Lazarus staat op | Vraag het in elk geval

Vraag het in elk geval – PopUpGedachte donderdag 5 maart 2020

Het was al donker gisteravond toen we met de kinderen arriveerden op het Domplein in Utrecht. Stonden er zo’n 100 mensen? Zoiets waarschijnlijk. Mensen hielden kaarsjes vast, er stond een enkeling met een vlag en de sfeer was rustig. Een wake vanwege de schaamte over het Europese grensbeleid en de chaos. Het is fijn om een aantal bekenden te zien en tegelijk is het pijnlijk dat we er staan. Je ziet de verwarring in de ogen, de gebaren en de blikken. Want er is een knop omgegaan de laatste dagen als het gaat om vluchtelingen en grensbeleid. Het is fijn om een ander te zien, maar wat moet je met wanhoop.

We waren mensen van de hoop en van de actie, van de energie. Matthias is theatermaker, hij speelt met Changing Stories in de vluchtelingenkampen voor kinderen. Wanneer kan hij weer naar Lesbos? Kan dat überhaupt nog? En Annerieke spreek ik in de trein toevallig. Zij runt stichting Bootvluchteling, ongelofelijk onder de indruk van de kracht van haar en haar man en deze organisatie. Maar momenteel houden ze zich schuil op het eiland vanwege de terreur van een aantal rechts-extremistische elementen. Misschien zal de rust weerkeren de komende dagen, maar als er niets is veranderd, ten goede, is het dan nog werkbaar? Als de rust weerkeert, keert die dan weer naar 20.000 mensen in een van de ellendigste kampen ter wereld, gerund door Europa? Kamp Moria. En hoe groeit het dan door? Ze zei dat ze een jaar geleden ongeveer had gezegd dat het onmogelijke was gebeurd: Kamp Moria had de 12.000 bereikt. Inmiddels is het 20.000

Ik noem dit niet alleen omdat het één van de allergrootste vragen is van het moment, als morele vraag aan burgers, als politieke en morele vraag aan Europa. Ik noem het ook omdat er een knop is omgegaan. De hoop is eruit. En dat gebeurt niet alleen op dit thema. Dat gebeurt ook in allerlei grote en kleine dingen van het leven. Dat de knop omgaat en we zien dat die geliefde níet meer beter gaat worden, dat de relatie níet meer te herstellen is of dat het met je gezondheid niet meer goed gaat komen. Je zit daar tegenin te vechten, want opgeven is geen optie. Maar de realiteit ontkennen ook niet. En niemand weet wanneer het juiste moment is. In de grenspolitiek met betrekking tot Europese mensenrechten is dit het moment. Niemand heeft dat gekozen, maar betrokkenen voelen het allemaal. Nederland gaat een fikse bijdrage leveren aan bewapening van Griekse grenswachten om ongewapende, wanhopige mannen, vrouwen en kinderen tegen te houden die naar de grens gestuurd zijn door dictator Erdogan. Het is cynisch.

En toch de vogels fluiten. Het wordt licht. De dag is niet ten einde, sterker nog, de dag is juist begonnen. Je hart klopt, je hoofd zit op je schouders, er is liefde om je heen en de situatie waar we ons in bevinden, wat die ook is – van supervrolijk tot diep pijnlijk – is niet uniek. Die is er al geweest en zal ook weer komen. Een kunsthistorica vertelde me een poos geleden dat er schilderijen waren gevonden waarin Joodse mensen rondom een dode geliefde heenstaan en hun duim op de binnenkant van hun polsen houden. Het was nog onbekend wat het betekende, tot iemand had gezegd dat ze hun eigen hartslag voelden. Alsof het zeggen wil: jij bent van ons heengegaan, maar wij leven nog. Als opdracht, als besef. Zolang we leven is er hoop, want leven in zichzelf is hoop.

En met die ogen lees ik opnieuw de tekst van vandaag. Het is een verwarrend stukje tekst, omdat het lijkt alsof de Eeuwige een speelautomaat is waar je maar een kwartje in hoeft te gooien of hij geeft wat je wil. Als je maar bidt, dan zal de godheid of de goedheid wel geven. Maar of het daarover gaat? Misschien gaat het wel gewoon om het vragen uberhaupt. Het blijven vragen, wat je nodig hebt, om hoop te houden, om het goede te kunnen blijven doen, om op je pootjes te blijven staan.

Dit staat er: Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en ge zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan. Want al wie vraagt, verkrijgt; wie zoekt, vindt en voor wie klopt, doet men open.

Ja toch, zo gaat dat, lijkt de tekst te zeggen. Je kunt wel in een hoekje zitten en hopen onderdak te vinden. Je kunt het ook vragen. En uiteindelijk zal er open gedaan worden. Laten we blijven zoeken zolang we leven. Kloppen en vragen. Niet de realiteit ontkennen, knoppen gaan om, de wereld verandert. Maar we leven nog. En dat is niet voor niets. Voel die hartslag. Tot zover vandaag. Meer PopUpGedachtes te vinden op Lazarusstaatop.nl Voor nu, vrede, en alle goeds.

PS. Mocht je mee willen doen, ik ben aan het crowdfunden op rikko.nl

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.