Lazarus staat op | Zwerversleven

Zwerversleven – PopUpGedachte donderdag 6 februari 2020

Ik zou eigenlijk wel weer eens willen liften. Ik durf het niet zo goed meer, gek genoeg. Dat je toch denkt dat automobilisten denken dat je ondertussen toch wel je eigen broek op kunt houden. En dat is ook zo, gelukkig. Maar de ervaring is zo onvergelijkbaar met enige andere vorm van reizen. Het is honderd procent op de gunst van de ander reizen, die dat vervolgens meestal ook nog heel erg leuk vindt om te doen. Het staat zo haaks op de manier van leven die we allemaal kennen en leren waarin controle, zelfzorg en zelf regelen een hele belangrijke plek innemen. Dat je zitplaatsen koopt of reserveert, dat je een auto hebt en benzine betaalt, dat de reis geregeld is.

En de lifter heeft niets geregeld, hij of zij weet alleen dat er een hoop leeg blik-op-wielen door het land rijdt en dat hij of zij wel in een bepaalde richting wil. Niemand is iets verplicht, maar de geduldige lifter komt er altijd en krijgt naast vermoeidheidsverschijnselen en andere lastige momenten, altijd cadeautjes van ontmoetingen en gelukkige bijkomstigheden. En net als met de vroege kinderjaren van je eigen nageslacht – als het allemaal niet heel traumatisch was, dan onthoudt je alleen de mooie momenten.

Liften maakt het onmogelijke mogelijk, doet merken hoe gunnend en liefdevol mensen zijn. Een aantal jaar geleden besloot een kunstenaar met een caravan te gaan liften. Of je hem en zijn caravan mee wilde nemen. En jawel hoor, ook dat ging. Vonden mensen toch prachtig. ‘Hang hem maar achter de auto.’ Ik vind het briljant.

Het is de manier waarop Jezus van Nazareth zijn leerlingen de wereld instuurt, op een verkenningstocht met het verhaal dat hij hen te vertellen geeft. Bij zijn verhaal hoort dat je niet je eigen onderdak reserveert, geen backpack met de perfecte winterkampeer-uitrusting op je rug meesjouwt.

Bij het verhaal van de eeuwige hoort geen autonomie – of in elk geval geen onafhankelijke autonomie. Bij het verhaal hoort een onafhankelijke afhankelijkheid, die lifters bijzonder goed begrijpen. Je bent afhankelijk van iemand die je een lift geeft, maar nooit afhankelijk van die ene chauffeur want er zijn er vele. En wie niet wil, die zwaai je vrolijk na. Want er komt heus een volgende. Onafhankelijke onderlinge afhankelijkheid, misschien is het wel een ander woord voor vertrouwen.

Hij stuurt ze twee aan twee op pad, die leerlingen, en hij

verbood hun iets anders mee te nemen voor onderweg dan alleen een stok:
geen voedsel, geen reiszak, geen kopergeld in hun gordel.
'Wel moogt ge sandalen dragen, maar trekt geen dubbele kleding aan.'
Hij zei verder: 'Als ge ergens een huis binnengaat, blijft daar tot ge weer afreist.
En is er een plaats waar men u niet ontvangt en niet naar u luistert,
gaat daar dan weg en schudt het stof van uw voeten als een getuigenis tegen hen.'

Als je als lifter een lift krijgt aangeboden, krijg je meestal verhalen te horen. Van vroeger, over de eigen ervaringen met liften en hoe te gek dat was. Jij representeert in die auto niet zomaar je zelf, je brengt de geur van een romantisch of avontuurlijk verleden mee voor een mens die het ondertussen een beetje voor elkaar heeft en die liftersvrijheid een beetje mist. Je brengt een verhaal – en om dat verhaal zit je nu in die auto.

Dat wil JC aan zijn leerlingen meegeven. Dat ze een verhaal brengen en dat de beste manier is om te ontdekken wie iets met je verhaal wil, ontstaat als je besluit om niet voor jezelf gezorgd te hebben. Zo’n leerling wordt niet in huis genomen om dat ‘ie er leuk uitziet of zielig is, maar om het verhaal dat hij te vertellen heeft. En wie zo’n leerling opneemt, die neemt het verhaal op.

Wat heb ik te vertellen? Wat breng ik mee aan geschiedenis en waarden. En durf ik me te laten ontvangen door iemand – niet om mij maar om de inhoud die mee reist of de herinnering aan vroeger, aan mooie tijden, aan een oude hoop. En ontvang ik degenen die zo’n verhaal te vertellen hebben?

Lift ik nog? En geef ik liften? Kijk ik zo nog om me heen? Of heb ik besloten dat iedereen voor zichzelf moet zorgen. Dat kan ook, maar dat is een ander verhaal. Begrijpelijk, maar je weet toch ook niet wat je mist. Het is veiliger, minder kans op teleurstellingen, maar ook minder kans te vinden wat je niet eens meer zocht, maar wel hard nodig had.

Tot zover vandaag. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.