Lazarus staat op | De verademing

De verademing – PopUpGedachte maandag 11 april 2022

Het zal iedereen gebeuren die het afgelopen jaar onder de loep neemt; dat je verbijsterd bent over wat er eigenlijk allemaal is gebeurd, hoeveel er is gebeurd, wat je eigenlijk allemaal bent vergeten. Een vreemde achtbaan van dankbaarheid, nostalgie, verdriet, hoop, herkenning. Ik doe dat elk jaar rond deze tijd vanwege mijn crowdfunding, het jaarlijkse ritueel waarin ik mensen vraag of ze mee willen op weg om een jaar lang weer ‘ja’ te kunnen zeggen tegen allerlei vragen en uitdagingen die op het pad komen – meestal in de vorm van maatschappelijk onrecht of een doodgelopen route voor in iemands leven of in een organisatie. En dan aan de slag met liefde en hoop en woede soms. De bijdrages geven me de vrijheid om gewoon maar aan de slag te gaan. En dat doe ik dan een jaar en kijk terug en doe verslag. Van die actie om paspoorten te laten maken voor Afghanen met wie Nederland had samengewerkt, zodat ze konden worden geëvacueerd, een kapel voor rouw, een tot op het bot ontroerende multireligieuze gebedsoproep op het christelijk-geïnspireerde Graceland Lentefeest, klonk daar zomaar het Allahu Akbar voluit zingend door de kerk, waarna er een Hebreeuws gebed inzetten en daar uiteindelijk ook nog Amazing Grace zich doorheen vlechtte.

Waarom vertel ik dit? Om de lezing van vanochtend. Omdat die mijn verlangen raakt en mijn hoop, omdat het nooit gaat over de acties maar over een gezamenlijk verlangen en een hart dat weer even opspringt, het mijne, het jouwe. Daarom is een crowdfunding interessant: omdat het weer even mensen aan elkaar verbindt. Jou en mij, rond onze hoop en ons gedeelde verlangen. Dit staat er in een tekst van Jesaja, één van de allergrootste profeten uit de Tenach, het Oude Testament. Briljant poëtisch en diep visionair, dit zag hij over de profeet, de Messias, de toekomst die komen zou:

“Hij roept niet, hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet. Het geknakte riet zal hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven, in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. Onvermoeid en ongebroken zal hij op aarde gerechtigheid laten zegevieren de verre kusten zien uit naar zijn leer.”

Christenen zien dat vervuld in de Man van Nazareth, maar het gaat niet exclusief over de Rabbi. Het gaat over hoop, over een toekomstdroom, over een manier van zijn. En naturlijk moet er soms geschreeuwd worden en de stem worden verheven, maar de teneur is duidelijk. Dat streven naar gerechtigheid, in chaos en verwarring, in highs and lows, onvermoeibaar. En alles wat onderweg geknakt of gebroken lijkt, krijgt liefdevolle verzorging, niets wordt vertrapt omdat het toch maar ‘dor hout’ is, vitaliteit is niet een vereiste om te mogen bestaan – vitaliteit wordt uitgedeeld, vitaal leven wordt gedeeld door beschadigde mensen, die samen even weer weten dat ze bestaan als ze elkaar in de ogen kijken en elkaar leren waarderen.

Onvermoeid en ongebroken, dat is hoe de gerechtigheid over de aarde rondwaart. En daar dan maar weer op intappen, als vermoeidheid en gebrokenheid, of cynisme en angst ons stil hebben gezet. En het zijn de verre kusten die hier naar uitzien, naar gerechtigheid – zeker in tijden van stijgende zeespiegels en dreigende klimaatoorlogen.

Elke dag dan maar weer opnieuw op weg gaan, met een nieuwsgierigheid naar wat de dag gaat brengen, je eigen geknakte riet-delen laten oprichten en verzorgen, andere kwijnende kaarsvlammetjes een beetje verzorgen en recht laten zegevieren, al is het maar op de vierkante centimeter. Ook vandaag, zo aan het begin van de week.

Een hele goede maandag gewenst, en vrede natuurlijk – en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.