Lazarus staat op | Hoe het je soms zwaar te moede kan zijn

Hoe het je soms zwaar te moede kan zijn – PopUpGedachte maandag 20 september 2021

De week moet nog maar beginnen en het gaat al over hoe het je soms zwaar te moede kan zijn. Heb je niet iets opwekkenders of opbeurenders, Rikko?
Tsja, de één begint nou eenmaal de week vol energie en moet dan aan het eind hard duwen om het laatste rest week af te maken. De ander ziet er al huizenhoog tegenop voordat de week begint. Omdat er verdriet is of angst voor wat er komen gaat. Dat hoeft niet per se deprimerend te zijn, dat is hoe het is. En als het niet jouw verdriet is, dan is het extra reden tot dankbaarheid en verantwoordelijkheid ook. Als het wel jouw verdriet is, dan is het wellicht ook fijn om te weten dat het niet, zo aan het begin van de week, onder stoelen of banken hoeft te worden geschoven, omdat het anders anderen maar zou deprimeren.

Zelf zit ik vanochtend in een klooster in Huissen, hier geen spaarzame cellen meer voor gasten die even het leven willen delen van de monniken, maar goed verzorgde, chique kamers naast een pracht van een kerk. Ook hier is verdriet en verlating te vinden, er zijn nog maar een handjevol monniken over en zij zijn allen oud. Ze gaan het klooster verlaten en hoe blijft dan de ziel in stand? Komen er dan alleen nog mensen voor cursussen of trainingen, zoals wij die vanochtend geven? Een tweedaagse over het vormgeven van je eigen rituelen. We zien ernaar uit om dat te geven, maar de vraag hoe het hier behouden blijft voor de plek van gebed die het altijd is geweest, hangt hier voelbaar in de lucht.

Ik lees vandaag uit een Psalm, een gedicht. Dit staat er:
“Die onder tranen zaaien
zij oogsten met gejuich.
 
Vol zorgen gaan zij uit
met zaaizakken beladen;
maar keren zingend weer
beladen met hun schoven.”

Het is toen en dan, ver voor Christus, dat er een lied gezongen wordt, omdat een volk weer terug kan keren naar land van herkomst, naar de eigen grond. Maar er is iets instructiefs in, iets wat ik meeneem vandaag. Je zou mensen gunnen dat ze in verdriet niet hoeven zaaien, toch? Als mensen iets te juichen hebben, is het veel logischer dat ze ook de energie hebben om ergens in te investeren. Maar nee, hier gaan de juichende mensen naar huis om te eten en gaan de huilende mensen uit om te zaaien. Dat beeld vanochtend.

In mijn verdriet of zorgen of twijfel, wat ben ik aan het zaaien? Blijkbaar is dat de tijd, als ik deze tekst zo lees. Ik kan zelfs verdrietig worden van het zaaien zelf, de investering, het stappen moeten zetten terwijl je de opbrengst nog niet weet, het achterlaten van waardevolle groeikracht in de aarde en dan maar hopen dat je er iets van zult zien opkomen te zijner tijd. Verdriet en zaaien en investeren gaan zomaar hand in hand.

En dan is er ergens ooit een opbrengst, zoals die van de oogst. En dat is een moment van vieren, van dankbaarheid en geluk. Van opslaan van voorraad voor donkerder dagen. Dat is dus niet reden om nu snel te gaan rekenen hoe nog meer winst te maken of harder te werken. Het is een tijd om zingend met schoven op de nek naar huis te keren en te danken. Want donkerder dagen komen heus weer. Maar eerst de voorraden aanvullen.

Voor vanochtend dus de paradox dat verdriet en investering hand in hand gaan en rust en geluk eveneens. Dat ze logischerwijs verbonden zijn, al eeuwen lang. Het voelt misschien oneerlijk, want bij verdriet zou je liever loslaten, achterlaten, stilzitten. De hoop van de landbouwer en het uithoudingsvermogen is ook in dit klooster voelbaar. Zaaien maar, investeren – en dat doen ze - en wie weet wat voor nieuwe bloeitijd eraan komt.

Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst en vrede en alle goeds. 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.