Lazarus staat op | Wie ben jij nou helemaal?

Wie ben jij nou helemaal!? – PopUpGedachte maandag 16 december 2019

Wat doe ik hier, vraag ik me af. Wie ben ik of wie denk ik dat ik ben. Waarom denk ik dat ik de juiste persoon ben om af te reizen naar Bosnië, om een week lang hier uit te zoeken wat er speelt rond de situatie van vluchtelingen en er wat verslag van te doen. Ik ben geen grote journalist, natuurlijk zijn er mensen die meekijken als ik iets deel of bijvoorbeeld naar deze PopUpGedachte luisteren, maar er zijn altijd mensen met een veel groter bereik, een grotere impact. Wie ben ik dat ik dit doe?

Het is een ondermijnende vraag. Wie denk je wel niet dat je bent. Of naar jezelf toe: wie denk ik wel dat ik ben. Een vraag die je kan behoeden voor allerlei vormen van hoogmoed én een vraag die kan voorkomen dat je überhaupt nog handelt. Want ik hoef helemaal niet te denken dat ik iemand ben om af te reizen naar Bosnië. Je krijgt een uitnodiging om mee te gaan en besluit of het je tijd waard is of niet. En vervolgens kun je dan gewoon kijken wat je ermee doet. En ziedaar, hier ben ik. Nu een week in dit rauwe Balkanland met zijn door smog en mist gevulde wintermaanden, de prachtige meren, de rauwe geschiedenis en het voor vluchtelingen verschrikkelijke heden.

In de lezingen van de dag gaat het over de rabbi van Nazareth. Hij kwam op uit het niets. Geen belangrijke lijn van rabbi’s, uit een onooglijk dorpje. En voortdurend aan de rand te vinden, buiten de stad, ver van de tempel, tussen mensen die ziek zijn, die paria’s zijn of die niet Joods zijn. En dan keert hij terug naar de tempel op een gegeven moment en jaagt werkelijk alles en iedereen de tempel uit, want het is een soort markthal geworden. De woede van deze ene man ontruimt een tempelplein dat volgens hem weer een huis van gebed moet zijn. Juist nu.

En dan komen een dag later de religieuze leiders vragen: 'Welke be­voegdheid hebt Gij om dit alles te doen? En wie heeft U die bevoegdheid dan gegeven?' En het gaat me niet eens om het antwoord. Hij stelt een tegenvraag en weigert uiteindelijk antwoord te geven. Het gaat om de ondermijnende werking.

Iemand vroeg op Facebook: wat ga je eigenlijk doen daar? Waarom ga je eigenlijk daarheen? En ik voelde het ongemak. Waarom zou ík dit moeten doen. Waarom moet ik vertellen hoe in een lege fabriek in Bihac, Bosnië, in een torenkamer 6 mannen zich schuilhouden. Dat als ik binnenkom ze angstig vragen of ik van de politie ben en ze na mijn ontkenning me hartelijk uitnodigen bij het vuur voor thee. Mannen uit Egypte, één uit Syrië. Op de vlucht, op zoek naar een betere plek om te aarden.

Hun wacht niets anders dan The Game. Het verschrikkelijke spel om te proberen dwars door de bergen - zonder gezien te worden door de grenspolitie - Europa te bereiken. Je kunt niet de paden volgen, want dan wordt je gepakt. Buiten de paden liggen mijnen. Er wordt op hen gejaagd met honden, warmtecamera’s, quads. Wie door de Kroatische politie gepakt wordt, moet rekenen op stokslagen, hondebeten soms, vernielde telefoons, afgepakt geld. Soms het afnemen van broeken, jassen, schoenen. En kinderen lopen deze route. Vaders en moeders met baby’s. Sommigen zullen de winter uitzitten, anderen proberen het toch. Met een éénjarige door de bergen.

De mannen zitten rond het vuur en alles is onzeker. Niemand praat met hen, want waarom zou je. Zelfs mensen die eten komen brengen, doen dat soms zwijgend, vertellen ze. We drinken hun thee, luisteren naar de grappen die ze onderling maken. We kijken naar foto’s van hun thuis en laten foto’s van ons thuis zien. We kopen schoenen en eten en keren terug als het donker is. En even is de torenkamer een thuis. Een angstig thuis, een onzeker thuis, eentje vol met niet te verdragen pijn, maar toch een thuis.

Ben ik bevoegd? Wat doe ik hier? Het is een vraag die niet beantwoord hoeft te worden in heel veel gevallen. Jezus weigert vandaag ook. Terwijl hij wel de tempel omkeert. Het is een manier voor een ander en jezelf om weg te stappen van de confrontatie, om dat wat nodig is niet zelf te hoeven doen, want hé, wie ben ik? Wie ben ik nou helemaal?

Het is een vraag van een duiveltje die je eigenlijk gewoon op zijn serieus kijkende bokkenneusje moet kussen, een knipoog moet geven en in zijn harige oortje moet fluisteren: zeg ik lekker niet. Om dan vervolgens fluitend door te gaan met te doen wat je hand vindt om te doen, wat je hart vindt om te doen. Want het ging niet om wij jij nu helemaal bent, maar om het verhaal en de werkelijkheid, de rechtvaardigheid en de goedheid zelf.

Tot zover vandaag. Dank dat je luistert of leest en reageer en deel vooral. Meer PopUpGedachtes te vinden op lazarusstaatop.nl. Voor nu: vrede en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.