Lazarus staat op | Vertrouw maar

Vertrouw maar – PopUpGedachte maandag 25 april 2022

De lucht is grijs buiten, vogels kwetteren op een volume dat me altijd weer verwondert, gezien de omvang van zo’n beestje. Zo klein, zo aanwezig en dat zo moeiteloos. Zo’n vogeltje hoeft zich niet op te blazen om opgemerkt te worden, het zijn geen korte krachtsexplosies waarin het de wereld laat zien dat het bestaat. Het zingt gewoon zoals het gebekt is, uren en uren achtereen, moeiteloos de snoeiharde trillers producerend die weerkaatsen tegen het beton en de stenen van deze stad. Het is maandagochtend, een nieuwe week begint en de titel van vandaag is: vertrouw maar.

Passend wel. Voor mij in elk geval. Het is namelijk de laatste dag van mijn crowdfunding. Mijn jaarlijkse periode die werkt als een soort functioneringsgesprek met jan en alleman. Resultaten van afgelopen jaar delen en de uitnodiging erbij om weer een jaar aan initiatieven, acties en popupgedachten mogelijk te maken. Of niet. Er is altijd een hoop vertrouwen, want zo doe ik dit nu al een jaar of vier, vijf. En toch, is het altijd weer spannend. Het is kwetsbaar, die open hand en dat afwachten. Het is alsof je er als mens niet voor gemaakt bent. In plaats van vrolijk te blijven kwetteren als de vogels om me heen, of te koeren als die duif die van geen ophouden weet, raak ik dan wat achter adem, voel de spanning. En het hoeft niet, maar het gebeurt toch. En vandaag staat de teller op 100%, het is gelukt. Nog één dag voor mensen die nog mee willen en dan is het klaar. Vertrouw, Rikko. Wat de uitkomst ook is.

We leren zomaar in onze cultuur dat we grote woorden moeten spreken als we iets willen. Dat we iets moeten beloven waarvan we nog niet weten of we het kunnen waarmaken. Gewoon ‘ja’ zeggen als je gevraagd wordt of je iets kunt en dan met een knipoog naar Pippi Langkous en een oproep tot noodzakelijke assertiviteit, overschreeuwen we onszelf zomaar. En daar kun je dan kritisch op zijn, maar je hebt vooral jezelf ermee uiteindelijk. De spanning is zo ingewikkeld. De zichzelf overschreeuwende vogel hier in de bomen, zou het niet lang volhouden. Er is vanzelfsprekendheid nodig, vertrouwen, de snavel open en laten horen wat er is. Niet over de toeren presteren.

Het is nog niet eenvoudig. Comfortabel je laten horen en zien in wie je bent, zoals de vogels in de bomen. Niet je snavel houden met de gedachte dat anderen je eens zouden horen en wie weet wie er misschien wel last van heeft. Overthinking, zonde. Maar ook niet over jezelf heen roepen, larger than life – het hoeft niet. Het zet je klem. Ik weet met de crowdfunding nooit wat er komend jaar gaat gebeuren en ik doe mijn uiterste best om niets te beloven. Zodat ik vrij blijf, vrij om te doen wat nodig is en daarin mensen mee te nemen, vrij om niet te hoeven forceren omdat ik iets beloofd zou hebben wat ik niet waar kan maken. Vrij als de vogels in de bomen.

Vandaag zegt de lezing van de dag dit, het is Petrus die het schrijft: “Dierbaren, allen moeten zich in de omgang met elkaar laten leiden door nederigheid, want God weerstaat de trotsen, maar aan de nederigen geeft Hij gena­de. Houdt u dan klein onder de sterke hand van God: Hij zal u te zijner tijd omhoogheffen. Schuift al uw zorgen op Hem af, want Hij heeft zorg voor u.”

Zorgeloosheid en een bepaalde mate van bescheidenheid hebben met elkaar van doen. Geen valse bescheidenheid – daar moet ik altijd zelf nog in leren. Geen kruiperigheid of jezelf wegcijferen in een paradoxale manier van aandacht vragen. Maar die vogels, ik blijf het zeggen. Misschien moeten we nog meer mediteren op de vogels. De vanzelfsprekendheid waarmee ze zingen, aanwezig, ongecompliceerd, het is bijna jaloersmakend. De zorgen leggen we wel bij de Eeuwige neer, want zoveel in ons leven is buiten onze macht. En dan eenvoudig doen waar we voor gemaakt lijken te zijn. Laat je dragen. Een mooie uitdaging zo aan het begin van de week.

Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst – en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.