Lazarus staat op | Waar komen we dan terecht?

Waar komen we dan terecht? – PopUpGedachte 22 februari 2021

Ga je mee verdwalen, ik weet de weg stond met grote letters op het atelier van een bevriende kunstenaar. Zij maakt boomhutten en haar werkwijze is recht en helder en intuïtief en volgend. Iedereen die haar kent, weet dat zij het boomhuttenmeisje is, een jonge vrouw die met haar blonde haren en vrolijke lach altijd in de weer is met hamers en planken en zagen en spijkers. Zij maakt boomhutten, dat is helder.

Tegelijk is die rechttoe-rechtaan-benadering zo intuïtief en zo kronkelend als ze moet zijn. Ze maakt weliswaar boomhutten, maar ze zegt er dan bij dat een boomhut niet per se een hut is in een boom. En dat is helemaal geen zware filosofie, het gevoel van een boomhut is natuurlijk iets zelfgebouwds met planken en hout maar heeft niet per se een plek hoog en droog in een boom nodig om dat gevóel te geven. Dat kan ze ook met een half beeld, met een plek in het park, met een huisje op de grond of met een plateautje gemaakt van lucifers op een rechtop geplaatste tak onder een stolp. Je vindt het werk van Tessa Hendriks, want zo heet ze, onder andere op erzijnteweinigboomhutten.com. Met bijbehorend manifest.

Ik moet vandaag aan haar en de briljante Ga je mee verdwalen-quote van Loesje op haar atelier denken, als ik een van de meest beroemde psalmen lees. Numero 23, iconisch stukje poëzie voor iedereen die enigszins vertrouwd is met die christelijke traditie. De Heer is mijn herder en wat er verder volgt. Nou bijvoorbeeld dit:

Hij brengt mij aan water, waar ik kan rusten,
Hij geeft mij weer frisse moed.

Mijn schreden leidt Hij langs rechte paden,
omwille van zijn Naam.

Al voert mijn weg door donkere kloven,
ik vrees geen onheil waar Gij mij leidt.

Uw stok en uw herdersstaf,
geven mij moed en vertrouwen.

Op het eerste gezicht troostend, warm, aardig, liefdevol en zacht. Op het tweede gezicht ook, maar dan met een lichte frons. Want hij leidt mijn schreden langs rechte paden, staat er dan, en meteen daarna: ‘al voert mijn weg door donkere kloven’. Wat is het nou?

Er is blijkbaar een kracht achter deze werkelijkheid die te vertrouwen is, een energie, zo persoonlijk en direct benaderbaar waarnaar wordt verwezen met de term ‘God’ en die leidt de mens die vertrouwt langs rechte paden. Je weet waar je aan toe bent; rust, reinheid, regelmaat, dat idee.

Toch zijn er maar weinig mensenlevens waarin dat de gemiddelde staat van zijn is: rechte paden. Dat beeld van donkere kloven, al is het maar de vrees voor donkere kloven, is altijd aanwezig. Plekken waar het zonlicht niet lijkt door te dringen, plekken waar onverhoeds gevaar kan schuilen wat pas zichtbaar wordt als het te laat is, waar het benauwd is, omdat het vocht er blijft hangen, die plekken in het leven. Het kan best zijn dat de Eeuwige de mens langs rechte paden wil leiden, maar de weg zelf heeft blijkbaar ook nog een eigen wil en die gaat door donkere kloven.

Oftewel; omstandigheden gaan ons niet vertellen of we aan ons lot zijn overgelaten of niet. Als de weg recht is en helder en overzichtelijk en licht – dat is een moment van dankbaarheid, aan wie je die dankbaarheid ook adresseert. Als het donker is, dan nodigt deze dichter uit tot vertrouwen, want de klappen die je her en der opvangt, zouden ook vingerwijzingen kunnen zijn van de Eeuwige die met stok en herdersstaf je door de kloof leidt in een poging je te behoeden voor gevaren links en rechts.

Waar komen we dan terecht? Nou, geen idee. Het kan alles zijn – de uitnodiging in dit stuk poëzie is om in de ruimte om je heen de Eeuwige te projecteren, want dat zou zomaar eens recht kunnen doen aan de werkelijkheid.

Tot zover de popupgedachte, een hele goede maandag gewenst, wat voor dag het ook wordt. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.