dat we dat steeds weer uit het oog zullen verliezen, maar er ook altijd op een gegeven moment weer naar terug zullen keren, omdat er niets anders is ten diepste. Als ik uitzoom en de waterzak van de zee voor ogen hou, met regenbakken van stromen, verbindt mijn kleine beetje orde zich met een grote orde. Dan is het niet mijn titanenarbeid om iets van overzicht te krijgen, maar een samenwerking met een ordenende en geordende structuur onder, in en door de chaosmos die de wereld ook soms is. Dat het maar iets van rust moge brengen.

Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst, morgen weer een nieuwe popupgedachte en voor vandaag: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.