Lazarus staat op | Loopt er hier een weg?

Loopt er hier een weg? - PopUpGedachte maandag 14 december 2020

Het is kaalgeslagen rots op deze bergkam, even verder beneden groeien weer de bomen, daar is het drassig. Dat weet ik, daar kom ik net vandaan. Ik ben maar verder omhoog geklommen in de hoop om me boven de boomgrens beter te kunnen oriënteren. Half glijdend over steile gruishellingen en me vastgrijpend aan van dat scherpe berggras. De schrammen op enkels en handen gloeien en ik kijk om me heen. Is er hier ergens een weg? Er lopen allemaal sporen, maar het is de vraag of ze menselijk zijn. Het gaat me niet heel erg helpen om allerlei dierenlaantjes te volgen, ze brengen me niet verder. Een weg zou echt fijn zijn, het maakt niet heel erg uit waar die weg heenleidt. Als het een weg is, een pad, dan voelt het weer als vaste grond onder de voeten. Nu voel ik me enigszins verloren in deze onherbergzame omgeving.

De nieuwe coronagolf nu rond Kerst en het crisisberaad van het kabinet, kunnen zomaar voelen als die berghelling. De overheid heeft zelfs een routekaart ontworpen voor deze crisis, maar het geeft me niet per se houvast. Ik kan 'm niet goed lezen en ik vraag me af waar het Noorden is, terwijl ik dat ding ronddraai in m’n handen. Vanavond zal die wel weer tevoorschijn gehaald worden en dan hebben we tenminste de feiten weer in handen. Niet zozeer van onze route, maar wel van de kaders. Dan weten we even een beetje meer waar het Noorden is en welke routes deze Kerst zullen zijn afgesloten.

Ik weet niet of je het herkent, maar zo’n nieuwe golf onttrekt het initiatief aan je handelen. Je kunt er niet overheen kijken, je moet maar afwachten. Je kunt weinig meer plannen. Dan heb je groot geluk als je een dak boven je hoofd hebt, iets van werk om handen en géén grote geldzorgen, want er zijn legio voor wie dat ook nog anders is. Ik moet er vandaag aan denken als ik vanochtend de teksten van de dag erbij neem en dit fragment lees uit een Psalm, numero 25:

“Toon mij uw wegen, Heer,
En maak mij uw paden bekend;
Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij,
want U bent de God die mij redt.”

Ik realiseer me dat er door elke crisis paden lopen, wildpaadjes, sporen, routes aangegeven met merktekens, roodwit geverfd soms, zoals in de Alpen. Bijna uitgeveegd door weer en wind, of slechts aangegeven door steenhopen. Er lopen wegen door elke crisis, ik heb het alleen nodig om te kunnen zien. En dus bidt de Psalmschrijver; toon me ze dan. De lichte paniek op de bergkam ontstaat uit de gedachte dat er geen paden zijn. De rust van de dichter is dat de paden er zijn, ze hoeven me slechts getoond te worden. Die rust opent de ogen, doet me in concentrische cirkels lopen totdat ik sporen van routes heb gevonden.

Zo in deze crisis te staan. Zoeken naar sporen van routes. Wat staat me te doen – de omgeving kan zo indrukwekkend of onzeker zijn, maar het is niet de routekaart van het kabinet, noch de gekroonde coronakoning van Europa die de route uitzet – het is de Eeuwige die steeds weer paden wijst om te gaan.

Ik weet niet of er kaarten zijn van die route. Het kan zomaar zijn dat er slechts signalen zijn, merktekens op bomen en rotsen. Maar iedereen die weleens zo de weg kwijt is geweest in de bergen, weet dat het hart bijna letterlijk opspringt van vreugde als je zo’n merkteken weer vindt. Dan weet je weer waarnaar te zoeken. Op deze eerste dag van de week is het zoeken of vasthouden van de merktekens – in vertrouwen dat ze er zijn. En dan je weg vervolgen.

Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.