Lazarus staat op | Goede vangst

PopUpGedachte donderdag 5 september 2019 – Goede vangst

Een vechtpartij in vluchtelingenkamp Moria volgt een vast stramien. Eerst is er de totale overbevolking en een plek waar de situatie zo nijpend is dat vluchtelingen elkaar onderling aankijken en denken: dit is echt volkomen onleefbaar. De spanning loopt op, er wordt geprotesteerd. Dit keer in het deel voor de minderjarigen. Daar is ruimte voor zo’n 150, om en nabij en dan moeten er opeens vierhonderd of nog veel meer slapen. Er zijn geen voorzieningen, geen plek om je hoofd neer te leggen, geen vrijheid om ergens anders te zijn en om je heen kamp met 10.000 anderen in uitzichtloze situaties.

De spanning vindt uiteindelijk zijn uitweg in een protest, er wordt geduwd, geslagen, het kamp wordt hermetisch afgegrendeld, de politie gebruikt meestal traangas en na een tijdje wordt de strijd opgeheven en gehavend en gewond keert iedereen terug, er zijn natuurlijk arrestaties, er zijn er die kreunend bij de dokters liggen en het kamp is een ravage. In afwachting van de volgende eruptie. Zo gaat het en zal het gaan, week in week uit.

Nikos is een visser. Hij woont samen met vrouw Katherina op het eiland Lesbos. Hij was in 2015 zo geschokt door de vluchtelingen die arriveerden en de manier waarop ze moesten zien te overleven op het eiland, dat hij eten ging brengen. Zo bakten ze op een gegeven moment 14.000 sardientjes per dag. En konden het vervolgens niet aanzien hoe deze mensen met hun eten in de modder zaten en begon Home for a Day of Home for All.

Al sinds jaar en dag rijdt er een busje naar Moria, de plek van gevechten en verdriet, van uitzichtloosheid en frustratie, leegte, trauma en nog veel meer. Daar hebben vluchtelingen andere pas gearriveerde vluchtelingen uitgenodigd voor een maaltijd in Home For All. Aan een echte tafel, met echt bestek en echte borden, gedekt als voor een feest, wordt gegeten en gedronken. Intussen worden kledingpakketten klaargemaakt en na het eten aan de vluchtelingen overhandigd. Er is muziek, ontspanning en werkelijk een thuis voor een dag. Deze visserman en zijn -vrouw hebben hun roeping gevonden en het gaat niet vanzelf. Stress, tegenslag, fysieke ellende, een overheid die moeilijk doet of andere organisaties, ze kennen het allemaal. En ze zijn er nog steeds, een van de weinige initiatieven waar niemand een kwaad woord over spreekt.

Ik moet eraan denken als ik vanochtend lees over de leerlingen van Jezus. Vissers zijn het, in elk geval een deel. En vandaag doen ze in de lezing de vangst van hun leven om vervolgens hun leven te wijden aan iets hogers en groters. Zoals Nikos.

Simon ligt met zijn bootje bij het strand, de rabbi van Nazareth, Jezus, spreekt de mensen toe die duwen en dringen om maar niets te missen. Om beter te kunnen spreken, vraagt hij aan Simon of hij de boot als spreekgestoelte kan gebruiken. Dat kan. Dan gebeurt er dit:

Toen Hij zijn toespraak had geeindigd, zei Hij tot Simon: 'Vaar nu naar het diepe en gooi uw netten uit voor de vangst.' Simon antwoordde: 'Meester, de hele nacht hebben we gezwoegd zonder iets te vangen, maar op uw woord zal ik de netten uitgooien.' Ze deden het en vingen zulk een massa vissen in hun netten, dat deze dreigen te scheuren. Daarom wenkten ze hun maats in de andere boot om hen te komen helpen. Toen die gekomen waren, vulden zij de beide boten tot zinkens toe.Bij het zien daarvan viel Simon Petrus Jezus te voet en zei: 'Heer, ga van mij weg, want ik ben een zondig mens.'
Ontzetting had zich meester gemaakt van hem en allen die bij hem waren vanwege de vangst die ze gedaan hadden; en zo verging het ook Jakobus en Johannes, de zonen van Zebedeus, die met Simon samen­werk­ten. Jezus echter sprak tot Simon: 'Weest niet be­vreesd, voortaan zult ge mensen vangen.' Ze brachten de boten aan land en lieten alles achter om Hem te volgen.

Ze doen de vangst van hun leven en in plaats van ‘dank je wel’ te zeggen en naar de markt te rennen om vervolgens een week niet te hoeven werken of de huurschuld af te kunnen betalen, brachten ze hun boten aan land en lieten alles achter om hem te volgen. Ze hebben hun levensmissie gevonden.

Nikos begon op zee en vond het aan land. Ze kwamen om te vissen en omarmden de hogere roeping die hen tegemoet kwam. Alles achterlaten en een nieuwe wereld binnenstappen waarvan je nog niet weet wat het gaat brengen.

Simon ging vanaf die dag ‘mensen vangen’. Het beeld is in post-christelijk Europa, dat terecht wars is van de soms ziekelijke bekeringsdrang, een beetje scheef. Maar je kunt zeggen dat Nikos is gevangen door een roeping, dat zoveel mensen gevangen werden door een roeping die uitging boven het dagelijks brood binnenhalen, dag in dag uit. Gewone mensen, studenten, vaders, moeders, singles, jongeren. Ze vroegen niet waarom zij dat zouden moeten doen, dat er toch geschiktere mensen waren. Ze lieten zich vangen door een roep van mensen in nood, of van de Eeuwige zelf en lieten de vraag of dat nou hun taak was of iemand anders, of er wel toekomst in was of geld, of ze er zin in hadden of niet, dat soort vragen lieten ze links liggen. De roep telde. Mij en iedereen ten voorbeeld.

Tot zover. Vrede en alle goeds vandaag.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.